Όταν βλέπω το όνομα Βέβηλος, σεληνιάζομαι διότι η αδυναμία μου για αυτόν τον καλλιτέχνη είναι απερίγραπτα μεγάλη. Αν, λοιπόν, αυτό το τοτέμ του ελληνικού hip hop συνδυάζεται με δύο από τα καλύτερα συγκροτήματα της ελληνικής ψυχεδελικής σκηνής και τα καλύτερα σχήματα της “νέας φουρνιάς” των ράπερς, τότε δεν μπορώ παρά να τρέξω από το καταμεσήμερο για να δω τους πάντες. Κι έτσι έκανα προφανώς κι ήταν μια υπέροχη βραδιά για τους θεατές. Όχι τόσο υπέροχη για τους καλλιτέχνες.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Έφτασα στον χώρο της Τεχνόπολης γύρω στις 17:00, αλλά οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 17:30 αφήνοντας μας για λίγο στο λιοπύρι. Οι σκιές όμως στο πάρκο του μετρό αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από τον κόσμο. Μπαίνοντας μέσα στην Τεχνόπολη, σίγουρα ένιωθα πως η κίνηση να μεταφερθούν όλα τα live από Piraeus Academy ήταν ορθότατη καθώς η ζέστη θα ήταν ανυπόφορη σε αυτόν τον κλειστό χώρο με τον ανεπαρκέστατο εξαερισμό και κλιματισμό. Περίμενα λοιπόν να βγουν οι Muddy Vibez με τον Οδυσσέα από τους Razastarr και τον JK1 από τους Phase 3 και να ξεκινήσουν τον χαμό λέγοντας κομμάτια από το δισκογραφικό ντεμπούτο τους “Αφετηρία”. Αλλά η ώρα περνούσε κι οι Muddy δεν έβγαιναν κι η ανυπομονησία μου γινόταν περιέργεια για το τι συμβαίνει. Και ξαφνικά εμφανίζεται ο Tiny Jackal με τον Θανάσιμο για να πουν τα best of του νέου album του Θανάση και να μιλήσουν για απαξία των χρημάτων κι ότι βρίσκονται επί σκηνής μόνο για τους “ήρωες” που βρέθηκαν εκεί από νωρίς. Έτσι, συνειδητοποίησα ότι η αλήθεια βρίσκεται μεταξύ του κόμπλεξ των Muddy Vibez να βγουν μπροστά σε ένα μικρό κοινό και την κακή συνεννόηση για τις πληρωμές των καλλιτεχνών. Βέβαια, το hip hop έχει μια άλλη αντίληψη για τα χρήματα και την αξία τους, αλλά από την άλλη, η εκμετάλλευση δεν κάνει καλό.
Στα καθαρά καλλιτεχνικά, ο Tiny είπε όλα τα δυνατά τραγούδια από το νέο του album και φρόντισε να επισημάνει στους παρευρίσκοντες ότι κάποιοι φίλοι χάθηκαν από μαχαίρια και μισαλλοδοξίες αλλά θα τους θυμόμαστε για πάντα (ρε Παύλο). Δεν είπε βέβαια κανένα κομμάτι από τους Fullface δείχνοντας ότι τιμά το παρελθόν του, αλλά θέλει να το ξεπεράσει και να το αποτάξει με κομμάτια όπως το “Μίσος”, η “Αγάπη” και το “Δικαστήριο”.
Η σκυτάλη δόθηκε στο νέο αίμα της hip hop σκηνής και συγκεκριμένα, κατά σειρά, στους Twinsanity, Fer De Lance και Zoro & Buzz. Όλοι είχαν ελάχιστη ώρα για να μπορέσουν να παίξουν διάφορα κομμάτια, οπότε έπαιξαν τα γνωστότερα και καλύτερα τους κι οι φωτοβολίδες άναψαν από νωρίς. Ξεχώρισα τους Twinsanity για τους dubstep ρυθμούς τους οι οποίοι με έκαναν να χορέψω ξέφρενα με το καφεδάκι στο χέρι και τα γυαλιά ηλίου στο μέτωπο αφού άρχισε να ψιχαλίζει σιγά-σιγά.
Αντίθετα, οι Fer De Lance κι οι Zoro & Buzz μου κέντρισαν το ενδιαφέρον για τους στίχους τους που έχουν ως επίκεντρο τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας και την ανάδειξη των αξιών και των συναισθημάτων ως την πανάκεια σε όλες τις δυσκολίες. Όπως είπε κι ο Tiny Jackal για το κοινό, “αξίζουμε δισεκατομμύρια. Όχι ευρώ αλλά συναισθήματα”. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να τονίσω ότι η προσέλευση του κόσμου μέχρι αυτό το σημείο της συναυλίας δεν ήταν αυτή που περίμενα αλλά η νεανικότητα του κοινού κι η λατρεία του για τις μπάντες που προαναφέρθηκαν είχε ως αποτέλεσμα την δυναμική που άρμοζε σε αυτό το live. Τραγουδήσαμε και φωνάξαμε όλοι μαζί τα ονόματα των καλλιτεχνών και τα moshpit έγιναν κάτι σαν δεύτερη μας φύση.
