Πιστός στο Κυριακάτικο ραντεβού μας, επιστρέφω με νέο κείμενο. Αν και σήμερα μου έδωσα ρεπό, καθώς δεν έχω γράψει εγώ. Τα δύο πρώτα κείμενα κινήθηκαν γύρω από μπάντες της χώρας μας, που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του black metal, τους Rotting Christ και τους Celtefog δηλαδή. Σήμερα λοιπόν παρέδωσα την πένα μου, σε πέντε μουσικούς και πέντε οπαδούς της συγκεκριμένης σκηνής, ώστε να μας πουν τι είναι αυτό που τους κάνει να το ακούν αλλά και να το ερμηνεύουν. Πάμε να δούμε τι μου απάντησαν.
Μουσικοί
George Emmanuel (Rotting Christ, Lucifer’s Child): Το black metal θεωρώ πως είναι πέραν από μια μουσική, μια ιδέα και ένας τρόπος ζωής, όπως και σε γενικότερες γραμμές το να ακούς και να παίζεις metal είναι μια νοοτροπία και φιλοσοφία ζωής. Ξεκίνησα το μονοπάτι μου στον ήχο αυτό, διότι ένιωσα την απόλυτη ελευθέρια να δημιουργείς, να κάνεις θόρυβο, να στέκεσαι ενάντια στις συντηρητικές ιδέες που μας κρατάνε μέσα σε “κλουβιά”, θρησκευτικά και πολιτικά. Κάποιοι από τους σημαντικότερους μύστες μου στον ήχο αυτόν, υπήρξαν οι Bathory, Mayhem, Celtic Frost, Dissection, Nifelheim και Venom, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, προκάλεσαν επανάσταση ακούγοντας τα άλμπουμ τους, που μέχρι σήμερα είναι για εμένα και πολλούς ακόμα η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης.
Archøn Celt (Celtefog, Empathy): Αν και θα προτιμούσα να το αφήσω να κοιμηθεί βαθιά μαζί με αυτούς που το γέννησαν, αφού μου ζητήθηκε θα προσπαθήσω να αναλύσω με μερικές λέξεις τι πραγματικά σημαίνει black metal για μένα.
Προσωπικά δεν θεωρώ black metal τίποτα άλλο πέρα από τον σκανδιναβικό, παγωμένο, μαυρόψυχο ήχο… Όχι γιατί ο ελληνικός ήχος ας πούμε, είναι λιγότερο ακραίος, αλλά γιατί το black metal γεννήθηκε και πέθανε, κάπου ανάμεσα στο Bergen και στο Oslo… Δεν θα αναλύσω περισσότερο την προέλευση του, γιατί τα πάντα είναι γνωστά. Η ιστορία άλλωστε έχει γραφτεί με κόκκινα, άσπρα και μαύρα γράμματα και δεν αλλάζει.
Το black metal ανήκει στα χιονισμένα δάση, στα παγωμένα φιόρδ, στις φλεγόμενες ξύλινες εκκλησίες, στις σπηλιές των trolls και στον Αρκτικό κύκλο. Το black metal είναι το Βόρειο Σέλας και το αγνό χιόνι. Η αγάπη για τις ρίζες σου και ο πόλεμος ενάντια στη μόδα και στο οτιδήποτε νέο. Το black metal είναι δολοφονία και αυτοκτονία. Δεν είναι ούτε κουκούλες, ούτε παγκόσμιες περιοδείες, ούτε βατραχοπέδιλα. Μπορεί η μουσική που γράφουν κάποιοι (μαζί κι εγώ), αυτή την εποχή να θυμίζει κάτι από εκείνον τον ήχο, αλλά δεν θα είναι ποτέ Filosofem, De Mysteriis Dom Sathanas, Bergtatt, Pure Holocaust… και δεν θα είναι όχι γιατί είναι δύσκολο να συνθέσεις κάτι παρόμοιο, αλλά γιατί εκείνη η εποχή πέρασε και πήρε μαζί της και το μεγαλείο αλλά και την ανάγκη για γέννηση ενός ολόκληρου τρόπου ζωής.
Το πραγματικό black metal κοιμάται ύπνο αέναο και δεν υπάρχει ούτε τρόπος, αλλά ούτε και λόγος να ξυπνήσει.
