Σκοτεινή βραδιά στο Temple, σχεδόν τελετουργική θα έλεγε κανείς. Η αλήθεια είναι ότι με αυτό το ambient πράγμα που έπαιζε συνεχόμενα μεταξύ των μπαντών άνετα έφτανε κανείς σε εναλλακτικά επίπεδα συνειδητότητας. Αλλά για πάμε να δούμε τι έγινε όταν τα συγκροτήματα μας επανέφεραν στην – δική τους – πραγματικότητα.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Necrovorous και παλιό καλό death metal, από αυτό που δε βαριέσαι να ακούς και ιδιαίτερα να βλέπεις. Πραγματικά, τα έχω ξαναδεί τα παιδιά πριν κάτι χρόνια, το είχα απολαύσει τότε, το απόλαυσα και χτες. Από τα πωρωτικά blasts μέχρι τα απλά και εθιστικά leads και από τα brutal φωνητικά μέχρι τα στρατηγικά τοποθετημένα αρπίσματα, η μπάντα αποδίδει άψογα. Αν είχα αργήσει να πάω – και δεν ήξερα και το billing – θα δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι βλέπω την πρώτη μπάντα. Ο κόσμος μπαίνει στο κόλπο, πιάνει αυτή την αφοπλιστική death metal αμεσότητα που βγάζουν οι Necrovorous, και αν και λιγοστός ακόμα ανταποκρίνεται ζεστά. Περίπου 50 λεπτά set αν δε με απατά πολύ η μνήμη μου και η μπάντα φεύγει όσο απλά ήρθε κι έπαιξε.
Order of the Ebon Hand για συνέχεια και η βραδιά μπαίνει για τα καλά σε black μονοπάτια. Από το πρώτο ουρλιαχτό του Merkaal η μπάντα πείθει. Και για μένα αυτό είναι το σημανικότερο. Αν θέλεις να είσαι τόσο εμφατικά θεατρικός, τόσο παγωμένος στη μουσική σου αλλά περιγραφικός στις εικόνες και τα συναισθήματα, αν θες να αποφύγεις τον σκόπελο της γραφικότητας, το βασικό που έχεις να κάνεις είναι να πείσεις. Να πείσεις ότι αυτό το ονυχοφόρο εβένινο χέρι είναι προέκταση του δικού σου και ότι το κοινό είναι οι στρατιώτες σου. Οι Order of the Ebon Hand λοιπόν ήταν πέρα για πέρα πειστικοί, από την άψογη επί σκηνής απόδοση, με τα διακριτικά πλήκτρα και το απρόσμενα εμφατικό για black metal μπάντα μπάσο, μέχρι την σκηνική τους παρουσία και την ατμόσφαιρά τους. Ο κόσμος ήταν εκεί, σαν κάποιο απόκοσμο στράτευμα υπό τις οδηγίες του Τάγματος. Καταλαβαίνετε τι εννοώ πειστικότητα;
Thy Darkened Shade για κλείσιμο και ήδη πριν ανέβουν στην σκηνή είχε πάρει θέση ένας μικρός βωμός με κρανία ζώων και μαύρα κεριά. Η μπάντα βγήκε, κάποια μέλη της γονάτισαν μπροστά στον βωμό, φώναξαν κάποια πράγματα, και ξεκίνησαν ένα καταιγιστικό μάθημα ακραίου και βάρβαρου black metal με σιδηροδρομικό riffing, πολύ δυνατή φωνή και σπαρμένες μελωδίες που είναι και αυτό που προσδίδει στην μουσική των Thy Darkened Shade τον ιδιαίτερο και μεγαλοπρεπή χαρακτήρα της. Έχω μια μικρή αίσθηση ότι ο ήχος της lead κιθάρας ήταν λίγο κακοφτιαγμένος με αποτέλεσμα οι μελωδίες που προανέφερα να ακούγονται λίγο παράταιρα μέσα στα κομμάτια, αλλά μπορεί να ήταν αίσθησή μου. Αυτό που θα μείνει από τους Shade, και αυτό που πρέπει να μείνει, είναι ο ατελείωτος παγωμένος χείμαρρος της μουσικής και επιβλητική φιγούρα του τραγουδιστή. Πραγματικά ασταμάτητοι.