Τους Unto Others πολύ πιθανόν να τους γνώρισες ως Idle Hands μέσω του πολύ όμορφου ντεμπούτου τους, το “Mana”, το οποίο όταν κυκλοφόρησε τράβηξε αρκετά βλέμματα, μεγαλώνοντας έτσι πολύ γρήγορα το όνομα της μπάντας. Δύο χρόνια μετά, λοιπόν, επιστρέφουν με αλλαγμένο όνομα, αλλά όχι με αλλαγμένες διαθέσεις, και μας παρουσιάζουν ένα ακόμα εξαιρετικό δείγμα gothic rock/metal, ισάξιο, αν όχι καλύτερο, του προκατόχου του.
Το λιτό, αλλά ταυτόχρονα πανέμορφο artwork του “Strength” σε προϊδεάζει πως αυτό που σε περιμένει στην ακρόαση, σίγουρα δεν θα είναι κάτι χαρούμενο. Και πράγματι, έχουμε να κάνουμε με τραγούδια που είναι βουτηγμένα στις πιο σκούρες αποχρώσεις. Με δώδεκα συνθέσεις που άλλοτε σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση, άλλοτε νοσταλγική και άλλοτε τέρμα πικρή. Η φωνάρα του Gabe Franco ταιριάζει γάντι με την μελαγχολική ατμόσφαιρα και εξιστορεί με τον κατάλληλο τρόπο τους βιωματικούς στίχους περί απόρριψης, απογοήτευσης και θλίψης.
Όσον αφορά τις επιρροές τους, δεν μένει τίποτα στην απ’ έξω. Κάτι από The Cult, κάτι από Beastmilk, κάτι από Sisters of Mercy, κάτι από Paradise Lost των 00’s, κάτι και το περίσσιο ταλέντο των Πορτογάλων και έχουμε έτοιμο ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς (προσωπική πεντάδα με μεγάλη άνεση). Συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο το metal με το gothic rock, ενώ δεν λείπουν και οι τζούρες από post punk/darkwave και αρκετές ανάλαφρες πινελιές που μεγαλώνουν το catchiness της υπόθεσης, χωρίς φυσικά να φθείρεται η ποιότητα. Και εκεί κρύβεται το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας του δίσκου. Τα κομμάτια τρυπώνουν στο υποσυνείδητό σου από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις, πριν προλάβεις να το πάρεις χαμπάρι. Το αποτέλεσμα της παραπάνω μίξης σε υπνωτίζει και για τρία τέταρτα, όσο δηλαδή διαρκεί το “Strength”, δεν θέλεις να ξεφύγεις από τον μαγικό κόσμο που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν οι Unto Others.
Πρώτο τραγούδι έρχεται το “Heroin”, το οποίο αποτελεί την πιο γρήγορη και επιθετική στιγμή του δίσκου. Μετά από αυτό το ξέσπασμα, οι τόνοι πέφτουν κάπως, τα πράγματα μαυρίζουν και οι μελωδίες πρωταγωνιστούν. Ακολουθεί το “Downtown” με το εκνευριστικά πιασάρικο refrain και το πρώτο single, “When Will Gods Work Be Done”, με την μπασάρα του Brandon Hill να έχει το πάνω χέρι. Και καθώς η μία κομματάρα διαδέχεται την άλλη και εσύ προσπαθείς να συνέλθεις από τα απανωτά σοκ, σκάει η γαμιστερή διασκευή στο “Hell Is For Children” και στα καπάκια το “Summer Lightning” με το θεόπνευστο refrain που σου δίνει την χαριστική βολή.
Ας μην το κουράζουμε και πολύ. Το “Strength” είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που θα ακούσουμε φέτος. Σκοτεινό, ρομαντικό ατμοσφαιρικό και ταυτόχρονα τόσο catchy που θα σε αναγκάσει να το λιώσεις στο repeat. Απολαυστικό από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.