Αγαπημένες μπάντες: Burzum, Darkthrone, Ulver, Mayhem, Immortal, Gorgoroth, Satyricon.
Και Bathory, Dissection εκτός Νορβηγίας.
Αυτά από μένα.
Golgotha (Enshadowed, Respawn the Plague, Anorimoi, Mortal Torment): Κάπου στο ’97 με ‘98 ήταν και η πρώτη μου επαφή με το black metal. Θυμάμαι ακόμα την διαφορά ακούγοντας κάτι πιο ακραίο σε σχέση με τα μέχρι τότε κλασικά ακούσματα, που πάνω κάτω όλοι είχαμε τα ίδια Maiden, Metallica…, να είναι κάτι το σοκαριστικό. Η ατμόσφαιρα και η επιθετικότητα που έβγαζε αυτή η μουσική ήταν το στοιχείο που έψαχνα για εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ακολούθησε μετά το άκουσμα πολλών μπαντών όπως Mayhem, Emperor, Immortal, Darkthrone, Rotting Christ, Dodheimsgard, Dissection και πλήθος άλλων. Λίγο πριν είχα ξεκινήσει να μαθαίνω μπάσο και μετά από αυτή τη διαδικασία κατάλαβα πως αυτό ήταν το είδος που θα ήθελα να ασχοληθώ. Μετά από 2-3 χρόνια πήγα στους Via Serpentis που γράψαμε δύο δίσκους, οι οποίοι δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, και κάναμε αρκετά live σε Ελλάδα και μερικά εξωτερικό. Από το 2005 με μέχρι σήμερα είμαι στους Enshadowed, που μαζί με τον N.E.C.R.O και Serpent πλαισιώνουμε αυτό το σχήμα. Δεν νομίζω πως μπορώ να αποδώσω με λόγια όλα αυτά που αισθάνομαι για αυτή τη μπάντα, πέρα από το ότι είμαι περήφανος που ανήκω σε αυτό το σύνολο και όσο μπορούμε, θα συνεχίζουμε να εκφραζόμαστε μέσα από αυτό και το black metal.
Expulsion Angel (Nergal): Black metal γιατί…; Γιατί είναι η εκτόνωση της μαύρης ψυχής! Black metal γιατί…; Γιατί η λέξη κρύο είναι συνώνυμο της μεταδοτικότητας που εκπέμπει! Black metal γιατί…; Γιατί το σκότος είναι το φως της δημιουργίας! Black metal γιατί…; Γιατί είναι ενάντια σε κάθε είδους θρησκεία! Μπάντες που ξεχωρίζω: Rotting Christ, Necromantia, Lykaionas, Naer Mataron, Emperor, Mayhem, Primordial, Downfall of Nur, Zuriaake, Thy Light etc.
Zel aka Aphazel (Ancient): Οk why I chose black metal as my style for Ancient. I was playing in a death metal band in Bergen, Norway in 1990- 1991 (a style similar to the early Morbid Angel, Paradise Lost, Entombed etc.) but after a while, I got bored of the music, and the other musicians were not totally passionate and serious about the band, it was just a hobby. For me, I wanted to totally put my soul and heart into playing in a band, in extreme metal of some kind, I enjoyed some of the death metal bands, like Morbid Angel, Nocturnus, Asphyx, Unleashed, Entombed, and many bands from the UK. But, after the release of Darkthrone’s A Blaze In The Northern Sky, I was blown away by this album, and started again to listen to the old Bathory albums, and I realized my passion was more in this kind of genre, a more epic, melodic, but dark style of extreme metal, and I also loved the vocals of Fenriz on A Blaze.. So, I was starting to work on music for Ancient, very much listening to Bathory at the time, but still with my own touch and style, influenced by various metal genres, it developed into what became Ancient. Favourite bands: Bathory, old Venom, Celtic Frost, Darkthrone, Emperor, old Immortal and Enslaved.
