Με δόσεις αλήθειας και εκλεπτυσμού που περιπλέκονται σε μια δοκιμασία απόδοσης ή ακόμη καλύτερα εντρύφησης εκείνου του ρόλου που σε θέλει να ταυτοποιείς και να στιγματίζεις μια ταινία τρόμου με την μουσική σου επένδυση. Ένας μακροσκελής χαρακτηρισμός που ουσιαστικά δεν μπορεί να προσεγγίσει ακριβώς την σόλο απόπειρα της φωνής πίσω από το μικρόφωνο των Radiohead.
Την εικοστή έκτη ημέρα του Οκτωβρίου κυκλοφόρησε ένας πολυαναμενόμενος δίσκος που έλαμψε και αποτέλεσε ένα ακόμη λιθαράκι στα μουσικά μας ακούσματα που θα συντροφεύουν τις επόμενες γενιές. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την λυρικότητα του “The Bends” με τους αινιγματικούς στίχους αλλά και την ικανότητα του “OK Computer” να αποβάλει από τον χαρακτήρα των Radiohead, την εσωστρέφεια και να αγγίξει τις ψυχές μεταδίδοντας κοινωνικοπολιτικά μηνύματα με τον progressive ήχος της. Ωστόσο το “Suspiria” αποτελούμενο από θαυμάσιες κινηματογραφικές ενορχηστρώσεις με τα “The Epilogue”, “A choir of One”, φυσικά το “Suspirium” αλλά και με την έναρξη του δίσκου “A Storm That Took Everything”, να κάνουν την διαφορά, αναζωπυρώνοντας μια φρικιαστική ιταλική ιστορία του Dario Argento, χρονολογούμενη το 1977. Πολλαπλές εναλλαγές στο κιθαριστικό κομμάτι με προσεγμένες συνθέσεις και μια τεράστια ποικιλία μουσικών οργάνων, όπου το πιάνο παραπέμπει ορισμένες φορές σε μεσαιωνικούς ρυθμούς, ενός γοτθικού ρεύματος που προβάλλουν την αναγέννηση και την πρωτοπορία.
Ο Thom Yorke μας έχει αποδείξει πως έχει την ικανότητα να παίρνει μια χορωδιακή σύνθεση και να την ξεδιπλώνει στην απόλυτη αισθαντική μπαλάντα όπου θα χρειαστεί να την ακούσεις επανειλημμένες φορές για να αντιληφθείς τον εσωστρεφή χαρακτήρα της. Έτσι και έγινε με το “Unmade” που χρησιμοποιεί έναν οδυνηρό στροβιλισμό γύρο από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που καταλήγει σε μια βίαιη απόδοση. Σε γενικές γραμμές είναι ένας δίσκος που βασίζεται στην ατμοσφαιρική προσέγγιση των κομματιών ικανών να σταθούν στο remake του Luca Guadagnino . Το instrumental στοιχείο συναντάται συχνά και ίσως να αποδίδει καλύτερα την ωριμότητα και το δέος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το μελωδικό “Volk” με την επανάληψη του να «διαμαρτύρεται» αισθαντικά για τις περιστασιακά εκπληκτικές του στιγμές σαφήνειας και λάμψης, καταθλιπτικές εκρήξεις μέσω των μικροτονικών αποπειρών του Thom Yorke να αποδώσει ζοφερά τον κινηματογραφικά τρομακτικό ήχο.
Ο Thom Yorke γεννήθηκε με μια φαινομενική αδιαφορία για τίτλους όπως «απόλυτος ροκ σταρ» με τις ολοένα σόλο αναμετρήσεις του να αυξάνονται! Το “Suspiria” αποτελεί μια αξιοθαύμαστη δουλειά παρουσιάζοντας ένα κολάζ από εφέ της δεκαετίας του ’70, απογυμνώνοντας την μουσική του μεγαλειότητα. Τοποθετήθηκε με κωδικοποιημένα σήματα ακόμη και στο Artwork του εξωφύλλου , με τις προσπάθειες της εξέλιξης να αχνοφαίνονται με μια ξεθωριασμένη και θαμπή μάτια. Βαθιά ονειροπόληση που καταλήγει σε εφιαλτικές στιγμές οι οποίες διαβρώνουν τόσο απαλά την ψυχική μας υγεία με την μουσική του μεγαλοφυΐα.