Οι σπουδαίοι ποστ-χαρντκοράδες Touché Amoré από το Λος Άντζελες πρόσθεσαν μια τελευταία ημερομηνία στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία και μας τίμησαν με μια μοναδική εμφάνιση (αναμενόμενο, κι όπως και αποδείχτηκε) στο Fuzz Club.
Ανταπόκριση: Ζακ Ανανιάδης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Το support της βραδιάς ήταν οι Κερκυραίοι Psycorepaths. Brutal μεταλλικό Beatdown Hardcore αρέσκονται να παίζουν τα παιδιά και μας το έδειξαν στα 40 περίπου λεπτά που κράτησε το set τους. Σφιχτοδεμένη η μπάντα επί σκηνής, και με τον frontman σε ultra-επικοινωνιακό mode, τα παλικάρια έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Αυτό επιβεβαιώθηκε στη πορεία μιας και ο Σπύρος, ο τραγουδιστής, εξομολογήθηκε σε όλους τους παρευρισκόμενους – με περίσσιο ενθουσιασμό – πως αυτό το λάϊβ ήταν όνειρο ζωής. Παίζοντας κομμάτια απ’ όλη την δισκογραφία τους οι Psycorepaths προετοίμασαν το έδαφος για την επικείμενη εμφάνιση των Touché Amoré.
Με τα φώτα χαμηλωμένα και υπό τους ήχους του ‘Devil Town’ του ιδιαίτερου Daniel Johnston οι Touché Amoré ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz ξεκινώντας με το ‘Nobody’s’ από το τελευταίο τους άλμπουμ Spiral In A Straight Line, και με το ‘Art Official’ να ακολουθεί. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε άμεσα με sing-alongs και μπόλικη “κινητικότητα” στα έμπροσθεν της σκηνής. O frontman Jeremy Bolm, αεικίνητος και εκφραστικότατος, έδινε φοβερό performance σε κάθε κομμάτι λες και δε θα ξανατραγουδούσε ποτέ στη ζωή του!
Στο anthem-ικό ‘Reminders’ ο υποφαινόμενος χτυπήθηκε λίγο παραπάνω, μιας και το Lament είναι αγαπημένος δίσκος. Κάπου εδώ ο Jeremy μας είπε πως έχουν τροποποιήσει το setlist τους, λόγω της παρθενικής τους εμφάνισης στην Αθήνα/Ελλάδα, και θα παίξουν all-around κομμάτια απ’ όλα τους τα άλμπουμ. Δε νομίζω να χαλάστηκε κανείς…
Ακούστηκαν τα ‘Uppers/Downers’, ‘Come Heroine’, ‘Hal Ashby’, ‘Face Ghost’, το μελαγχολικό ‘Harbor’ και το καθηλωτικό ‘Savoring’ με τα blastbeat ξεσπάσματά του, καθώς και τα ‘Rapture’, ‘Force Οf Habit’, ‘Flowers And You’, αλλά και πολλά άλλα. Ο Jeremy ευχαριστούσε τον κόσμο συχνά-πυκνά, ενώ όλοι ανταποδίδαμε με το θερμό μας χειροκρότημα. Υπερ-συναισθηματικές καταστάσεις, με τη συγκίνηση να σε τσιγκλάει κάθε τρείς και λίγο, κι εγώ να αναρωτιέμαι: Τι στο καλό βάζουν στα κομμάτια τους αυτοί οι άνθρωποι και σε κυριεύουν τόσο πολύ, δε μπορώ να καταλάβω… Για encore οι Touché Amoré φύλαξαν το ‘Limelight’, ίσως η καλύτερη επιλογή για το κλείσιμο μιας εκπληκτικής συναυλίας.
Highlight της βραδιάς, η glamorous εμφάνιση του κιθαρίστα Nick Steinhardt, με ένα country-style σακάκι θα έλεγε κανείς και με τη Fender του τίγκα στα στρας. Αυτά είναι!
Παρότι η Αθήνα ήταν η τελευταία ημερομηνία του ευρωπαϊκού τους tour, και με την κούραση να συσσωρεύεται σχεδόν πάντα προς το τέλος κάθε περιοδείας, οι Touché Amoré έβγαλαν τόση ενέργεια και συναίσθημα που θα μας μείνει απόθεμα, ελπίζω μέχρι την επόμενη φορά.
