Δεν ξέρω κατά πόσο μια Κυριακή παραμονές της εορταστικής περιόδου, και με ένα τόσο βαρυφορτωμένο συναυλιακό πρόγραμμα, είναι η καλύτερη επιλογή για να κάνεις το επίσημο ντεμπούτο μιας μπάντας, παρουσιάζοντας μάλιστα ένα άλμπουμ το οποίο δεν θα φτάσει στο ακροατήριο νωρίτερα από τις αρχές της νέας χρονιάς. Έτσι κι εγώ, πηγαίνοντας στο Temple ήδη κουρασμένος από υποχρεώσεις της μέρας, και γνωρίζοντας μόνο τρία κομμάτια των Trivial Dimes, ομολογώ δεν είχα πολύ θετικές βλέψεις για την έκβαση της βραδιάς.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Credits φωτογραφιών: Αγγελίνα Γραφάκου
Οι Victory In Rio που κλήθηκαν να ανοίξουν, Rock τρίο των Κωστή Πυρένη στα φωνητικά και τις κιθάρες, Νίκου Αδαμόπουλου στα drums και Λευτέρη Παπαδάκη στο μπάσο, είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο και μοναδικό άλμπουμ τους “Bronco” πριν πέντε χρόνια, όμως δεν είχε φτάσει ποτέ στα αυτιά μου. Από το ξεκίνημα με το δυναμικό southern rock “Hello Hello”, όμως, φάνηκε πως όχι μόνο μεγάλο μέρος του, όπως αναμενόταν από τις προαναφερθείσες συνθήκες, περιορισμένου, κοινού φάνηκε να γνωρίζει καλά και να διασκεδάζει με τη μουσική τους, κάτι που εκμεταλλεύτηκε δεόντως ο τραγουδιστής τους, ο οποίος δεν σταμάτησε τη διάδραση με τον κόσμο καθ’όλη τη διάρκεια του σετ, που περιλάμβανε ολόκληρο το “Bronco”, και ένα νέο κομμάτι ονόματι “It’s Not OK”, το πρώτο εδώ και χρόνια από όσο εξομολογηθηκαν, προϊόν της προετοιμασίας για το συγκεκριμένο live. Με τη ζωντάνια του, χωρίς πολλά φρου-φρου (ή/και προσδιοριστικά επίθετα) rock τους, το funky groove κάποιων κομματιών, και την μπόλικη αλληλεπίδραση, τα τρία περίπου τέταρτα που βρίσκονταν στη σκηνή πέρασαν σε πολύ καλό κλίμα. Χαράχτηκε κάτι στη μνήμη μου από την πρώτη επαφή με τη μουσική των Victory In Rio; Ίσως όχι, αλλά περάσαμε καλά και αυτό έχει σημασία.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, ήρθε και η σειρά των Trivial Dimes, πιο συγκεκριμένα των Δήμου Παπαδημητρίου στα φωνητικά, Δημήτρη Χρυσούλη στην κιθάρα, Γιώργου Θεοδωρόπουλου στα πλήκτρα, Άκη Πασχαλάκη στο μπάσο, και Μανώλη Τόμπρου στα τύμπανα, να ανέβουν στη σκηνή απτόητοι και ορεξάτοι, παρά το θλιβερό γεγονός ότι μέρος του κοινού που προφανώς παραβρέθηκε στη συναυλία για τους Victory In Rio αποχώρησε στο μεσοδιάστημα, για να παρουσιάσουν/παίξουν ολόκληρο το επερχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ τους.
Με τη χρωματισμένη σε blues τόνους garage rock τους, με τα πλήκτρα να αναλαμβάνουν επιτυχημένα, όποτε χρειάστηκε, το ρόλο να αντικαταστήσουν τα έγχορδα των στουντιακών εκτελέσεων και να προσδίδουν κάποιες ψυχεδελικές ή 60’s pop πινελιές, όπως στο “Campaigners”, που είχα ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στα τρία πρώτα singles που κυκλοφόρησαν, άλλοτε με πιο κοντά στα 00’s revival χορευτικούς ρυθμούς να συνοδεύουν τα πιασιάρικα hooks των κομματιών τους, και προπαντός ένα πολύ θεατρικό performer στον Δήμο να τραβάει πάνω του όλα τα βλέμματα, φρόντισαν να συνεχιστεί για περίπου τρία τέταρτα που κράτησε το σετ η καλή διάθεση κι ο χορός του κοινού.
Δεν το λες κι άσχημα για μια βραδιά από την οποία δεν περίμενα και πολλά, ότι κοντά δύο ώρες πέρασαν χωρίς καν να το καταλάβω, παρά την κούραση.
