Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τρόπο να αποχαιρετήσουμε τον Γενάρη από ένα live που περίμενα εδώ και καιρό, με μεγάλη περιέργεια για μια μπάντα που αγάπησα σχετικά πρόσφατα. Το βράδυ της Παρασκευής φύγαμε όλοι από το Temple με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο μας, μετά από μια νύχτα γεμάτη δυνατές συγκινήσεις.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Τη βραδιά «άνοιξαν» οι Black Soul Horde στις 21:00, όπως είχε ανακοινωθεί και στο timetable. Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα η μπάντα επανήλθε στις ζωντανές εμφανίσεις, έχοντας ανακοινώσει και την επικείμενη κυκλοφορία του νέου τους album. Το Temple ήταν αρκετά γεμάτο από νωρίς, παρόλο που ο κόσμος ομολογουμένως δεν συμμετείχε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι το μουσικό τους στυλ απέχει αρκετά από εκείνο των headliners της βραδιάς, με αποτέλεσμα ενδεχομένως να απευθύνονται σε ένα διαφορετικό κοινό. Παρόλα αυτά, η εμφάνιση τους ήταν αξιοπρεπέστατη, τεχνικά άρτια, ενώ την παράσταση για μένα σίγουρα έκλεψε ο Βασίλης Νάνος στα τύμπανα (γνωστός από τους καταπληκτικούς Dead Congregation), που με το ταλέντο του και την ορμή του έθετε το tempo για όλη την μπάντα και ανέβαζε αισθητά το επίπεδο.
Γύρω στις 22:10 ανέβηκαν στη σκηνή οι Unto Others, με τον χώρο να είναι πλέον ασφυκτικά γεμάτος, όπως ήταν αναμενόμενο, αφού το timing για την επιστροφή τους στη χώρα μας έμοιαζε ιδανικό: μετά από μια μεγάλη πορεία γεμάτη από τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπισε η μπάντα, εμπόδια που κλήθηκαν να ξεπεράσουν για να κρατήσουν το σχήμα ζωντανό, βρίσκονται στην καλύτερη τους στιγμή, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του νέου τους album “Never, Neverland”. Ο Gabriel Franco, με το χαρακτηριστικό του στυλ, φορώντας γυαλιά ηλίου, ξεκίνησε να τραγουδά τους πρώτους στίχους του σπαρακτικού “Butterfly”. “I could shelter you in security, Draw you close to me with affectionate praise”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα frontman που γεμίζει τη σκηνή χωρίς να κινείται καθόλου, απλά και μόνο με τη φωνή του και την – υπέροχη – χροιά του, παρέσυρε τον κόσμο μαζί με την υπόλοιπη μπάντα από το πρώτο λεπτό. Ο χώρος ξεκίνησε να «δονείται» από την ενέργεια που έδιναν οι Unto Others, και που ο κόσμος επέστρεφε πίσω στο μέγιστο, κι έτσι πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας κομβικής στιγμής της καριέρας τους: αυτής που βλέπεις μια μπάντα να «ανθίζει» πάνω στη σκηνή, έτοιμη να γεμίσει ακόμα μεγαλύτερα venues, με τον κόσμο να συμμετέχει σε όλο τους το setlist με ενθουσιασμό.
Το setlist τους ήταν αναπάντεχα χορταστικό, με πολλές αναδρομές στο δισκογραφικό τους παρελθόν, που ομολογώ ότι δεν περίμενα να ακούσουμε. Η συνέχεια επιφύλασσε λίγο ακόμα από το “Never, Neverland”, με το “Momma Likes The Door Closed”, που μας χτύπησε σαν κεραυνός με τον “thrashy”, καταιγιστικό του ρυθμό. Γυρνώντας πίσω στον δίσκο-ορόσημο για την μπάντα, το “Mana” του 2019, ακούσαμε το “Nightfall” και το “Jackie”, με ένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο για να παίξουν το “Fame” από τον τελευταίο τους δίσκο. Οι εναλλαγές στα κομμάτια ήταν μελετημένες, έτσι ώστε να μην κουράζουν, και να μας δίνουν τη δυνατότητα να παίρνουμε λίγο το χρόνο μας ανάμεσα στο headbanging, με πιο ήρεμες στιγμές, αυτές για τις οποίες η μπάντα έχει πολλές φορές χαρακτηριστεί ως ένα κράμα του αν οι The Cure έκαναν έναν metal δίσκο.