Μετά από αυτόν το hip hop “χείμαρρο”, ήρθε η ώρα για την παρένθεση των Half Gramme of Soma. Κάπου εκεί φάνηκε ότι το κοινό ήταν ως επί το πλείστον ψημένο για λούπες και MCs κι αυτό έγινε αντιληπτό από τον τραγουδιστή της μπάντας που σε κάποιο σημείο του live είπε πως είναι πολύ χαρούμενος για αυτή τη συνύπαρξη rock και hip hop γιατί και τα δυο είναι μουσική. Κι αποθεώθηκε από το κοινό ενώ η εικόνα που αντίκρυσα αργότερα, βλέποντας τον να φοράει μπλούζα των Twinsanity ήταν το απαύγασμα της αλληλεκτίμησης μεταξύ των καλλιτεχνών της συγκεκριμένης μέρας. Οι HGoS έπαιξαν μουσικάρες. Οι τύποι αυτοί έχουν απίστευτα καλή σύνθεση, είναι άκρως δουλεμένοι αλλά ταυτόχρονα έχουν και το ταλέντο στο παίξιμο τους ενώ τα φωνητικά είναι προδιαγραφών γνωστών μπαντών του Valley of The Sun. Ακούσαμε κομμάτια από τους δυο πρώτους δίσκους της μπάντας αλλά και δυο νέα κομμάτια που φλέρταραν ακόμα περισσότερο με την rock ‘n’ roll ψυχεδέλεια, θυμίζοντας old school μελωδίες βγαλμένες από τα αμερικανικά 90’s. Πραγματικά, μας έκαναν να περάσουμε φανταστικά με την ενέργεια τους και την εναλλαγή μεταξύ διαθέσεων επικοινωνίας με το κοινό κι απομόνωσης της μπάντας, βυθιζόμενη στις ίδιες της τις μελωδίες.
Έτσι, η μόνη εμφάνιση που μεσολαβούσε μέχρι να εμφανιστούν οι headliners της ημέρας ήταν οι Κοινοί Θνητοί. Αυτό το σχήμα ήταν πολύ διαφορετικό από τους υπόλοιπους της ημέρας αφού είχε live όργανα, ενσωματωμένα ανάμεσα στις ρίμες και τα beats. Αυτό όμως δεν τους έκανε κάτι το ιδιαίτερο στα αυτιά μου. καθώς οι Social Waste το έχουν κάνει πολύ καλύτερα και με μεγαλύτερη δημιουργικότητα σε μουσική και στίχους. Ήταν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση αλλά μέχρι εκεί. Εκτός από το τραγούδι “Του Κόσμου οι Λαοί”, όπου το κοινό ήταν πολύ θερμό, όλη η υπόλοιπη εμφάνιση δεν έκανε κάποια αίσθηση κι ήταν ίσως η πιο χαλαρή και μεταβατική εμφάνιση ώστε μετά να βγούν οι Naxatras που ξεσήκωσαν στο έπακρο το κοινό χωρίς να δώσουν το 100% της ενέργειας τους.
Το μουσικό τρίο από την Θεσσαλονίκη έκανε μια εμφάνιση μιάμισης ώρας που κατάφερε να ενώσει στην πράξη το hip hop και το rock κοινό της συγκεκριμένης μέρας. Για την τεχνική των Naxatras η οποία είναι καταπληκτική κι έχει κάνει αλματώδη βήματα εξέλιξης, τα έχω ξαναπεί όπως και για την έλλειψη ενέργειας του κιθαρίστα σε σχέση με τον drummer και τον μπασίστα-τραγουδιστή. Η μπάντα έπαιξε κομμάτια από όλους τους δίσκους της, ξεκινώντας με τον τελευταίο δίσκο “III” και καταλήγοντας στον πρώτο που ίσως ήταν ο πιο δυναμικός. Αυτό που μου άρεσε πολύ κι έκανε διαφορά στα αυτιά μου σε σχέση με το sold out live τους στο Gagarin, ήταν η funky ενορχήστρωση που ακολούθησαν σε αρκετά κομμάτια χωρίς να μένουν πιστοί μόνο στην ψυχεδελική ατμοσφαιρικότητα. Σε γενικές γραμμές, οι Naxatras μου έκλεψαν πολύ περισσότερη προσοχή από τις υπόλοιπες φορές που τους έχω δει live. αλλά σίγουρα δεν έφτασαν στα επίπεδα ενέργειας κι επικοινωνίας του Βέβηλου με τον κόσμο.
