Το βράδυ προβλεπόταν βροχερό, ενώ ο ενθουσιασμός μου για το συγκεκριμένο event ήταν κάτι παραπάνω του φυσιολογικού. Θα παρακολουθούσα anniversary show ενός εκ των καλύτερων doom metal albums στην ιστορία αυτού του μουσικού είδους αλλά και -ίσως- το καλύτερο doom κιθαριστικό δίδυμο επί σκηνής! “Victim of… Trouble” λοιπόν από μικρή ηλικία και ίσως την νύχτα επιβεβαίωσα κάθε μου σύμπτωμα.
Ανταπόκριση: Silvia Eos / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Human Asteroid, τους οποίους και δεν είχα δει ποτέ ξανά επί σκηνής. Χαλαρά και με πολύ λιγότερο κόσμο απ’ ότι περίμενα ξεκίνησαν να παίζουν. Δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη κλιμάκωση κατά τη διάρκεια της ερμηνείας τους, αν και το γεγονός ότι ήταν το πολύ 50 άτομα νομίζω ότι πρέπει να επηρέασε την μπάντα. Παρ’ όλα αυτά ήταν ιδιαίτερα ευχάριστοι. Καθαρά, σκληρά riffs και πολύ ευχάριστα φωνητικά. Όλα έδεναν αρμονικά και με κόπο έβαλαν τον κόσμο, που ήδη είχε προσέλθει στο χώρο, στο κλίμα. Πέρα από τον τραγουδιστή τους, ο οποίος “κοινωνικά” προσπαθούσε -όσο μπορούσε- να ανεβάσει τον κόσμο οι υπόλοιποι φαίνεται απλά, ότι ήταν απλά αφοσιωμένοι στο να παίζουν μουσική. Γενικότερα αυτό που έχω να πω είναι, ότι για πρώτη μπάντα σε μια τέτοια βραδιά και με τόσο κόσμο τα κατάφεραν πολύ καλά και η απόδοση τους ήταν ικανοποιητικότατη!
Σε ένα σχετικά άτονο κλίμα ακόμα και με σχεδόν τον ίδιο αριθμό ατόμων, οι Mahakala ανέβηκαν δυναμικά στην σκηνή με το καινούριο line-up τους, το οποίο τελικώς αποδείχθηκε πολύ δυνατό. Με ένα κλασικό μοτίβο τραγουδιών αλλά και με μια σχεδόν θεατρική διάθεση προσπάθησαν να ανεβάσουν λίγο περισσότερο τον κόσμο που βρισκόταν εκεί. Παρά λοιπόν την όλη αυτή προσπάθεια και την αρκετά δουλεμένη και συγχρονισμένη ερμηνεία τους το κλίμα άρχισε να αλλάζει από τη μέση και μετά, που έπαιξαν το κλασικό “The Devil’s Song” αλλά και το προσωπικά αγαπημένο μου “Salvation”. Παρεμπιπτόντως, τα φωνητικά του frontman της μπάντας φαίνεται ότι έχουν αλλάξει προς το καλύτερο – τουλάχιστον από την τελευταία φορά που τους είδα στο “The Last Temptation” show τους, πριν από κάποιους μήνες. Σωστό tremolo φωνής αλλά και εξαιρετικά πολλές επιτυχημένες αλλαγές. Ιδιαίτερα εμπορικοί και ξέρουν πολύ καλά πως να σου τραβήξουν την προσοχή με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Χωρίς καν να το καταλάβω η ώρα πέρασε και τα μέλη των Trouble άρχισαν σιγά σιγά να εμφανίζονται πάνω στην σκηνή φτιάχνοτας τον εξοπλισμό τους. Όταν αντίκρυσα τον Bruce Franklin και τον Rick Wartell από κοντά, ήταν σαν χρόνια μουσικής ιστορίας να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου απίστευτα γρήγορα