Πόση ατελείωτη έμπνευση παίζει να έχει αυτή τη riffομηχανή που λέγεται Mark Tremonti; Αυτή η απορία δημιουργήθηκε στο μυαλό μου ακούγοντας τη καινούρια του δισκογραφική δουλειά ονόματι, “A Dying Machine”. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο αυτό που έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια με τους Creed, αλλά κυρίως με τους Alter Bridge και το προσωπικό του project. Χωρίς να αναπαυθεί ούτε στιγμή, έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από διαμάντια που αποτελούν σημεία αναφοράς για τη σύγχρονη metal/hard rock σκηνή. Πάντοτε προσγειωμένος και εργατικός φροντίζει με κάθε νέο του πόνημα να μας αποδεικνύει ότι είναι από τους καλλιτέχνες που δεν έχουν ταβάνι. Από το ντεμπούτο του, “All I Was”, μέχρι το τελευταίο του album, “Dust”, μας ξεκαθαρίζει ότι αρνείται να παραμείνει στάσιμος σε αυτό που κάνει και αγαπάει.
Ήδη από τα τέσσερα πρώτα δείγματα (ομότιτλο κομμάτι, “Take You With Me”, “Bringer Of War”, “As The Silence Becomes Me”) που είδαν το φως της δημοσιότητας πριν την επίσημη κυκλοφορία του “A Dying Machine”΄, o Mark μας προϊδέασε για το έπος που θα ακολουθήσει. Και μάλιστα ένα έπος λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα, μιας και για πρώτη φορά επιχειρεί να συνθέσει έναν concept δίσκο με Sci-Fi θεματολογία. Μια ιδέα που, όπως ο ίδιος δήλωσε, του ‘καρφώθηκε’ κατά τη διάρκεια της περιοδείας του με τους Alter Bridge. Αυτή η ιδέα, εν τέλει, του βγήκε σε καλό μιας και κατάφερε να δημιουργήσει το κορυφαίο album της προσωπικής του μπάντας μέχρι σήμερα. Μία ώρα μουσικής γεμάτη έμπνευση και πάθος που σου ‘γεννάει’ πολλά συναισθήματα, σε πωρώνει και στο τέλος της ακρόασης σε αφήνει μουδιασμένο, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις αυτό που μόλις άκουσες.
Πραγματικά είναι εξωφρενικό που από τα δεκατρία κομμάτια (+ένα instrumental) που απαρτίζεται το “A Dying Machine” δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το καλύτερο. Το κάθε ένα φαντάζει μοναδικό και σου αφήνει το δικό του στίγμα, συνδυάζοντας περίτεχνα τη μελωδία και τα heavy riffs. Άλλα από αυτά σε οδηγούν σε ένα συναισθηματικό roller coaster (“Traipse”) και άλλα σε αρπάζουν από το λαιμό με την επιθετικότητά τους (“The Day When Legions Burned”). Ενδεικτικά μερικά από τα highlights που θα συναντήσεις είναι το “From The Sky” που το εναρκτήριο riff θυμίζει το “My Last Mistake”, η thrash προσέγγιση του “Throw Them To The Lions”, η αρρωστημένη RIFFARA του “Make It Hurt”, η άκρως συναισθηματική ερμηνεία του “The First The Last” που σου προκαλεί συγκίνηση και ένα σφίξιμο στη καρδιά και τέλος η δυναμική μπαλάντα, “Desolation”, που θα ταίριαζε γάντι στη φωνή του Myles Kennedy.
Ο Tremonster (όπως τον αποκαλούν οι fans του) έκανε για ακόμα μία φορά το θαύμα του, αποδεικνύοντας ότι είναι από τους καλύτερους μουσικούς της γενιάς του. Κυκλοφόρησε έναν αψεγάδιαστο δίσκο, που το 10/10 το αξίζει δικαιωματικά. Μέχρι τις 20 Ιουλίου, λοιπόν, που θα έχουμε τη τύχη να τον απολαύσουμε επί σκηνής, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να λιώσουμε στο repeat αυτό εδώ το αριστούργημα.
