Το επιτυχημένο κράμα της art-punk που εκθέτουν, συνάδει υπέροχα με τη noise-cult-rock που δημιουργούν μέσα από τα ψυχεδελικά στοιχεία, τη jazz διάθεση, τα funky και afro-beat πειράματα και τα pop και blues τους μορφήματα. Εκφραστικά, ο δίσκος είναι γεμάτος σκηνές από σπασμένες σχέσεις, εκφάνσεις-φαντάσματα αμετρίαστου πάθους, νωχελική και αστεία κοινωνική κριτική, στοχευμένες πολιτικές αναφορές.
Η ατμόσφαιρα θορυβώδης, ρεαλιστική, αποδοτικά εξπρεσιονιστική, σκοτεινά χορευτική. Σπαρακτικό το “Paradise”, δέχεται πως όλα κάποτε παθαίνουν. Αντιμαχόμενο επιβολής (Κίνα-Ρωσία, “don’t hate the player, hate the game, right?”) το “The Planet Of Straw Men”. Ερεθιστικά άρρωστο και τοξικό το “Who’s My Eugene?”, ζωτικό το “The Happiest Guy Around” σαν παραβολή, ανατριχιαστικά οικεία. Αφού περάσαμε από ένα σερί τεσσάρων αστέρων, θα ξεκινήσει το πιο μέτριο σε δονήσεις, σαν από όνειρο, «ψάξιμο»-πρόλογος για τη Μαρία. Ένα ερωτηματικό δημιουργείται.
Ακολουθεί το πέμπτο αστέρι με το ομώνυμο “Braindrops”, το κομμάτι που μέσα από την έκφραση της ματαιοδοξίας, καταλήγει να λειτουργεί σαν το πιο θεμιτό ξυπνητήρι, υπό μορφή εργασίας, “how far are you from knowing your heart?”. Σα χαλασμένη μπαλάντα το “Aspirin”, για τις συναισθηματικά επίπονες μνήμες, θέματα από τον «αέρα» της Αφροδίτης στο “Desert Sands Of Venus” αντί στίχων. Με ήρεμα σημεία, όχι μόνο για την ανάδειξη μιας πολύ συμπαθητικής μπαλάντας, “Maria 62”, αλλά και για την είδηση μιας μυστήριας ιστορίας-μύθου που επικρατεί γύρω από το όνομα της Maria Orsic, που φημίζεται ως μέντιουμ του Χίτλερ και που έχει όμως ως επέκταση τον σχεδιασμό παραπλανητικών φαινομένων-συνωμοσιών πίσω από τις κυβερνητικές-διοικητικές ιδεολογίες, ο επίλογος.
Οι Αυστραλοί, πρώην The Drones, Gareth Liddiard σε συνθέσεις/φωνητικά, κιθάρα και Fiona Kitschin για τα μελωδικά περάσματα/κύρια backing vocals, μπάσο, αλλά και οι Lauren Hammel στα drums, συν Erica Dunn σε κάποια επίσης φωνητικά, δεύτερη κιθάρα, keys και λοιπά μουσικά gadgets που χρησιμοποιούνται, έπειτα από ένα σύντομο διάστημα ενός έτους και κάτι από το ντεμπούτο τους, εκτοξεύουν το δεύτερό τους album “Braindrops” και έτσι δικαιωματικά πια, τους ανακηρύσσω εγκεφαλικά από τους πιο ισχυρούς παίκτες των πρόσφατων χρόνων. Όσο για τον εν λόγω δίσκο, ένα έχω να πω: αδιαμφισβήτητα στους καλύτερους της χρονιάς!