Ο πρέσβης του hip hop είναι εδώ και τα τέρατα παίζουν ακόμα. Ακόμα κι η απουσία του Παράφρων εξαιτίας κάποιων προβλημάτων υγείας της τελευταίας στιγμής, δεν στάθηκε αρκετή για να σταματήσει τον χείμαρρο λόγου και συναισθημάτων του πασίγνωστου μέλους των θρυλικών Βαβυλώνα, του Θανάση που γύρισε από τον εθισμό στην νηφαλιότητα, από τον θάνατο στη ζωή. Έπαιξε για μια ώρα και κάτι και πρόλαβε να πει όσα ήθελε. Αυτή ήταν κι η διαφορά του από τους Naxatras που προηγήθηκαν. Στις εποχές μας, οι συναυλίες δεν είναι πλέον τρίωρες και τετράωρες οπότε το ζητούμενο δεν είναι να θες κι άλλο να δεις τον κάθε καλλιτέχνη αλλά να μπορεί να σε αφήνει χορτασμένο μέσα σε μια δίωρη εμφάνιση. Γι’ αυτό, λοιπόν, ο Βέβηλος έκανε τη διαφορά.
Ξεκίνησε με την “Νεκρή Ζώνη” που ενώνει τον πρώτο με τον δεύτερο του δίσκο κι έπαιξε τραγούδια για όλες τις διαθέσεις. Τα καπνογόνα φλόγιζαν σχεδόν σε κάθε στίχο του ενώ υπήρξαν στιγμές που σε έκαναν να ανατριχιάσεις όπως αυτή όπου βγήκε μια γυναίκα με μπούρκα, φουστάνι κι ένα φανάρι κι άρχισε να ραπάρει το “Φτιάξε έναν ήλιο”, ένα κομμάτι που μιλάει για τη φυλετική διάκριση και την σωματική και ψυχική κακοποίηση των γυναικών. Το τραγούδι όμως που είχε περισσότερο νόημα στα μάτια μου ήταν το “Σεζάριο” προς τιμή του Ζάκ Κωστόπουλου διότι έδωσε ένα έναυσμα για σκέψη σε όλους ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν “παιδιά κατώτερου Θεού” κι είναι περισσότεροι από άλλες χώρες γιατί είναι απλά οι διαφορετικοί. Αν αγαπήσεις τον λαθρομετανάστη, τον γκέι, την λεσβία, τον τράνς και κάθε άνθρωπο που είναι δίπλα σου, θα αγαπήσεις και τον εαυτό σου στο τέλος. Η σοκαριστική εικόνα να αργοπεθαίνει ένας συνάνθρωπος μας στο κέντρο της πόλης μας κι οι γύρω του να τον λιντσάρουν λεκτικά και να τον βιντεοσκοπούν θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στην μνήμη αυτής της χώρας και θα στοιχειώνει την συνείδηση της αφού κάπως φτάσαμε εδώ. Με τούτα και με κείνα, ο Βέβηλος μας προειδοποίησε ότι έρχονται ακόμα πιο δύσκολες εποχές με δεξιά κυβέρνηση στη Βουλή κι ακροδεξιούς εκτός αυτής να έχουν τις πλάτες και να πράττουν χωρίς να έχουν να χάσουν κάτι. Η βραδιά τελείωσε με το “Να ρθεις απόψε να με βρείς” όπου άναψαν μικρά βεγγαλικά κι η ψυχή του Θανάση ενώθηκε με αυτή του κοινού μέχρι να ξανανταμώσουμε στις 8 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Βράχων.
Το τέλος της συναυλίας με βρήκε χορτασμένο και συναισθηματικά φορτισμένο για όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα κι εμείς κοιτάμε απλά το είδωλο μας και τη σκιά μας στον δρόμο. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα πατάμε τα απλωμένα χέρια αυτών που πεινάνε γιατί απλά θα προσέχουμε το βήμα μας ώστε να μην είμαστε εμείς το επόμενο θύμα των στοχοποιημένων από τους βολεμένους και τα media. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το live άξιζε στο έπακρο την προσοχή και την περισσότερη προσέλευση του κόσμου διότι ακούστηκαν πολλές όμορφες μουσικές και στίχοι και νιώσαμε ακόμα περισσότερα. Αυτή ήταν η νύχτα που πάψαμε να μεταφράζουμε τις σιωπές κι αρχίσαμε να φωνάζουμε για το δίκιο των αδυνάμων και για την καλή μουσική αυτής της πόλης.