Πριν τρία χρόνια, ο Στρατηγός Udo Dirkschneider είχε έρθει στην Αθήνα στα πλαίσια της περιοδείας «Back To The Roots», όπου έπαιζε μόνο κομμάτια των Accept. Εκείνο το βράδυ ήταν χορταστικότατο και άκρως απολαυστικό και αρκετοί ήταν αυτοί, που περίμεναν να μας επισκεφθεί ξανά, παίζοντας,
όμως, κομμάτια από τη δισκογραφία του προσωπικού του σχήματος, U.D.O.
Την Κυριακή, που μας πέρασε, αυτή η επιθυμία μετουσιώθηκε σε πράξη, καθώς με αφορμή την κυκλοφορία του “Steel Factory” (διαβάστε το review εδώ) και την ομώνυμη περιοδεία, η μπάντα επισκέφθηκε την Αθήνα.
Ανταπόκριση: Στέφανος Λοΐσιος / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Την «σέντρα» στη βραδιά έκαναν οι Λετονοί Kiss Of The Dolls, μπροστά σε λίγο κόσμο, προσπαθώντας να μεταδώσουν τα vibes του «μεταλλικού ροκ» (όπως λένε και οι ίδιοι) στο Αθηναϊκό κοινό. Όση ώρα έμειναν στη σκηνή, κέντρισαν το ενδιαφέρον, για όσο χρόνο είχαν στην διάθεση τους.
Την σκυτάλη πήραν οι Red Partizan, που για τον γράφοντα αποτέλεσαν την ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς. Εδώ μιλάμε για ένα προσωπικό project/μπάντα του τραγουδιστή Manuel Mijalkovski, το οποίο μετράει έξι μήνες ζωής, αλλά ακούγεται σαν να είναι μαζί χρόνια. Τα κομμάτια που έπαιξαν, έρχονται όλα από το ντεμπούτο τους ”Rebels & Partisans” και με το «καλημέρα» έστρεψαν αρκετά κεφάλια και αυτιά προς το μέρος τους. Στακάτοι ρυθμοί με βαριά «industrial style» riffs και τσαμπουκαλίδικα φωνητικά από τον Mijalkovski, οπερατικά back vocals και συνοδείες από την δεύτερη φωνητική παρουσία στη σκηνή, Alina, και όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο κέρδιζαν αρκετούς, από όσους βρισκόντουσαν εκείνη τη στιγμή στο venue.
Μετά το τέλος του set των Red Partizan, η αντίστροφη μέτρηση για την στιγμή που οι U.D.O θα πατούσαν τη σκηνή είχε αρχίσει, χωρίς ωστόσο το Academy να έχει καταφέρει να γεμίσει ασφυκτικά, όπως κάποιος θα περίμενε μετά από την εμφάνιση του Στρατηγού πριν τρία χρόνια στο ίδιο μέρος.
Η ώρα είχε φτάσει και το ανανεωμένο σχήμα του Udo, με νέο μπασίστα (Tilen Hudrap) και νέο κιθαρίστα (Fabian “Dee” Dammers), μαζί με τον υιό, Sven Dirkschneider, στα drums και τον Andrei Smirnov στην άλλη κιθάρα, μετά από ένα μικρό ηχητικό intro, μπούκαρε στη σκηνή φουριόζικα, ξεκινώντας με το πρώτο κομμάτι του νέου δίσκου, το “Tongue Reaper”. Μπάσιμο και είσοδος και του Στρατηγού με το γνωστό trademark screech του και «καλώς ήρθατε» στο “Steel Factory” και στην αποψινή βάρδια στη γραμμή παραγωγής τευτονικού μέταλλου.
Για την επόμενη μιάμιση ώρα, με τα υπόλοιπα δεκαεννιά κομμάτια, η μπάντα παρέδωσε μαθήματα metal συναυλίας. Όλα δουλεμένα στην εντέλεια, εξαιρετική απόδοση από όλη τη μπάντα και ένας Udo Dirkschneider να δίνει ρέστα. “Ι Make The Move” από το νέο δίσκο και η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται με τα πρώτα sing-alongs, “24/7” στα καπάκια και πάσα στο “Mastercutor” για Udo-style «γαργάρες με χαλίκια», που λέει και ένας φίλος. “Cry Of A Nation”, “Metal Machine” και ώρα για χορωδία με “Independence Day”. Συνέχεια με το νέο “In The Heat Of The Night” και ώρα για μια βαριά και τραχιά “Vendetta”, λίγο πριν φτάσουμε στα μισά της βραδιάς με το πιο Accept-εϊκό κομμάτι του “Steel Factory”, “Rising High”, το οποίο απλά ξεσηκώνει! Guitar solo και απαραίτητες ανάσες και το έπος “In The Darkness” να προκαλεί απλά ανατριχίλα, ενώ τα sing-alongs συνεχίζονται με το “I Give As Good As I Get”.
Οι ταχύτητες ανεβαίνουν και η ωρολογιακή βόμβα σκάει με το “Timebomb”. Ο Sven Dirkschneider είναι πραγματική πυροβολαρχία στα drums και εξαιρετικότατος, όπως έδειξε, στο drum solo που ακολούθησε και προσωπικά για τον γράφοντα, αποτελεί έναν από τους καλύτερους νέους metal drummers αυτή τη στιγμή in the business. “Hungry And Angry” και “Heart Of Gold”, συνεχίζουν την βραδιά, ενώ το δεύτερο single του “Steel Factory”, το “One Heart One Soul”, δε γινόταν να λείψει μιας και είναι φτιαγμένο για live.
Encore, ευκαιρία για ανάσες… Πάμε για το τέλος και τι τέλος ήταν αυτό…“Holy”, “Animal House”, “Man And Machine” και φυσικά “They Want War”. Tέλος… Αυτό ήταν. Μόλις είχε πέσει αυλαία σε μια βραδιά κλασικού heavy metal με τον καλύτερο τρόπο. Είκοσι τραγούδια, σχεδόν από όλη τη δισκογραφία της μπάντας, εξαιρετική απόδοση, ανταλλαγές σόλο, «δισολίες», πυροβολαρχίες και τη χαρακτηριστική φωνή του Στρατηγού.
Εν κατακλείδι, οι U.D.O ήρθαν, είδαν, έπαιξαν, παρέδωσαν τα καλούδια και κάπου εκεί οτιδήποτε άλλο δεν έχει σημασία, ενώ στα bonus καταγράφονται οι Red Partizan, που στο δικό τους «στυλ» με κέρδισαν 100%.