Μετά τη χαρμολύπη των γιορτών, με την αισιοδοξία να μου ανεμίζει το μεσαίο της δάχτυλο, και τον κυνισμό να παραμονεύει σε κάθε δεύτερη γωνία, άδραξα κι εγώ την ευκαιρία να ακούσω μερικές κυκλοφορίες από τα πέρυσι που πέρασαν κάτω από το ραντάρ (μου). Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες, ιδού τα 5 albums που μου ξέφυγαν το 2021 (αλλά τελικά τα τσάκωσα). (Shout-out #1: Thank you StRts για τις προτάσεις.)
Viagra Boys – Welfare Jazz
Για τους Viagra Boys δε χρειάζεται να πούμε και πολλά. Οι Σουηδοί post-punk underdogs μας πέταξαν στα μούτρα τον δεύτερο τους δίσκο τον Ιανουάριο του ‘21. Το «Ain’t Nice» ανοίγει το άλμπουμ με τα μπούνια, το «Toad» είναι είναι ένα slow rockabilly δυσλειτουργικό love song βουτηγμένο στο bourbon, ενώ τα «Creatures» και «6 Shooter» παραμένουν σε post-punk διαθέσεις. Το Welfare Jazz διακατέχεται από short intervals (μεθυσμένα σαξόφωνα, απαγγελίες στίχων, κλπ.) προσδίδοντας του νυχτερινές χροιές αλά Tom Waits — χωρίς όμως να κόβουν τη ροή του· και σε συνδυασμό με το black humour του Sebastian Murphy αιτιολογούν τον φαινομενικά άσχετο τίτλο του.
New Candys – Vyvyd
Οι Ιταλοί New Candys φτιάχτηκαν το 2008 στη Βενετία και αρέσκονται να παίζουν alternative rock με psych/shoegaze αποχρώσεις στα χνάρια των Jesus And Mary & B.R.M.C. Το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους Vyvyd κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του ’21 αφήνοντας θετικότατες εντυπώσεις. Οι fuzzy κιθάρες του, τα βαριεστημένα του φωνητικά, οι smart & simple ρυθμοί του, συνθέτουν ένα δίσκο «tribute» στον 90’s indie ήχο, και τα «Twin Mime», «Factice», «Begin Again», και «Evil Evil» το επιβεβαιώνουν. Ένα διαμαντάκι για τους λάτρεις του είδους.
Chubby And The Gang – The Mutt’s Nuts
Οι Chubby And The Gang ξεκίνησαν το 2019 από το δυτικό Λονδίνο παίζοντας street punk με μια ευρύτερη ’70s προσέγγιση και αισθητική. Έχοντας προϋπηρεσία σε παλιότερες hardcore-punk μπάντες (Gutter Knife, Arms Race), οι CATG μας προσφέρουν ένα μπαστάρδεμα από Ramones και Blitz με σφήνες glam rock & hard rock. Ακούγοντας το (δεύτερο τους) άλμπουμ ξεχωρίζεις με τη μία το in-your-face «It’s Me Who’ll Pay», το Motorhead-ικό «Pressure», το sing-along anthem «On The Meter», και το τσαμπουκαλίδικο single «Coming Up Tough». Κερασάκι στην τούρτα το «I Hate The Radio» σε pub rock ύφος. Τα αποδεικτικά στοιχεία: Το The Mutt’s Nuts είναι μια rough ωδή στο rock ‘n’ roll. Η ετυμηγορία; Smash it up like it’s 1977!
Every Time I Die – Radical
Εδώ, οι Every Time I Die, πάνε το βλαχο-metalcore σε άλλο επίπεδο. Πιο τεχνικοί, πιο downtuned οι κιθάρες, αλύπητο beat-down, ακόμα πιο δουλεμένη και εκφραστική η φωνή του Keith Buckley — με τα γνώριμα πλέον catch phrases του σκόρπια ολούθε: «The space between us is like a crime scene…», «Fear is a fetish and I am a masochist…», «You sing into the white abyss, the white abyss sings back to you…», και άλλα ευχάριστα… Κοπανιόμαστε με τα «Dark Distance», «Planet Shit», «Post-Boredom» και «The Whip», ενώ τα «Desperate Pleasures» και «Thing With Feathers» είναι τα twisted highlights του δίσκου. Και το DJ-friendly «White Void» στο repeat· με heavy rock ρεφρέν-κόλλημα, φέρνοντας και λίγο από Chino Moreno στα verses. Το άλμπουμ κλείνει με το αξεπέραστο «We Go Together» (ναι, το ξέρω, επαναλαμβάνομαι…) με τις grandiose εναλλαγές του, και τις over the top φωνές του, κλείνοντας το μάτι στον Freddie Mercury. Το Radical των ETID είναι δυστυχώς (όπως δείχνουν τα πράγματα) το κύκνειο άσμα τους, και ταυτόχρονα ο ιδανικός δίσκος για μη-κολλημένους χαρντκοράδες, και όχι μόνο.
Carcass – Torn Arteries
Από τα grind classics Reek Of Putrefaction και Symphonies Of Sickness, 2 βινύλια που μου έβαλε να ακούσω ο μεταλάς κολλητός μου από το γυμνάσιο αρχές των 90’s (Shout-out #2: Robert, για σένα πάει αυτό…), μέχρι το Torn Arteries υπάρχει μια απόσταση. Χρονολογική και ποιοτική. Η εξέλιξη των Carcass, αυτής της πάλαι ποτέ underground μπάντας από το Liverpool της Αγγλίας, είναι κάτι παραπάνω από αξιέπαινη και επικροτούμενη. Το άλμπουμ κινείται στο μελωδικό death metal (είδος που διαπρέπουν τα τελευταία χρόνια) με ideal δόσεις σκανδιναβικού death ‘n’ roll και πινελιές thrash/groove metal. Κομμάτια όπως τα «Dance Of Ixtab», «In God We Trust», ή «The Scythe’s Remorseless Swing» είναι μόνο η κορυφή του Torn Arteries παγόβουνου, και οι αλυσιδωτές ακροάσεις του σ’ το αποκαλύπτουν σε όλο του το μεγαλείο. Πολύ απλά, μεταλλικόν έπος!