Επιστροφή για το δίδυμο από το Colombus του Ohio, τρία χρόνια μετά το επιτυχημένο “Blurryface” και δύο χρόνια μετά το single “Heathens”, δύο κυκλοφορίες, που έφεραν για τα καλά τους Twenty One Pilots στο προσκήνιο της mainstream Indie-Rock/Pop-Rock.
“Trench” ο τίτλος του πέμπτου album και πλέον το συγκρότημα καλείται να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Πρόκειται για ένα concept album που εκτυλίσσεται σε μια φανταστική πόλη ονόματι Dema, η οποία έχει εννέα «Bishops» ως κυβερνήτες με τον αρχηγό να ονομάζεται Nico, ο οποίος όπως αποκάλυψε ο frontman της μπάντας Tyler Joseph είναι το ίδιο άτομο με τον Blurryface από το προηγούμενο άλμπουμ.
Ο δίσκος ξεκινάει με το πρώτο single “Jumpsuit”, κατευθείαν σε παρασέρνει με μία δυναμική μπασογραμμή με την συνέχεια να είναι πιο ήρεμη μέχρι να έρθει το ξέσπασμα στο outro του κομματιού. Μια ομαλή μετάβαση και έρχεται το «Levitate», ένα minimal rap κομμάτι. “Morph” και εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Nico, σε ένα κομμάτι που αναφέρει την αλλαγή ενός ανθρώπου σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, ή ίσως και στο τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Νομίζω πως τον τίτλο του catchy κομματιού στον δίσκο τον δίνω στο “My Blood”, χάρη στο disco vibe που έχει. Το “Chlorine” είναι από τα κομμάτια του δίσκου που δεν με εντυπωσίασαν, ίσως επειδή το νιώθω κάπως υποτονικό. Ακολουθεί ένα love song με τον Tyler να εκφράζει τα συναισθήματα του για την γυναίκα του στο “Smithereens”. Ένα ακόμη ήρεμο τραγούδι στον δίσκο με βασικό στοιχείο το πιάνο και τον Tyler να επιτίθεται μέσα από τους στίχους του “Neon Gravestones” στην κοινωνία που πολλές φορές στις μέρες μας μεγαλοποιεί τα άτομα που φτάνουν στην πράξη της αυτοκτονίας.
Στο “The Hype” κάποιος θα μπορούσε να δει ένα Indie Rock Anthem. Ενώ γίνεται δεύτερη αναφορά στον κακό της υπόθεσης στο “Nico And The Niners”, ένα κομμάτι που μιλάει για την αντίσταση στους “Bishops” πάνω από ένα σταθερό beat, με τα pitched down φωνητικά που υποβόσκουν να δίνουν ένα σκοτεινό vibe. Οι reggae επιρροές του συγκροτήματος φαίνονται ξεκάθαρα στο “Cut My Lip”, ενώ με το “Bandito” έχουμε ένα κομμάτι που ξεκινάει με ένα πιάνο και χτίζεται σιγά σιγά για να έρθει μια μικρή κορύφωση στο τέλος με τα synths να αντικαθιστούν το πιάνο. Το “Pet Cheetah” είναι το πιο ηλεκτρονικό κομμάτι στον δίσκο με τον Tyler Joseph να παρομοιάζει την διαδικασία δημιουργίας των κομματιών του με το να μεγαλώνεις ένα τσίτα (κάτι θα ξέρει). Άλλη μια συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή στον δίσκο, καθώς το “Legend” αναφέρεται στον παππού του Tyler που απεβίωσε τον περασμένο Μάρτιο. Τέλος το album κλείνει δίνοντας μια φυσιολογική κατάληξη στην ιστορία με το “Leave The City” σε ένα ακόμη κομμάτι με βάση το πιάνο.
Καταλήγοντας, πιστεύω ότι οι Twenty One Pilots καταφέρνουν να ισορροπήσουν σωστά τα διάφορα στοιχεία του ήχου τους και να κινηθούν γύρω από γνώριμα θέματα στους στοίχους πέρα από το concept του δίσκου, σε ένα δίσκο κάπως χαμηλότερων τόνων σε σχέση με τον προκάτοχό του. Οι fans του συγκροτήματος σίγουρα θα εκτιμήσουν τον δίσκο, απλά δεν είμαι σίγουρος άμα τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου θα καταφέρουν να κοντράρουν κομμάτια όπως το “Heathens” και το “Stressed Out” από τις τελευταίες δουλειές τους.
Και επειδή μιλάμε για τους Twenty One Pilots, μήπως η Dema είναι η κατάθλιψη και οι “Bishops” τα συναισθήματα μας…
Personal Favourites : «Jumpsuit», «My Blood», «Neon Gravestones»