Οι Three Way Plane, είναι μία από τις πολυτιμότερες μπάντες του local underground. Με σταθερά DΙΥ βήματα, ελάχιστη προβολή από τα μουσικά μέσα, μικρή δισκογραφία -μα με εκατοντάδες live στο βιογραφικό τους- οι Αθηναίοι post-hardcore/noise rockers μάς μίλησαν για το παρελθόν και για το μέλλον (;) του group σε μια εφ’ όλης της ύλης κουβεντούλα.
Καλησπέρα απ’ το Rockin’Αthens.gr! Οι Three Way Plane, είναι μάλλον μια από τις μακροβιότερες μπάντες της ελληνικής underground σκηνής. Πως ξεκίνησαν όλα για τους Three Way Plane;
Στράτος: Λες ε; Από τις μακροβιότερες μπάντες, εμείς; Μπορεί, χαμπάρι δεν πήραμε… Κοίτα, όλα ξεκίνησαν το 2003 που είχαμε βρεθεί σε ένα πάρτυ με τον Γιάννη και είπαμε να τζαμάρουμε. Γνωριζόμασταν από το DSL STUDIO στο οποίο κάναμε πρόβες ο καθένας με τη μπάντα του. Είχαν περάσει 3 χρόνια από τη διάλυση των Make Believe (ήμουν μεγάλος φαν), στους οποίους ο Γιάννης έπαιζε μπάσο και 2 χρόνια από διάλυση των συγκροτημάτων που συμμετείχα εγώ (Rejected Trip & Lunacy Booth). Ε, μας είχε λείψει πολύ η μουσική ρε συ.
Γιάννης: Ναι κι εγώ πρότεινα να πηγαίνουμε να τζαμάρουμε απλά, όχι να κάνουμε μπάντα.
Στράτος: Τελικά κάναμε μπάντα όμως, δε σε χάλασε…Αφού στην πορεία είδαμε πως είχαμε φοβερή χημεία.
Πέρα απ’ τις όμορφες δισκογραφικές δουλειές σας, το δυνατό χαρτί των Three Way Plane ήταν πάντα οι ζωντανές εμφανίσεις. Πραγματικά, νομίζω πως υπήρχε μια περίοδος που παίζατε παντού. Ποιες ήταν οι καλύτερες στιγμές της μπάντας επί σκηνής;
Γιάννης: Εμένα νομίζω το αγαπημένο μου ήταν το επετειακό για τα 10 χρόνια Three way plane στο Zero. Είχαμε παίξει και με τον Γιώργο και με τον Διονύση και 2 σετ τύμπανα. Επίσης, είχαμε guest σε κάποια κομμάτια τον Τόλη από Sugah Galore για δεύτερη κιθάρα. Μας είχε βοηθήσει στο παρελθόν και τον θυμηθήκαμε. Φοβερή βραδιά.
Στράτος: Να σχολιάσω λίγο αυτό το ”παντού’’ που είπες; Ναι, μία περίοδο είχαμε γίνει μαϊντανοί, το παραδέχομαι. Πάντου όμως δε παίζαμε. Ήμασταν πάντα πολύ επιλεκτικοί και προσπαθούσαμε η είσοδος να είναι προσιτή ή να έχει ελεύθερη είσοδο το live. Το δεύτερο ειδικά είχε γίνει νόμος, από το 2011 μέχρι το 2016. Απορώ πώς το καταφέρναμε σε κάποιες περιστάσεις. Για μένα από τις καλύτερες στιγμές ήταν το live στην πλατεία Γαρδένιας το 2008, μία εβδομάδα μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Εκεί γνωριστήκαμε και με τους Screaming Fly και ξεκίνησε μία φιλία που κρατά ως τώρα.
Ακολουθείτε μια DIY λογική όλα αυτά τα χρόνια, πρακτική που για τις περισσότερες μπάντες εκεί έξω (ειδικά στα 90’s/00’s) είναι μονόδρομος. Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας συνθήκης; Υπάρχει τελικά πραγματική ελευθερία κινήσεων, ή τελικά το budget περιορίζει τη δυναμική ενός group;
Στράτος: Βασικά δε ξέρω αν είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό. Νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που με το που πιάνουν μία κιθάρα φαντάζονται managers, περιοδείες και μεγαλεία. Δεν τρελαίνονται να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Εμάς πάντα μας άρεσε, καθώς και η ελευθερία κινήσεων και έκφρασης. Φυσικά και θα προτιμούσαμε να είχαμε ένα community να μας στηρίζει πιο πολύ, αλλά δεν έγινε ποτέ αυτό για να πω και ένα παραπονάκι. Είχαμε πάντα αφοσιωμένους φίλους όμως που ήταν δίπλα μας και αυτό ήταν όμορφο. Τη δυναμική ενός γκρουπ σε αυτή τη χώρα την περιορίζει η μπουζουκο-κουλτούρα, το mainstream και όλη η δηθενιά του PR. Το budget έχει το δεύτερο λόγο.
