Θεωρώ τον Christofer Johnsson μουσική ιδιοφυία. Από το 1989 έως και σήμερα έχει προσφέρει τα άπειρα στο χώρο πειραματιζόμενος πάντοτε με ό,τι τον απασχολούσε κάθε χρονική περίοδο, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε χωρίς. Η μακρόχρονη ιστορία των Therion έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Σαν τεράστιος οπαδός albums όπως τα Theli, Vovin και Secret of the Runes η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα και πολλά από το νέο τέκνο του Christofer με τίτλο Leviathan, αφού η μουσική στροφή της μπάντας τον τελευταίο καιρό με έχει αφήσει παγερά αδιάφορο.
Στο Leviathan το συγκρότημα έχει βαλθεί να ικανοποιήσει τους πάντες από λίγο. Προσθέτοντας τα απαραίτητα συμφωνικά στοιχεία, με τα οποία έχει γίνει διάσημο και έχει ανδρωθεί, προσπαθεί ταυτόχρονα να προσφέρει μοντέρνα νότα στον ήχο του και μια απλότητα στις συνθέσεις που δεν είναι όμως χαρακτηριστικό της μπάντας. Έχουμε λοιπόν ένα αποτέλεσμα τελείως άνισο. Υπάρχουν κομμάτια μέτρια (Eye of Algol, Die Wellen der Zeit), κάποια απαράδεκτα για μια μπάντα όπως οι Therion (Azi Dahaka) και εκείνα που προσπαθούν να αγγίξουν την αίγλη του μακρινού παρελθόντος (Leviathan, Tuonela), με τη συμμετοχή μάλιστα του Marko Hietala των Nightwish). Μιλάμε δηλαδή για ένα τουρλουμπούκι, έναν δίσκο χωρίς συνοχή, επίπεδο, άγευστο και μονόπλευρο που προσπαθεί να γίνει εμπορικός και εύπεπτος διανθισμένος όμως με μία ελαφριά δόση από την παλιά, θρυλική μπάντα. Όλα μαζί δεν γίνονται όμως. Αν μάλιστα το δούμε συνολικά πιστεύω πως το μοναδικό κομμάτι που μπορεί να ξεχωρίσει είναι το ομώνυμο, που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε ένα album όπως το “Lemuria/Serius B”.
Κύριε Johnsson, για μια ακόμη φορά δε μας τα είπατε καλά. Η πορεία της μπάντας συνεχίζει την κατιούσα και δεν ξέρω κι εγώ που μπορεί να σταματήσει. Ας πάρουν τα ελάχιστα θετικά στοιχεία του Leviathan (στα συμφωνικά αναφέρομαι φυσικά), ας δουλέψουν επάνω εκεί δημιουργώντας τις πολύπλοκες και χαοτικές συνθέσεις που όλοι αγαπήσαμε και ίσως τότε οι επόμενες δουλειές της μπάντας να αξίζουν και να περηφανεύονται για το λογότυπο Therion επάνω σε αυτές. Το θηρίο κάποτε βρυχόταν… πλέον νιαουρίζει. Χαμένη ευκαιρία.