Γιατί επέλεξα, λοιπόν, το black metal ως τρόπο έκφρασης των Ancient. Αρχικά έπαιζα σε μία Death Metal μπάντα στο Μπέργκεν, στην Νορβηγία, μεταξύ του 1990 και 1991 (σε στυλ θύμιζε τα πρώτα βήματα των Morbid Angel, Paradise Lost, Entombed κλπ.), αλλά μετά από λίγο βαρέθηκα την μουσική και οι υπόλοιποι της μπάντας δεν το έβλεπαν ούτε σοβαρά, ούτε παθιασμένα, για αυτούς ήταν απλά ένα χόμπι. Για μένα από την άλλη ήταν κάτι άλλο, ήθελα να δώσω την καρδιά μου και την ψυχή μου σε μία μπάντα που θα έπαιζε κάποιο είδος ακραίου metal. Εκείνη την περίοδο μου άρεσαν μπάντες όπως οι Morbid Angel, οι Nocturnus, οι Asphyx, οι Unleashed, οι Entombed, αλλά και αρκετές μπάντες της βρετανικής σκηνής. Αλλά όλα άλλαξαν όταν οι Darkthrone κυκλοφόρησαν το “A Blaze In The Northern Sky”, αυτός ο δίσκος με εντυπωσίασε τόσο πολύ, ώστε να αρχίσω να ξανακούω τους πρώτους δίσκους των Bathory και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό το είδος μου ταίριαζε καλύτερα. Προτιμούσα ένα μουσικό ιδίωμα πιο επικό, πιο μελωδικό, αλλά με το σκοτάδι που συντροφεύει το ακραίο metal, επίσης λάτρευα τα φωνητικά του Fenriz στο “A Blaze In The Northern Sky”. Έτσι ξεκίνησα να συνθέτω κομμάτια και μουσική για τους Ancient, ακούγοντας πάρα πολύ Bathory εκείνη την περίοδο, αλλά πάντα με την δική μου προσωπική οπτική και με τις δικές μου πινελιές. Βέβαια, είχα επηρεαστεί από ποικίλα είδη metal, όλα αυτά μαζί μετεξελίχθηκαν σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε Ancient. Αγαπημένες μου μπάντες: Bathory, τα πρώτα Venom, Celtic Frost, Darkthrone, Emperor, τα πρώτα Immortal και οι Enslaved.
Οπαδοί
Κώστας: Γιατί black metal; Είναι κάτι τελείως προσωπικό, πιστεύω πως είναι κάτι σαν το καλοκαίρι vs χειμώνα. Για μένα είναι περισσότερο η κόντρα μεταξύ mainstream vs underground, καλής και νεκροηχητικής παραγωγής. black metal επειδή όταν κάνει κρύο και όταν σκοτεινιάζει, το παγωμένο φεγγάρι μπορεί να σε κατακυριεύσει!
Μαριλού: Γιατί black metal λοιπόν;
Στην τρυφερή ηλικία των 13 και με αφορμή μια κασέτα-δώρο-ραβασάκι-ερωτική εξομολόγηση από έναν “κρυφό θαυμαστή”, γνώρισα και αγάπησα την black metal σκηνή. Το album που τα ξεκίνησε όλα; “De Mysteriis Dom Sathanas” από τους λατρεμένους Mayhem. 18 χρόνια αργότερα λοιπόν, ψάχνω να βρω τον “κρυφό θαυμαστή”, όχι για να μάθω την ταυτότητα του, αλλά για να τον ευχαριστήσω που με μύησε σε αυτόν τον υπέροχα μαύρο κόσμο!
Γιατί black metal λοιπόν; Για τον βρώμικο ήχο, το αίμα, την ατμόσφαιρα και τις εκκλησίες που φλέγονται! Τι άλλο να ζητήσει κανείς, μια γυναίκα;
Αγαπημένες μου μπάντες: Mayhem ΚΑΙ Rotting Christ (δεν θα τους ξεχωρίσω ποτέ, θα τους λατρεύω πάντα εξίσου), Darkthrone, Behemoth, Bathory και Celtic Frost.
