Η επιστροφή του Thom Yorke στη solo δισκογραφία είναι γεγονός και το “Tomorrow’s Modern Boxes” είναι αυτό που ακριβώς περιμέναμε. Βέβαια, αν αυτό είναι καλό ή όχι, θα το κρίνετε εσείς. Όσο ενδιαφέρον ήταν το προ οκταετίας “The Eraser”, άλλο τόσο είναι και αυτή η κυκλοφορία. Χωρίς πολλά-πολλά, το album κινείται στα γνώριμα πλέον ηλεκτρονικά minimal λημέρια, με αρκετούς εκ του ασφαλούς πειραματισμούς στη σύνθεση και το rhythm section. Χωρίς στην ουσία να είναι κάτι το ιδιαίτερο (θα μπορούσε να είναι συλλογή απο outtakes των sessions του “King of Limbs”), στέκεται μια χαρά και ακούγεται ευχάριστα, ότι και αν σημαίνει για τον καθένα αυτό. Με το single “A Brain in a Bottle” να ξεχωρίζει πανηγυρικά, η πλειοψηφία των συνθέσεων αναλώνεται στα γνωστά glitch μοτίβα, με την παρέα ενός υποτονικού “πειραγμένου” piano. Τέλος, όσον αφορά τα φωνητικά, χωρίς καμία απολύτως έκπληξη, είναι στο ίδιο lo-fi επίπεδο που έχουμε συνηθίσει σχεδόν σε όλες τις κυκλοφορίες του Thom Yorke.
Η πώληση της νέας του δουλειάς μέσω του δικτυακού bitTorrent, ως ένας νέος εναλλακτικός τρόπος αγοράς μουσικής ήταν μια πρωτοποριακή πρωτοβουλία του ιδίου, που είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη αποδοχή (ρεκόρ) από τους θαυμαστές του και όχι μόνο. Τακτική που ευτυχώς δεν εκπυρσοκρότησε όπως αυτή του Bono και της παρέας του… Βέβαια, (κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου) όταν είσαι σε πολυεθνική, μία τέτοια κίνηση εξυπηρετεί περισσότερο στην διάδοση και τον “ντόρο” (ενός κατά τα’ άλλα μέτριου δίσκου), παρά στην ουσιαστική καταπολέμηση της μουσικής βιομηχανίας που πλέον ρημάζει. Υπάρχουν άπειρες ανυπόγραφες σε εταιρίες μπάντες και καλλιτέχνες εκεί έξω που το να κυκλοφορούν τις δουλειές τους μέσω του ευρύτερου ηλεκτρονικού δικτύου είναι κανόνας ή αν προτιμάτε τουλάχιστον αναγκαίο κακό.
Καλώς ή κακώς, ο τύπος είναι ο Jack White του mainstream experimental/electronic ήχου και το ξέρει. Κάθε κυκλοφορία του, είτε προσωπική, είτε με τους Radiohead ή όποιου project καταπιάνεται κατά καιρούς, είναι πάντα μέσα στα top μουσικά γεγονότα τις χρονιάς. Δυστυχώς όμως, αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η πλειοψηφία του κόσμου έχει περισσότερες προσδοκίες από μια κυκλοφορία που στην ουσία της εκφράζει κατά κύριο λόγο, τις εμμονές του εμπνευστή της και τίποτα παραπέρα.