Από την Κρήτη ως τις Σέρρες ένα four – piece δρόμος. Έτσι λίγο πιο synthηματικά και fuzzy ταξιδιάρικα, αναπάντεχα μου έσκασε ο νέος τους δίσκος. Έτσι εντεlost (από το εντελώςt) “Out Of The Blue”. Επιφανειακά μπορεί να stoner–ίζουν μέχρι τώρα, μα αν δεις στο βάθος ανακαλύπτεις και μία post δυναμική σε μία desert απήχηση. Αυτήν που γίνεται αντιληπτή αφού εντρυφήσεις. Που; Στην απεραντοσύνη τους που ‘χει για φέτος χρώμα μπλε.
“Russian” στριφογυρνά επίμονα στο κεφάλι μου. Λίγο από παλιό punk ξεμυτίζει και με ενεργοποιεί. Σε πιο doom και μεταλλικό ρυθμό, φοβερή η παραγωγή για άλλη μια φορά θα έλεγα πως επισυνάπτει τη χρησιμότητά της. “Cat Class” με την επανάληψη του να προκαλεί την εγρήγορση. Εκεί που περιμένουμε τους στίχους, μιλάει η μουσική αλύπητα. Κι ορχηστρικά. Υπεροχή και διέγερση οι λέξεις που μου καταγράφονται εγκεφαλικά. “Noman” συμμετρικά με διαψεύδει και με φέρνει αντιμέτωπη με την αξία που τόσο έχουμε αποτιμήσει. Η σύγκριση κάνει αισθητή τη διαφορά στην αναμέτρηση της διάρκειας. Τα τύμπανα θα ηχήσουν και η κιθάρα θα μπορέσει να αναπνεύσει. “Moon Rabbit” για να με στείλουν άβγαλτη, μα ατάραχη θα συνεχίσω την ακρόαση. Αποφάσισα να κριτικάρω με το πρώτο άκουσμα που μπορεί να μην είναι ποτέ αρκετό μα είναι αρεστό. Αυτή η μπάντα μόνο like μπορεί να εκτελέσει. “Luckily Dead”, η τελική ευθεία πιο trip – hopονιάρικη δεν είναι όσο μακριά φαντάζει και τα οκτάλεπτα tracks δικαιώνουν τα μήκη τους που μου μοιάζουν τόσο μικρά καθώς βαδίζω προς το τέλος τους.
Μία σκέψη κυριεύει τη στιγμή, θέλω να το ξανακούσω! Μέχρι λοιπόν αύριο που θα βάλω κάτι άλλο για την αλλαγή, ομολογώ πως θα είναι από τις καλύτερές μου φετινές δισκογραφίες, εγχώρια και μη και με διαφορά. Μεθαύριο αν θέλετε ξαναρωτήστε με, το ίδιο θα σας πω.