Νίκος: 20:00 στο τρένο γυρνώντας από τη δουλεία μου ήρθε ένα μήνυμα «γιατί σ’αρέσει το ΒΜ;» Τα πάντα γύρω μου έσβησαν, το σκοτάδι με ρούφηξε στη ψυχρή του αγκαλιά. Γιατί μ’ αρέσει το ΒΜ; Το βλέμμα κενό βυθισμένο στην ανυπαρξία, το υποσυνείδητο κάνει βουτιά πίσω στα 16 μου χρόνια όταν ένας φίλος μου έβαλε να ακούσω το προχειροφτιαγμένο και κακογραμμένο demotape της μπάντας του σε TDK κασέτα, πείθοντας με ότι το ΒΜ δεν πρέπει να είναι εύπεπτο, δεν πρέπει να είναι εύηχο, πρέπει να είναι φτιαγμένο σε κρύα υπόγεια, με κακό ήχο που να κάνει δύσκολη την ακρόαση του. Μονό έτσι θα αγγίξει το πραγματικό συναίσθημα. Τότε κυκλοφορούσαμε Ιούλιο μήνα με μακρυμάνικα πουλόβερ, γιατί έτσι έκαναν οι true και αναλωνόμασταν σε συζητήσεις για το πως ο BURZUM (ναι ναι) σκότωσε τον Euronymus, για μαύρη μαγεία και οι βόλτες μας ήταν είτε στο Λοιμωδών ή στο 3ο νεκροταφείο να μιμούμαστε τους Mortuary Drape, προσπαθώντας να βρούμε νόημα στις μεταφυσικές μας αναζητήσεις. Τώρα στα 40 μου το ΒΜ είναι η μουσική που θα ακούσω το πρωί στο αυτοκίνητο όταν πηγαίνω στη δουλειά ή όταν πάω βόλτα την κόρη μου, η οποία λέει ότι ο μπαμπάς ακούει rock n roll και χοροπηδά στα καθίσματα. Είναι η μουσική που σε ένα τραγούδι θα ακούσεις να εναλλάσσονται μελωδίες κλασική μουσικής με υποχθόνια φωνητικά, παραδοσιακές μελωδίες με σκοτεινά riffs. Είναι ο απόκοσμος ρομαντισμός που εκπέμπει. Είναι η εσωτερική μου αναζήτηση, είναι η εναντίωση και η σύγκρουση στις κοινωνικές νόρμες. Αγαπημένες μπάντες (τώρα με όλα αυτά τα είδη και τα υπό-είδη το έχω χάσει λίγο, αλλά θα προσπαθήσω). Mistur, Windir, Satyricon, Finntroll και πάει λέγοντας.
Rigor: Καλοκαίρι του ’98 στην Κόρινθο, κλασσικό μεσημέρι μετά από πολύ φαΐ και έχω κάτσει και παίζω Game Boy έχοντας ξεχάσει να πάρω μαζί μου έξτρα μπαταρίες, κάτι το οποίο με οδηγεί μοιραία στο να βγω έξω και σχεδόν να συρθώ από την βαρεμάρα μέχρι το ψιλικατζίδικο αλλά… Εκεί άρχισαν όλα! “Dark Rhapsodies”, ένα CD με επιλογές που είχε δώρο το περιοδικό που λίγο-πολύ κάποια στιγμή στην ζωή του ο Έλληνας μεταλάς διάβαζε. Από τις μπάντες που είχε μέσα δεν ήξερα σχεδόν καμία πλην των Cradle of Filth και Katatonia που τους είχα ξεχωρίσει από τότε. Με περιέργεια και ημισηκωμένο φρύδι βάζω το CD και ακούω για πρώτη φορά στην ζωή μου Haggard, Bal Sagoth, Septic flesh, Darkseed και Nightfall με αποτέλεσμα να ανοίξει ένας νέος κόσμος μουσικής μέσα στο κεφάλι μου. Κάτι μέρες μετά και αφού πήγα και αγόρασα το “Animal” των Horrified και το “For Αll Τid” από Dimmu Borgir, δήλωνα black-μεταλάς. Ξεκίνησα να διαβάζω στίχους, γιατί από τα φωνητικά δεν έπαιρνα χαμπάρι στην αρχή και όπου έβρισκα άλλον μεταλά την έβλεπα «Μάρτυρας του Ιεχωβά» που προσηλυτίζει τους υποψήφιους πιστούς. Αν έβαζα τους λόγους που με κέρδισε η black metal σκηνή σε σειρά θα ήταν, αρχικά η μουσική σύνθεση καθώς άκουγα κυρίως πιο μελωδικά-ατμοσφαιρικά πράγματα, αμέσως μετά είναι η θεματολογία, Παγανίλα φουλ και ένα γενικό αντικομφορμιστικό ύφος, που ερχόταν σε αντίθεση με το ρεύμα της εποχής. Τέλος, βέβαια, είναι το περίφημο Corpse Paint και η εμφάνιση του πολεμικού