Ο Sebastian Silva στις κιθάρες έχει πάρει ξεκάθαρα τον ρόλο του πιο εξωστρεφούς μέλους της μπάντας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξοδεύεται δίνοντας σόου χωρίς ουσία. Ήταν fun όσο ακριβώς έπρεπε, χωρίς να ξεχνάει στιγμή το ιδιαίτερο βάρος που φέρνει στο αποτέλεσμα και στο rhythm section η κιθάρα του. Συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη σκηνή και τον κόσμο, είχε την ενέργεια που χρειαζόταν για να απογειώσει ακόμα περισσότερο το κοινό, σαν ένα παιδί που πραγματικά χαίρεται αυτό που συμβαίνει, απολαυστικός όσο δεν πάει. Η βραδιά συνεχίστηκε με ένα μείγμα από τις κυκλοφορίες τους, με τα “Sailing In The Darkness”, “Double Negative”, “Suicide Today”, για να φτάσουμε σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του “Never, Neverland”, το “Raigeki”, όπου και ο κόσμος συνέχισε να δίνει τον παλμό και να πoρώνει κλιμακωτά και τα μέλη της μπάντας, που φάνηκε ότι με την ώρα ανέβαζαν ρυθμούς και έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Το πιο γρήγορο tempo που έδωσαν στα κομμάτια της setlist βοήθησε πολύ στο να υπάρχει ένας καταιγιστικός ρυθμός σε όλη τη διάρκεια του live, επομένως και παραπανίσια «έκρηξη» από τη μεριά του κόσμου.
Ακολούθησαν δύο από τα προσωπικά μου αγαπημένα, το “It Doesn’t Really Matter” και το “Can You Hear The Rain?”, προτού φτάσουμε στο σαρωτικό “Heroin” από το “Strength” του 2021, το κομμάτι που έκανε ολόκληρο το Temple, από το μπροστινό μέρος της σκηνής μέχρι και πίσω να «χτυπιέται» στο ρυθμό του. Το setlist συνεχίστηκε χωρίς να χάσει καθόλου σε δυναμική, κάτι που φανερώνει και την ισχυρή δισκογραφική παρουσία της μπάντας ανά τα χρόνια. Λίγο πριν το encore συνέχισαν να μας δίνουν φανταστικές στιγμές, με το cover του “Pet Sematary” των Ramones, το “Flatline”, το “Dragon, Why Do You Cry?”, και το “Give Me To The Night”, με το κοινό να μη σταματά το sing-along, παρά το πέρασμα της ώρας. Με το βασικό setlist να έχει τελειώσει, αποχώρησαν για λίγο από τη σκηνή, για να επιστρέψουν και να μας αποχαιρετήσουν τελικά με τα “Blade And The Will”, “Dalmatian” και “Cosmic Overdrive”, σε ένα λάιβ που έμοιαζε να είχε κρατήσει πολύ λίγο, παρότι η μπάντα βρισκόταν στη σκηνή για – σχεδόν – 1μιση ώρα.
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, οι Unto Others είναι μια μπάντα που αυτή τη στιγμή συνεχίζει να υπάρχει και να δημιουργεί μόνο και μόνο από το πείσμα και την επιμονή του Franco. Η παλιά του μπάντα, οι “Spellcaster”, διαλύθηκε στα 7 χρόνια ζωής της, και έτσι δημιούργησε τους “Idle Hands”, παίρνοντας μαζί του τους Sebastian Silva και Colin Vranizan από τους Spellcaster. Όταν τα πράγματα ξεκίνησαν να πηγαίνουν καλά, έπρεπε να αλλάξουν το όνομα τους για να μην έχουν νομικά μπλεξίματα, και έτσι γεννήθηκαν οι Unto Others. Κι όταν τα πράγματα έμοιαζε να έχουν πάρει πια τον δρόμο τους, ενώ ετοίμαζαν το τρίτο τους album, η τότε δισκογραφική τους εταιρεία Roadrunner Records αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία τους. Κι ενώ οι περισσότεροι στη θέση του Franco θα τα παρατούσαν, αυτός αρνήθηκε να κάνει πίσω, υπογράφοντας με τη Century Media και κυκλοφορώντας το νέο τους album, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αυτό κι αν είναι success story.
Το live της Παρασκευής μας άφησε με την υπόσχεση του Gabriel ότι την επόμενη φορά δεν θα κάνουν να έρθουν ξανά 6 χρόνια στην Ελλάδα, και το πιστεύω. Μετά από αυτή την ισοπεδωτική εμφάνιση σίγουρα θέλουν – και πρέπει – να επιστρέψουν σύντομα. Η μπάντα είναι πλέον σφιχτοδεμένη, ξέρει να κρατάει τα επίπεδα ενέργειας του κοινού ψηλά για όσο χρειαστεί, και η πορεία τους είναι ολοένα και πιο ανοδική, κάτι που μας αφήνει να αναρωτιόμαστε μέχρι πού θα μπορέσουν να φτάσουν. Γνωρίζοντας και το mentality του Gabriel ότι ποτέ δεν μένει στην επιτυχία του παρόντος, αλλά πάντα σκέφτεται ή/και δουλεύει για το επόμενο βήμα, ίσως αυτό να είναι και το μυστικό για την επιτυχία τους. Δεν επαναπαύονται, αναζητούν συνεχώς την εξέλιξη, και αυτό φάνηκε στη σκηνή του Temple σε όλο του το μεγαλείο. Οι Unto Others επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις για το μέλλον και ανυπομονώ να είμαι εδώ για να τις δω.
