Ένας low profile σχετικά, καλλιτέχνης, βασικά συνθέτης και κιθαρίστας, μολονότι προσθετικά, παίζει μπάσο, percussion και πλήκτρα, καθώς διαθέτει και μία πολύ ‘ζεστή’ φωνή, όταν απαιτούνται και οι λέξεις κατά τη διατύπωση. Η εφηβική του skateboarding απασχόληση, εντάχθηκε γρήγορα σε skateboarding teams, οδήγησε σε street skate filmings στην πόλη του, το San Francisco -όπου για πρώτη φορά περιείχαν και σενάριο, εκτός της συλλογής υλικού για το skateboard, δεμένης στη συνοδεία της μουσικής (εποχές 1980)- και εξελίχθηκε με professional ρυθμό, σε συνεργασίες για τη δημιουργία της δικιάς του εταιρείας (Real). Κάπως έτσι, άρχισε να ντύνει ο ίδιος με τις ακυκλοφόρητες μουσικές του, ανάλογου περιεχομένου video games (Skate), ενώ το τραγούδι Organism προβλήθηκε στο βιντεοπαιχνίδι του Tony Hawk, American Wasteland.
Πιστός στη δισκογραφική του δραστηριότητα, από το 1998, ο Tommy Guerrero, μας χαρίζει κάθε 2-3 χρόνια και από ένα album, που καμία σχέση δεν έχει με skate-punk ή street hip-hop, όπως συνηθίζεται να ισχύει. Οι μουσικές του είναι κατά βάθος rock ταξίδια, με blues εκφράσεις, jazz/soul συμπεριφορές, downtempo ιδιοσυγκρασία και alternative, κρυφό-ηλεκτρονικό, movin’ mood.
Χαρακτηριστικά, η δουλειά του απορρέει μία μουσική συνοχή ήχων – χαλιών, όπως αποκαλούνται, που στέκει με το υποβόσκον beat, τα drum cuts και φυσικά τη μελωδία της κιθάρας, με visions από την λατινογενή έκφραση, σαν συνέχεια και προσπάθεια εκσυγχρονισμού, της επανδρωμένης, αλλά Carlos Santana αισθητικής. Η αλήθεια είναι πως άπαξ και βάλεις κάποιο δίσκο του να παίζει, ο χρόνος σταματά και ξαναρχίζει με τη λήξη του. Ξεχνάς το skip, δεν σε ενδιαφέρουν οι τίτλοι, παρά μόνο η συνεχόμενη, ολοκληρωμένη ακρόαση. Μαγκιά.
Μπορεί το Sunshine Radio να μην σκαρφαλώσει τα charts, μπορεί να μην γίνει ο αγαπημένος σου δίσκος, σίγουρα όμως θα καταλάβεις την αυθεντικότητα που συνεχίζει να πηγάζει από τη δουλειά του Guerrero. Ηρεμία, χαλάρωση και ξενοιασιά, ότι πολυτιμότερο ψάχνουμε στα αζήτητα, βρίσκεται εδώ. Θα πάρει θέση φωτεινή, σαν ένα αιφνίδιο ηλιόλουστο κύμα, ραδιοφωνικής εκπομπής, εν όψει χειμώνα. Ένα easy going τοπίο, που δεν αποτελεί «εύκολη λύση», αλλά τεχνική κουλτούρας με ύφος από road trip. Τέλος, αφού δεν είχε τύχει να ασχοληθούμε μαζί του, στο Rockin’Athens παρελθόν, θα ήθελα τουλάχιστον να προτείνω, μία επαναληπτική ακρόαση του No Man’s Land (2012) και του Road To Nowhere (2018), για να επιβεβαιώσουμε τις αξίες τους. Ή για να καταλάβουμε πράγματι, τι λέμε και με τι έχουμε να κάνουμε.