Το τελευταίο σας album Wreckquiem (Ιούνιος ’21) κυκλοφόρησε στο κενό μεταξύ υγειονομικών περιορισμών/κανονικής ζωής. Καλλιτεχνικά, αυτή η παράξενη περίοδος έδωσε έμπνευση -και χρόνο- σε μπάντες να δουλέψουν το υλικό τους. Εσείς πώς βιώσατε τα τελευταία δύο χρόνια; Υπήρχαν νέα project/μουσικές που ασχοληθήκατε σ’ αυτόν το “νεκρό χρόνο”;
Γιάννης: Μπα, δε μας επηρέασε και πολύ, τζαμάραμε όσο μπορούσαμε με διάφορους drummers αλλά και με τον Γιώργο τον δεύτερο drummer μας. Κατά τ’ άλλα τη βδομάδα που ανακοινώθηκε η πρώτη καραντίνα είχαμε ανακοινώσει αποχαιρετιστήριο live στο Black Box που φυσικά ακυρώθηκε, όχι απλά αναβλήθηκε. Μας την έφερε ο κορονοβιρούσης.
Στράτος: Ε ναι, αυτό τα λέει όλα. Είχαμε βάλει στο μυαλό ημερομηνία λήξης του αεροπλάνου. Να συμπληρώσω πως στη δεύτερη εξάμηνη καραντίνα το πιο δημιουργικό που κάναμε ήταν να μιξάρουμε το δίσκο με το πάσο μας στα SoundCave Studios με τον Nικόλα The Mute Χαλδούπη. Τον ευχαριστούμε πολύ για την υπομονή του και την ψυχραιμία του σε ό,τι δυσκολίες αντιμετωπίσαμε. Δεν ήταν και λίγες.
Ο ήχος των Three Way Plane, αν και χοντρικά έχει μια indie/noise συνθετική βάση δεν σταματά σ’ αυτούς τους περιορισμούς. Κατά καιρούς, συναντάμε στα κομμάτια σας περάσματα και από άλλα μουσικά genres. Αυτό τα στοιχεία προκύπτουν συνήθως απ’ τις πρόβες της μπάντας, ή είναι ιδέες που μπαίνουν εξ’ αρχής στο παιχνίδι;
Γιάννης: Ανάλογα το κομμάτι. Και γω και ο Στράτος γουστάρουμε πολύ να τζαμάρουμε. Υπάρχουν κομμάτια που είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού 100% αλλά και σημεία που προέκυψαν από κάποια ιδέα που κάποιος από τους τρεις μας είχε. Οπότε τίποτα δεν είναι προγραμματισμένο εξ αρχής. Ήμασταν πάντα της, από κοινού δημιουργίας, μέσα στο στούντιο.
Στράτος: Ισχύει. Όπως και πολλές συνθέσεις έχουν έρθει σαν έτοιμες ιδέες από riff δικό μου ή του Γιάννη, αλλά πάντα το τελικό αποτέλεσμα παίρνει μορφή μέσα στο στούντιο. Σε αυτό το σημείο να παραδεχτώ πως ο Γιάννης είχε πάντα πολύ όρεξη να κάνει δουλειά στην ενορχήστρωση και με τους τρεις drummers που πέρασαν από τη μπάντα. Ξέρεις, αρκετά συχνά άκουγα “ρε μαλάκα Στράτο, σταμάτα να κάνεις φασαρία να δούμε κάτι”…Αυτή η δουλειά όμως είχε ως αποτέλεσμα στα live το rhythm section να είναι τσιμέντο!
Άν έπρεπε να διαλέξετε τρεις μπάντες ως επιρροή για τον ήχο/μουσικές των Three Way Plane, ποιες θα ήταν αυτές; Ποιοι αγαπημένοι δίσκοι “συνδέουν” τα μέλη της μπάντας;
Γιάννης & Στράτος: Τρεις είναι λίγες ρε μεγάλε, αλλά θα πούμε τρεις που αγαπάμε πολύ εγώ και ο Γιάννης γιατί αν μπλέκαμε και τους τρεις ντράμμερς θα λέγαμε 33.