αχινού με τα καρφιά που έκανε το αίμα των γιαγιάδων να παγώνει και την ίδια να σταυροκοπιέται. Πέρασαν από τα χέρια μου δίσκοι διαμάντια από μπάντες που, δυστυχώς, δεν είχαν μεγάλη πορεία στον χώρο, καθώς η οικονομική τους κατάσταση αδυνατούσε να στηρίξει μια μεγάλη περιοδεία, με αποτέλεσμα τον πήχη να θέσουν οι πιο εμπορικές μπάντες, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κάτι κακό, έτσι και αλλιώς μιλάμε για ένα underground είδος, πόσο «εμπορικές» μπορεί να είναι… Οι συναυλίες του black metal χώρου ήταν το κάτι άλλο, με πιο αγαπημένη στην καρδιά μου αυτή των Dimmu Borgir στο Ρόδον που άνοιξε με “Μourning Palace”. Σε κάθε συναυλία, πέρα από την μουσική και την γενικότερη παρουσία της μπάντας στη σκηνή, ανανέωνες τον ορισμό της «καφρίλας» στο λεξιλόγιό σου, γιατί τα τραγοκέφαλα έδιναν και έπαιρναν. Μετά ήρθε ο Nergal και ξέφυγε η μπάρα κατά πολύ! Πέρα από τα σόου βέβαια και την προκλητικότητα της μουσικής αυτής σκηνής, θεωρώ πως σε πολλούς ακροατές μιλούσε κατευθείαν στο εσωτερικό σκοτάδι της διττής τους φύσης και αυτός ήταν ο λόγος που, ενώ πολλοί δήλωναν πχ heavy-μεταλάδες, άκουγαν και τα συναφή είδη, power,epic κλπ. Ο black-μεταλάς άκουγε μόνο black, άντε και death metal. “I guess the inspiration mainly comes naturally, as the music and the lyrics mirror our souls and reflect how we actually feel deep inside. (Dimmu Borgir – Silenoz – 1996)” After all, η μουσική είναι διάλογος. Αγαπημένες μπάντες: Old man’s child, Penetralia, Satyricon, Septicflesh, Horrified, Haggard, Dimmu Borgir, Cradle of Filth, Hecate Enthroned, Spite Extreme Wing και last but not least, Limbonic Art.
Σπύρος: Γιατί black metal; Καλούμαι, λοιπόν, να απαντήσω στην ερώτηση γιατί ακούω black metal! Η απάντηση είναι πως δεν ακούω. Τουλάχιστον το black metal με την παραδοσιακή έννοια. Δεν είμαι fan της πρώιμης φάσης με την κακή παραγωγή, ούτε της φάσης με το ανελέητο μπλαστίδι και ξύσιμο στις κιθάρες. Αγαπώ όμως τα black στοιχεία του είδους, όταν αυτά υπάρχουν σε άλλα είδη metal και ανυψώνουν το τραγούδι εκεί που χρειάζεται. Folk/pagan/death/doom μπάντες που χρησιμοποιούν αυτά τα σημεία, πραγματικά για μένα δίνουν αυτήν την τεράστια δυναμική στο τραγούδι που χρειάζεται. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω την εισαγωγή του Aealo (Rotting Christ), το blastbeat στο “Bloodied Yet Unbowed” (Primordial), τα άπειρα τέτοια σημεία στο “The Dreadful Hours” (My Dying Bride), όλο το “Live at the Opera” (Satyricon). Μπόνους θα αναφέρω την ταινιάρα “Metalhead” (2013) που από εκεί μπορεί κανείς να καταλάβει πολύ καλά, γιατί ένα είδος μουσικής μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις άσχημα πράγματα που μπορεί να σου συμβούν και να σε οδηγήσουν στη λύτρωση. Για αυτό από κάποιον που δεν ακούει στην ουσία black metal, η απάντηση στην ερώτηση “γιατί black metal”, είναι: γιατί απλά γ@μάει.
Για το τέλος άφησα την δική μου άποψη, που βέβαια δεν έχω να προσθέσω κάτι, νομίζω τα έχουν πει όλα. Το μόνο που θα προσθέσω είναι μία φράση του Martin Luther King: Μόνο στο σκοτάδι μπορείς να δεις τ’ αστέρια.