Ας ξεκινήσουμε λίγο από τα δεδομένα. Ο κύριος Matt Heafy είναι frontman με τα όλα του και βαμμένος οπαδός της heavy metal που δεν σταματάει να “ψάχνεται” μουσικά. Είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης και στα 34 χρόνια του έχει καταφέρει να χτίσει μία καριέρα που πολλοί συνάδελφοί του θα ζήλευαν. Μόλις στα 17 του κυκλοφόρησε το πολύ δυνατό ντεμπούτο των Trivium (“Ember to Inferno”) και μία διετία αργότερα, πάνω στην καύλα της ηλικίας, μας πρόσφερε ένα από τα καλύτερα δείγματα του metalcore των 00’s (“Ascendancy”). Από το ξεκίνημά του μας είχε στείλει το μήνυμα ότι ήρθε για να βάλει το δικό του λιθαράκι στη σύγχρονη metal σκηνή και όντως τα κατάφερε.
Πάμε, λοιπόν, στο σήμερα και στην ένατη ολοκληρωμένη δουλειά των Αμερικανών με τίτλο, “What the Dead Men Say”. Αυτό που θα ακούσεις εδώ είναι, ναι μεν μία φυσική εξέλιξη του “The Sin and the Sentence”, αλλά και μία άψογη μίξη από όλα τα προηγούμενα albums της μπάντας. Πραγματικά συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε βρίσκονται εδώ και είναι γεμάτα έμπνευση. Τέλειες μελωδίες, RIFF-ΑΡΕΣ, groove με τη σέσουλα, πιασάρικες φωνητικές γραμμές κυρίως στα refrains, εναλλαγές growls – καθαρών, thash metal ξεσπάσματα που πατάνε στο τώρα και κιθαριστικά μέρη που κλείνουν το μάτι στο πιο κλασικό metal ήχο, διατηρώντας όμως τον μοντέρνο χαρακτήρα. Όλα μαζί τέλεια ραμμένα μεταξύ τους και φιλτραρισμένα από την εμπειρία του Matt.
Ο αέρας ανανέωσης που νιώσαμε στο προηγούμενο πόνημά τους, πνέει και τώρα με μεγαλύτερη ένταση. Κύριος υπεύθυνος αυτού; Η μηχανή που ονομάζεται Alex Bent. Μπήκε στην μπάντα και την ανέβασε επίπεδο με το απολαυστικό παίξιμό του. Το drumming των Trivium ποτέ δεν ακούστηκε τόσο “γεμάτο” και τεχνικό στο παρελθόν. Μία απλή ακρόαση στα τύμπανα των “Amongst the Shadows & the Stones” και “Bending the Arch to Fear” αρκεί για να τον αγαπήσεις. Βέβαια, για μία δισκάρα σαν το “What the Dead Men Say” δεν μπορεί να ευθύνονται μόνο τα καταιγιστικά χτυπήματα του Alex. Όλο το συγκρότημα βρίσκεται σε δαιμονισμένη φόρμα και αυτό φαίνεται από την απόδοσή του από το πρώτο κομμάτι μέχρι και το τελευταίο. Και όταν λέω από το πρώτο, το εννοώ. Ακόμα και το ολιγόλεπτο intro, “IX”, έχει riff που κάλλιστα θα μπορούσε να μετατραπεί σε ολόκληρο κομμάτι.
Αν πιστεύατε ότι τα πρώτα δείγματα που ακούσαμε πριν την κυκλοφορία του δίσκου είναι και τα καλύτερα, ξεχάστε το. Ναι μεν ήταν πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις, κυρίως το ομότιτλο με το pick scrape αλά Gojira και το “Bleed Into Me” που είναι το αντίστοιχο “Until the World Goes Cold” του album, αλλά υπάρχουν κομμάτια ακόμα πιο δυνατά που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν ως singles, όπως για παράδειγμα το μελωδικό “The Defiant” που ξυπνά αναμνήσεις από το “Ascendancy”, το “Sickness Unto You” με το πωρωτικό breakdown και το radio-friendly “Scattering the Ashes” με την πιασάρικη refrain-άρα.
Οι Trivium διανύουν την τελευταία πενταετία μία από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας τους. Το “What the Dead Men Say” είναι το τέλειο δώρο στους fans τους και από εδώ και πέρα θα αποτελεί σημείο αναφοράς για την δισκογραφία τους.