Τρίτο solo album για τη μορφή των Radiohead, το οποίο προσωπικά βρίσκω λεπτομερές και περίτεχνο ως προς την σύνθεση στο σύνολό του, με μία μελαγχολική λαχτάρα για ουσιαστική ή και ολιστική δέσμευση με τον ηλεκτρονικό ήχο, άρα και το χορό. Η κατάληξη μιας διαδικασίας και η κατάσταση που προκύπτει από αυτή, “If you don’t dream enough, you don’ t process enough”, αποτελεί το φόντο για την ευρύτερη ερμηνεία των πραγμάτων, σύμφωνα με το τελευταίο βιβλίο – εγχειρίδιο, που μελετάει ο Yorke σχετικά με τον ύπνο. Τρία από τα τραγούδια του Anima επίσης, πλαισιώνουν και την ομότιτλη, αντισυμβατική, μικρού μήκους ταινία του Paul Thomas Anderson, με πρωταγωνιστή φυσικά τον Thom Yorke και την απόλυτη οπτική και μουσική παραίσθηση.
Με στοιχεία techno το “Traffic”, προσδίδει από την έναρξή του το ύφος που θα περιπλανηθεί η μουσική του, όπως και το χώρο: clubs που σέβονται τον εαυτό τους. Τα συναισθήματά του μεταφέρονται από το “I Woke Up” του 2018 να γεμίσουν το “Last I Heard (…He Was Cycling The Drain)” του 2019, μέσω ενός twisted ασταμάτητου ρυθμού από το “Twist” του 2012 στο σημερινό και μίας συντριπτικής σωματικής αίσθησης, όταν το “Dawn Chorus” το συνέθετε κατά το 2009 και ήταν το τότε αγαπημένο του – όπως είχε δηλώσει σε μία συνέντευξή του.
Το “I m A Very Rude Person” παρουσιάστηκε σε κάποιο live στα τέλη του 2017, ενώ το ambient – ταξιδιάρικο “Not The News”, που “έκατσε” σαν μια εξαιρετική επιλογή αλλαγής, παίζεται σε live εμφανίσεις του από το 2015. Το ‘The Axe” αναγνωρίσιμο κι ας μην το έχουμε ξανακούσει, πανέμορφο αν και λοξό, όπως αντίστοιχα και το “Impossible Knots”. To “Runwayaway”, τραγούδι που η βάση του υπήρχε από το 2015, δε με πείθει ως προς τη μουσική και το γενικά ρομποτικό ρυθμό του (εκτός από την ψαρωτική του εισαγωγή), κι αν δεν είχε συμπεριληφθεί στον εν λόγω δίσκο, ούτε που θα το αναγνώριζα ως δικό του κομμάτι και πιθανότητα θα το άφηνα απλά να παίξει ως το τέλος, για αυτή τη μία του φορά.
Η εφαρμογή του “Two Feet Off The Ground” σε “Ladies & Gentleman, Thank You For Coming” (as a bonus track) δεν έχει καμία σημασία, από τη στιγμή που η μελωδία παίρνει σχήμα μόνο εφόσον ακουμπάει η λεπτή, eerie, ερωτεύσιμα σχεδόν φάλτσα φωνή του, που έχει αυτή τη δύναμη, να σε διαπερνάει, αλλά και να καλύπτει όλη αυτήν την τεχνολογία που χρησιμοποιεί, αφού παράλληλα επιθυμεί να τη χαϊδεύει. Μισός άνθρωπος – μισός μηχανή.