Την περασμένη Παρασκευή, το Temple μεταμορφώθηκε σε μικρό σκοτεινό καταφύγιο για τους φίλους της gothic αισθητικής, με τους The Black Capes να ανοίγουν τη βραδιά και τους Tribulation να φέρνουν το τελετουργικό κλείσιμο.
Ανταπόκριση: Ιωάννα Κατσού / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής (rocking.gr)
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ποιο ήταν το support act μέχρι να τους δω στη σκηνή κι εκεί ήρθε το flashback. Τους είχα ξαναδεί live, χωρίς να θυμάμαι πότε ή πού, αλλά η μνήμη του συναισθήματος επέστρεψε πριν καν το καταλάβω. Τέσσερις επί σκηνής, οι The Black Capes παρουσίασαν έναν γεμάτο, δεμένο και δυναμικό ήχο. Για ακόμη μία φορά, ξεχώρισα τον frontman Alex, με τη βαθιά και εκφραστική φωνή του να κινείται με άνεση ανάμεσα στη μελαγχολία και τη δραματική αύρα, υπηρετώντας άψογα το gothic rock. Στάθηκαν αντάξιοι του ονόματος που ακολούθησε και μπορούν σίγουρα να κερδίσουν ακόμα και κοινό που δεν είναι μυημένο σε αυτό το είδος. Την επόμενη φορά που θα συναντήσετε το όνομά τους, φροντίστε να είστε εκεί από νωρίς.
Οι Tribulation έχουν εξελιχθεί τόσο μέσα στα χρόνια, που ακόμη και ένας παλιός τους ακροατής θα μπορούσε να πει πως δεν έχει ιδέα για τον τωρινό τους ήχο. Παρ’ όλα αυτά, η σκοτεινή τους μαγεία και η θεατρικότητα παραμένουν αναλλοίωτες. Ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:15, με χαμηλωμένα φώτα σε πράσινες, κόκκινες και μπλε αποχρώσεις, ενώ αρωματικά sticks κάλυπταν διακριτικά τα stands των μικροφώνων. Τα τέσσερα μαυροφορεμένα μέλη, με smoky eyes και στυλ εμπνευσμένο από την πρέπουσα δεκαετία, ξεχύθηκαν στη σκηνή με ασίγαστη ενέργεια.
Η εμφάνιση της μπάντας ήταν τόσο υπνωτιστική, που έμοιαζε να σε χορεύουν σαν νυχτερίδα μέσα στις σκιές της νύχτας, με στιγμές όπου σόλαραν μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα απόλυτα seductive και goth σκηνικό. Παρότι ο χώρος δεν ήταν κατάμεστος, το Temple είχε ικανοποιητικό αριθμό κοινού. Όλοι φανατικοί, τραγουδούσαμε και χορεύαμε βυθισμένοι πλήρως στο σκοτεινό τους σύμπαν.
Το setlist συνδύασε παλιά και νέα κομμάτια, από το “Melancholia”, μέχρι τα “In Remembrance” και “Hungry Waters”. Η φωνή του Johannes Andersson, χαρακτηριστική για το βαθύ, τραχύ και επιβλητικό της ύφος, ξεχώριζε σε ορισμένα σημεία περισσότερο από ό,τι σε άλλα, ανάλογα με τη θέση στο χώρο, όλα όμως τα όργανα ακούγονταν πεντακάθαρα, με στιβαρό και συνεκτικό ήχο. Η μπάντα κράτησε αμείωτη τη διάθεσή της – και κατά συνέπεια τη δική μας – για πάνω από μιάμιση ώρα, υποστηρίζοντας αυτό το blackened goth rock ύφος με απόλυτη μεγαλοπρέπεια.
Οι Tribulation αποτελούν περήφανη απόδειξη ότι η σύγχρονη dark metal σκηνή εξακολουθεί να έχει τη θέση της ανάμεσά μας.
P.S. Don’t ever stop looking for your bat – it’s out there somewhere in the shadows.