με ένα soundtrack γεμάτο πάθος και θρυλικά riffs. Με μια ανατριχίλα να διαπερνάει όλο το σώμα μου κοίταξα γύρω μου και είδα τον κόσμο να συσπειρώνεται. Για λίγα λεπτά πραγματικά απογοητεύθηκα με τον αριθμό των ατόμων στο κοινό σε σχέση με το τί μπάντα θα βλέπαμε εκείνη την στιγμή. Χωρίς πολλά λόγια, από την ώρα που πάτησαν το πόδι τους στην σκηνή μέχρι την στιγμή που μας χαιρέτησαν και έφυγαν η συγκίνηση ήταν ανεκδιήγητη. Λίγοι και καλοί εξέφρασαν με κάθε τρόπο την αγάπη και το σεβασμό τους προς τους Trouble. Οι ίδιοι ξεκίνησαν με τα σχεδόν σεισμικά-δυνατά κομμάτια του “Psalm 9” και κατά την διάρκεια του “The Tempter” και του καταιγιστικού “Bastards will pay” πραγματικά νόμιζε κανείς, ότι με ελάχιστες διαφορές, τα άκουγε από δίσκο. Εξαιρετική η ερμηνεία των Bruce Franklin και Rick Wartell, αλλά και του νεοπροσληφθέντα τραγουδιστή Kyle Thomas, ο οποίος μουσικά όχι απλά ήταν καλός αλλά λαϊκιστί: ΕΣΠΕΙΡΕ. Παρ’ όλα αυτά ο δικός του ρόλος πάνω στην σκηνή, σαν να διέφερε από τους άλλους ίσως “παραείχε” ενέργεια και για doom. Ο σεβασμός του προς τα άλλα μέλη ήταν πασιφανής και φάνηκε αξιοπρεπέστατος. Επιπλέον πολύ καλή ήταν και η συνοδεία του Rob Hultz (Solace) στο μπάσο, ο οποίος ολοκλήρωσε με το παραπάνω το “σχήμα” των Trouble. Ο Marko Lira στα drumms έκανε κάποια λάθη και έπαιζε σε μια σχεδόν μέτρια δυναμική για τους Trouble, παρ’ όλα αυτά ο ενθουσιασμός που μου προκάλεσαν μπόρεσε και έκανε στην άκρη τα όποια λάθη έγιναν.
Μετά από κάποια κομμάτια από το κλασικό “Psalm 9” συνέχισαν και με καινούρια αλλά και με πιο παλιά κομμάτια τους, όπως το “Flowers” από το “Plastic Green Head”, το “At the end of my Daze” από το ομώνυμο album τους αλλά και το εξαιρετικό καινούριο κομμάτι τους, το οποίο κυκλοφόρησαν το 2013 στο album “The Distortion Field”, με τίτλο “When the Sky Comes Down”. Κάθε κομμάτι ήταν θαυμάσια εκτελεσμένο με τους δύο κιθαρίστες να τιμούν τον τίτλο τους και να επιβεβαιώνουν κάθε δευτερόλεπτο τον σεβασμό, που έχει ο κάθε ένας από εμάς για το πρόσωπό τους. Μετά από πολύ ενθουσιασμό, φωνές και “χτύπημα” έκλεισαν την βραδιά με ένα κομμάτι πάλι από τον ομώνυμο δίσκο τους αλλά και “παραγγελιά” του κοινού, το “All is forgiven”. Θα μπορούσα να περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια εκείνη την βραδιά αλλά και πάλι κάθε πρόταση μου θα ωχριά μπροστά σε εκείνο το live και στα συναισθήματα που ξύπνησε. Η βραδιά αυτή θα μείνει πραγματικά αξέχαστη σε όσους την παρακολούθησαν. Και όπως μας είπαν και οι ίδιοι οι Trouble στο τέλος της βραδιάς “…Please come again you’ve been so kind…”. Τους ευχαριστώ για όλα και περιμένω να τους ξαναδώ και πάλι, όπως όλοι μας!