Ανοιξιάτικη η Πέμπτη μας οδηγεί στο Fuzz για μία ξεχωριστή νύχτα. Οι Ισπανοί Toundra που κλείνουν 10 χρόνια ενεργής πορείας, ξεκινούν την Ευρωπαϊκή τους περιοδεία από την Αθήνα. Έτσι κατηφορίσαμε για να τους τιμήσουμε.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Ακριβώς στην ώρα τους και ακριβείς στη μουσική τους οι Their Methlab από τα Γιάννενα μας προετοίμασαν για την ατμόσφαιρα της βραδιάς. Post ο ήχος και psych instrumental οι λεπτομέρειές του. Το τρίο είναι δεμένο, το μπάσο μυστήριο, η κιθάρα γλυκιά και τα τύμπανα μάχιμα. Το video wall αποκαλύπτει ονειρικά τοπία, εκρήξεις, ουρανοξύστες, μεγαλουπόλεις και λεωφορειόδρομους, καταστροφές, εργατικές κατοικίες και παρακμή. Με τις εικόνες να εναρμονίζονται με τη μαγιά τους, μου κινούν περισσότερο απ’ ότι περίμενα το ενδιαφέρον και μου τραβούν την προσοχή. Nice to meet them οπότε θα πω.
Σε πολύ λίγο ανεβαίνουν στην σκηνή οι Allochiria. Δύο οι κιθάρες, πιο σκληρό το attitude. Sludge η ηχητική, thrash τα φωνητικά να τα προτιμώ κατά τα λίγα υψηλά και καθαρά του μέρη. Δεν είμαι η αρμόδια να προσδιορίσω το είδος μα μου φάνηκε λίγο μονότονη όλη αυτή η post doom–ίλα. Τα όργανα πιο ανάλαφρα έστεκαν από τη φωνή, γεγονός που είναι εν μέρει παράδοξο και ίσως εκεί ποντάρουν, στο κατιτίς το διαφορετικό. Ο κόσμος πολύς και θερμός, τους χειροκρότησε με το παραπάνω. Το μπράβο μου στο καταπληκτικό video wall που τους συνόδευε. Ζωγραφικό να απεικονίζει την σχέση αρσενικού – θηλυκού, τις επιθέσεις και τις άμυνές τους, τις μάχες και τις ενώσεις τους. Όπως μάλλον και η ψυχοσύνθεσή τους.
“You never walk alone” το έναυσμα για να υποδεχθούμε τους Toundra και το video wall μένει σταθερό στο τόσο απλό μα σημαδιακό λογότυπό τους. Η εξέλιξη μιας κατάστασης με αριστουργηματικά χωσίματα είναι γεγονός. Αν και μελαγχολικοί, γεμάτοι ενέργεια ακροβατούν μεταξύ της ηρεμίας και της έντασης. Experimental post να διεισδύει μέσα σου και να σε ταρακουνάει ολόκληρο η ετυμηγορία. Η τελική γνώμη που αφορά τον γεμάτο ήχο επίσημα πλέον τους εδραιώνει στην κατηγορία του must see. Παλαμάκια από το κοινό έντυναν την ενορχήστρωση καθ’ όλη τη διάρκεια του set. Σολάρες ασταμάτητες και πληθωρικά γυρίσματα από τα τύμπανα το extraδάκι. “Zanzibar”, “Kitsune”, “Requiem” και “Medusa” ακούστηκαν σίγουρα μεταξύ άλλων. Το ντέφι γίνεται ορατό και σε κάποια σημεία αντικατέστησε όμορφα τα τύμπανα.
Αξιοσημείωτη η ένταση της σκηνικής τους παρουσίας και ιδιαίτερα από τον δεύτερο κιθαρίστα που δεν σταμάτησε να χοροπηδάει και να δείχνει πως γουστάρει. Η σύγκρουση των συναισθημάτων είναι έμφυτη, πολύπλευρη και απαραίτητη για τη φιλοσοφία τους. Το encore δυνατό και θορυβώδες, άξιο να μας ταξιδέψει ακόμη λίγο παραπέρα από τους τετράγωνους ορίζοντές μας. Η μελωδία που πηγάζει εξίσου εξαιρετική και επώδυνη. Πραγματικά από τα live που κύλησαν νεράκι. Και αν και αντέχαμε άλλο τόσο, η ώρα είχε πάει σχεδόν δώδεκα και η λήξη ήταν αναπόφευκτη. Γεμάτη ακρίβεια αλλά και συνέπεια. Φεύγοντας παρατηρώ πως έχει σχηματιστεί μία μικρή ουρά στο merchandise. Το κοινό κατακτήθηκε σκέφτομαι και χαμογελώ.