Τρεις μπάντες που λατρεύουμε και οι δύο μας και το γνωρίζουμε πριν ξεκινήσει καν η μπάντα είναι οι Sonic Youth, οι Pixies και οι Clash.
Στράτος: Να αναλάβω να πω ένα δίσκο για κάθε μέλος που πέρασε από τη μπάντα, άρα 5 δισκάρες και φυσικά αγαπώ και τους 5;
Γιάννης: Δως του δικέ μου.
Στράτος: Πάμε λοιπόν:
- Therapy? – Troublegum
- Bad Brains – I against I
- Refused – The shape of punk to come
- Fugazi – Red Medicine
- Wipers – Over The Edge
Τα τελευταία χρόνια, η local σκηνή έχει πάρει τα πάνω της. Έχουν μπει αρκετά labels στο χώρο που στηρίζουν δισκογραφικά τη φάση, ο κόσμος πλέον “την ψάχνει” λίγο παραπάνω, στηρίζει τα live -ακόμη και τα αυτοδιαχειριζόμενα events, που η φάση τους ήταν πιο οικογενειακή-, και γενικά υπάρχει μια ανανέωση στη σκηνή. Μια μπάντα εικοσαετίας όπως εσείς, πώς τη βλέπει αυτή την εξέλιξη; Τελικά, υπάρχει όντως ένα update, ή απλά δώσαμε λίγη σημασία παραπάνω σε μουσικές που ήδη υπήρχαν εκεί έξω, μα δε μπαίναμε στον κόπο να τσεκάρουμε; Ποιες μπάντες ξεχωρίζετε απ΄αυτή τη νέα φουρνιά;
Στράτος: Σιγά τα αρκετά labels. Με τόσο πολλές μπάντες θα έπρεπε να είναι περισσότερα. Στο θέμα θετικού feedback στα live ναι συμφωνώ, όπως και στην ανανέωση αλλά μαζί με αυτά είδαμε και κάποια αρνητικά όλα αυτά τα χρόνια. Είδαμε να επαναλαβάνονται μουσικά μοτίβα και να κουράζουν όπως το stoner και το ελληνόφωνο punk, αλλά είδαμε και φασεϊσμό και παραγοντιλίκι και κλίκες. Γενικά συμπεριφορές που μόνο αλληλεγγύη δε θυμίζουν. Σόρρυ αλλά είναι και αυτό βασικό συστατικό αν θες να μπορείς να πεις ότι “υπάρχει μία σοβαρή σκηνή σε αυτή τη χώρα”. Τώρα από μπάντες που ξεχωρίζουμε θα σου πω αφού μιλήσει και ο Γιάννης.
Γιάννης: Ρε σεις, εγώ παρακολουθούσα νέες μπάντες όσο κάναμε live…Τώρα πάει δε θυμάμαι πολλά. Αυτές που μου έρχονται στο μυαλό μόνο νέα φουρνιά δεν είναι. Μου άρεσαν ας πούμε πολύ δύο μπάντες από Θεσσαλονίκη που παίζαμε παρέα. Οι No Sin και Go Over 1000. Στράτο πάρ’το πάνω σου και αυτό…
Στράτος: Μη τον παρεξηγείς… το εννοεί. Δε πολύ-κυκλοφορεί, ούτε παρακολουθεί. Δεν προλαβαίνει.
Λοιπόν, εγώ από νέα φουρνιά έχω ξεχωρίσει τους εξής: Chronoboros (η αγαπημένη μου εγχώρια μπάντα αυτή τη στιγμή), Central Pozitroniks, Krause, 7Reep, Soft Skull, Proletkult Radio και Black Nights (ό,τι καλύτερο μπορείς να ακούσεις από αγγλόφωνο hip-hop σε αυτή τη χώρα). Σίγουρα είναι και άλλες, αλλά τώρα αυτές μου ήρθαν στο μυαλό.
Σε ποια φάση βρίσκεται η μπάντα αυτή τη στιγμή, υπάρχουν σχέδια για το μέλλον;
Στράτος & Γιάννης: Σε φάση αφασίας… Στον πάγο. Όπως προαναφέραμε τζαμάρουμε μία στο τόσο. Το μόνο σχέδιο είναι να γίνει επιτέλους το αποχαιρετιστήριο live που είχαμε υποσχεθεί στους φίλους μας και θα γίνει!
Ευχαριστούμε πολύ.
Στράτος & Γιάννης: Και μεις Πάνο. Να’ σαι καλά!
