O Tyler, The Creator είναι μια συμπαθέστατη φυσιογνωμία, αρκετά σκοτεινή όμως persona και αμφιλεγόμενη καλλιτεχνικά, ειδικότερα στον ευρύτερο χώρο του hip hop. Το Call Μe, If You Get Lost είναι το έκτο album του κι έρχεται για να μας θυμίσει ότι ο Τyler δεν είναι ο rapper της γειτονιάς, ο gangsta ή οποιοδήποτε άλλο στερεότυπο του είδους, αλλά ένας σκεπτόμενος καλλιτέχνης που πειραματίζεται με τον ήχο και τη στιχουργική, αψηφώντας τα στεγανά και έχοντας στον νου του πάντα να δημιουργεί ένα έργο που δεν θα έχει σκοπό την ταύτιση του μουσικού με τον ακροατή. Δεν λαϊκίζει. Κάνει τέχνη για την τέχνη, κάνει τέχνη για να εκφράσει ανησυχίες που βρίσκονται στα πιο βαθιά και ξεχασμένα ντουλάπια του μυαλού του και για να καυτηριάσει με τον δικό του τρόπο, πράγματα που, κατά τη γνώμη του, αξίζουν χλευασμό.
Ξεκινώντας με το στιχουργικό κομμάτι, ο Τyler δεν παρεκλίνει ιδιαίτερα από το ως τώρα διαμορφωμένο ύφος του. Μπλέκει το story-telling με την ανούσια ρίμα, που άλλοτε είναι ειρωνική και άλλοτε μνεία στην κληρονομιά του hip hop. Καμιά διάθεση για επίδειξη ακραίου ποιητικού ταλέντου. Αρκείται πάντα στο να υπηρετηθεί ο σκοπός του κομματιού. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για ο flow: Πρωτότυπο κι αλλόκοτο, σε λίγα σημεία παραδοσιακό. Rapping highlight είναι το rant στο ”WHILSHIRE” που σε αφήνει άφωνο για την καθαρότητα, την ταχύτητα και το περιεχόμενο του λόγου του.
Ένα από τα χτυπητά χαρακτηριστικά του δίσκου είναι τα κομμάτια με μικρή διάρκεια. Αν εξαιρέσουμε τα ”SWEET/I THOUGHT YOU WANTED TO DANCE’‘ και ”WHILSHIRE” που είναι εννέα και δέκα λεπτά αντίστοιχα, τα υπόλοιπα είναι από 3:50, έως και λίγο πάνω από ένα λεπτό. Μάλλον η πολιτική των streams παίζει τον ρόλο του σ’ αυτό, σίγουρα όμως, εξυπηρετεί και το concept του δίσκου.
Η παραγωγή, από κει και πέρα, είναι αυτή που ξέρουμε κι από τα υπόλοιπα albums του Tyler: Απρόβλεπτο και ενδιαφέρον sampling και beatmaking, βαθιά μπάσα που σου βάζουν στο πρόσωπο εκφράσεις ακραίας πόρωσης, στιγμές που κομμάτια μετατρέπονται σε bangers (βλ. ”CORSO’‘), ελάχιστα, φωτεινά σημεία με oldschool beats και προσπάθειες για πιο εύπεπτα κομμάτια, όπως το ”RUNITUP”.
Το Call Me, If You Get Lost λοιπόν, δεν είναι άλλο ένα σύγχρονο hip hop album. Στρετσάρει τους κανόνες του είδους. Είναι γεμάτο πειραματισμούς και ιδέες που ακούγονται σε λίγες δισκογραφικές δουλειές.Η διάθεσή του να εμπλουτίσει το hip hop και να το διευρύνει μπαίνει δίπλα σε καλλιτεχνών, όπως ο Childish Gambino και οι clipping.. Σίγουρα, αυτός ο δίσκος δεν είναι για όλους. Δεν είναι για τον casual hip hop fan και δεν είναι μουσική για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου. Θέλει την προσοχή σου, την ζητάει, ή μάλλον καλύτερα, την κερδίζει.