Mέσα στο καταιγισμό της λεγόμενης δεύτερης φάσης του black metal, με τη Νορβηγία να πρωτοστατεί στην εμπέδωση της ως φλέγον ρεύμα των αρχών των 90’s, ξεχωρίζει μια μπάντα ονόματι, τότε, Covenant.
Η πορεία τους από το underground, όταν ο όρος είχε ουσιαστική έννοια και λειτουργούσε ως βατήρας στη πραγματική αναγνώριση, από το demo From the Storm of Shadows, προς τη κορυφή υπήρξε σύντομη αλλά εντυπωσιακή. Ο πρώτος τους δίσκος In Times Before the Light άφησε υποσχέσεις πως κάτι πολύ σπουδαίο βρισκόταν στα σπάργανα και έτσι ακριβώς ήταν. Το επόμενο τους, το Nexus Polaris του 1998 είναι σίγουρα η επιτομή του συμφωνικού black metal και το κορυφαίο έργο της μπάντας στο χώρο πριν τον εγκαταλείψει μαζί με τον παλιό της όνομα. Το Νexus Polaris εξερευνεί τις λεωφόρους του σύμπαντος πάνω σε ένα εντυπωσιακό διάδρομο από πλήκτρα και κοφτερά riffs, συνθέσεις που συναγωνίζονται η μία την άλλη και ακόμα και σήμερα ακούγονται το ίδιο φρέσκες απόρροια αφενός της ποιότητας της μπάντας και αφετέρου μιας ξεχασμένης δυναμικής για νέους ήχους που πλέον στο metal δύσκολα βρίσκονται.
Οι Covenant, γεννημένοι εξ αιτίας της συνωνυμίας με την Σουηδική ηλεκτρονική μπάντα, άλλαξαν εκ βάθρων το μουσικό τους προσανατολισμό με το industrial, ταιριαστός ίσως σαν νεωτερικός ήχος των παρόντων χρόνων. Σίγουρα όμως αποδεικνύει τη τόλμη σχημάτων του black metal, ειδικότερα εκεί στο μεταίχμιο των δύο χιλιετιών, να αναζητήσουν την αναγέννηση του ήχου τους, να ανοίξουν τις προοπτικές του metal εν γένει. Όσο και αν η μεταστροφή τους ξένισε με τη σχεδόν πλήρη αποκήρυξη του black metal, όσο και αν τα δύο άλμπουμ που ακολούθησαν με αυτή τη μουσική πυξίδα να μην είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό, δηλώνει όμως μια μπάντα που δεν περιχαρακώθηκε στην ασφάλεια της επιτυχίας. Δύο δίσκοι και μετά σχεδόν εξαφανίστηκαν αφήνοντας όμως το στίγμα τους στα χρόνια της εμπορικής καταξίωσης του black metal.
Μετά από μια παρατεταμένη απουσία, διανθισμένη με αναγγελίες για τον επερχόμενο νέο δίσκο, η μπάντα περιοδεύει τιμώντας τον πιο χαρακτηριστικό τους δίσκο, το Nexus Polaris, χαρακτηριστικό για την εν γένει σκηνή του ακραίου ήχου των 90’s που σε λίγες μέρες η νοσταλγία του θα επιστρέψει σε εμάς, εδώ στην Ελλάδα. Πόσοι σύγχρονοι δίσκοι έχουν τέτοια απήχηση σχεδόν είκοσι χρόνια μετά;
