Με τη βροχή να μην αποτελεί εμπόδιο για τους λάτρεις του doom ήχου και των άξιων εκπροσώπων του Universe217, βρεθήκαμε την περασμένη Παρασκευή στο Κύτταρο, όπου και παρακολουθήσαμε την παρουσίαση του καινούριου δίσκου τους “Change”.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Δεδομένης της απουσίας των Mother of Millions λόγω συναυλιακών υποχρεώσεων του frontman τους, η Lia Hide είχε αναλάβει από νωρίς να προθερμάνει με τις μουσικές της επιλογές όλους όσοι κατέφθαναν στο χώρο, κάτι που λειτούργησε μάλλον σαν μια ευχάριστη προσθήκη εκ μέρους της διοργάνωσης συνοδεύοντας τα πρώτα ποτά και τις συζητήσεις για το τι έμελλε να παρακολουθήσουμε.
Ο κόσμος συνέχισε να γεμίζει το Κύτταρο και λίγο πριν τις 22:30 οι μουσικοί έλαβαν θέσεις on stage. Πέραν λοιπόν της παρουσίασης του καινούριου και τέταρτου στη σειρά δίσκου τους, το setlist των Universe217 επρόκειτο να εμπλουτιστεί με αρκετά κομμάτια από την έως τώρα πορεία τους. Έτσι, όχι μόνο μας έκαναν να θυμηθούμε αγαπημένες μελωδίες αλλά επίσης και να καταλάβουμε πως το “Change”, περί ου ο λόγος, τους βρίσκει στην καλύτερή τους φάση δημιουργικά. Για όσους δε γνωρίζουν ο ήχος τους δεν είναι εύκολα προσδιορίσιμος. Σε κάθε περίπτωση είναι κατά βάση doom με στοιχεία heavy, post metal, ενώ συγχρόνως βαδίζει σε ψυχεδελικά μονοπάτια. Απλοί, δωρικοί, χωρίς φανφάρες και με συμμάχους τον καλό ήχο και τα παιχνιδίσματα στα φώτα μόλις από το πρώτο λεπτό, παρασύρεσαι στη δίνη τους. Μια δίνη στην οποία σίγουρα συμβάλλει η Τάνια με την “ωμή” κι ακατέργαστη φωνή της και την ικανότητά της να προσδίδει τέτοιους χρωματισμούς σε αυτή πηγαίνοντας κάθε κομμάτι πολλά επίπεδα παραπάνω από ό,τι έχουμε ακούσει ως τώρα στο ηχογραφημένο τους υλικό. Πέραν του δίσκου που απολαύσαμε στην ολότητά του, θυμηθήκαμε κομμάτια όπως το εναρκτήριο “Mouth” αλλά και τα “Ease”, “She”, “Enter”, “Gravity”, “Swallow”, που καλύπτουν όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους. Κομμάτια που με την άρτια εκτέλεσή τους το βράδυ της Παρασκευής με κιθάρα, μπασογραμμές και τύμπανα να δίνουν το ρυθμό συμπληρώνοντας τη φωνή και κεφάλια να κουνιούνται πάνω κάτω από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, αποδεικνύουν ότι έχουν δημιουργηθεί για να ακούγονται live.
Παράλληλα, είναι ίσως χαρακτηριστικό γνώρισμά των U217 να σε οδηγούν με τη μουσική τους σε μονοπάτια που οδηγούν σε μιας μορφής λύτρωση. Μια λύτρωση που ήρθε με το επιλογικό “Never”. Κι έτσι, μετά το τέλος του live ένιωθες ίσως απελευθερωμένος, ίσως πάλι κενός, ίσως χαομένος κι αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Στα επόμενα λοιπόν!