Η ανυπομονησία για την επικείμενη εμφάνιση των Therion στην πόλη μας είχε αγγίξει κορυφή, καθώς έχουν περάσει πολλά χρόνια από την προηγούμενη. Αντίστοιχη ήταν και η περιέργεια για την απόδοση του υφιστάμενου line-up, αλλά και τη σύνθεση του setlist.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης (μπορείτε να δείτε περισσότερες εδώ ή εδώ)
Αρχή, λοιπόν, με τους The Devil. Οι μασκοφόροι, και χωρίς τραγουδιστή, ανώνυμοι Βρετανοί, σε πρώτη επαφή θυμίζουν οπτικά κάτι από Ghost. Δημιούργησαν δε, από την αρχή, ψαρωτική ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας σωστά τους φωτισμούς, αλλά και προβολές και ομιλίες στο background από αρχειακό υλικό από την ανατολή της πυρηνικής εποχής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δυστυχώς, το εφεύρημα αναλώθηκε γρήγορα και καταλήξαμε να ακούμε ένα θορυβώδες industrial metal με ατμόσφαιρα soundtrack. Όλα τα κομμάτια ακουγόντουσαν ίδια και, στο τέλος, οι περισσότεροι από το κοινό κοιτούσαν το ρολόι τους.
Γνωρίζοντας ότι οι Γερμανοί Null Negativ έχουν σίγουρα φωνή και μάλιστα γυναικεία, οι ελπίδες μου για ένα ενδιαφέρον show αναπτερώθηκαν… και προσγειώθηκαν αμέσως. Μοντέρνο groove metal της τελευταίας υποστάθμης, με εναλλαγή growls και καθαρών φωνητικών από την Elli Berlin, η οποία πρέπει να παραδεχτώ ότι τα έδινε όλα στη σκηνή. Το υλικό τους, όμως, είναι πιο βαρετό από το να βλέπεις την μπογιά να στεγνώνει. Ένα άλλο πράγμα που με χάλασε πολύ είναι η ύπαρξη πολλών προ-ηχογραφημένων φωνητικών, τα οποία δε συντονίζονταν πάντα καλά με τα ζωντανά. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με το ότι όλα τα κομμάτια ακούγονταν απολύτως (μαντέψτε!) ίδια, μας άφησε στο τέλος της εμφάνισης μόνο ένα πονοκέφαλο.
Οι Ρώσοι(!) Imperial Age ήταν η μόνη μπάντα από τα support που ο ήχος της έχει κάποια σχέση με τους Therion. Αυτό, αλλά και το γεγονός ότι φαίνονταν όλοι εξαιρετικά συμπαθείς και ψυχωμένοι στη σκηνή, έδωσε ένα click παραπάνω στην ανταπόκριση του κοινού. Ομολογουμένως, οι δύο τραγουδίστριες – σοπράνο, αλλά και ο τενόρος επέδειξαν μεγάλες φωνητικές ικανότητες. Τι να το κάνεις, όμως, όταν προσπαθούν να γράψουν επική metal όπερα και καταλήγουν να παίζουν το ίδιο τραγούδι 10 φορές. Το μόνο κομμάτι που ξεχώρισε κάπως ήταν το ‘hit’ τους, “Anthem of Valor”, που κούνησε λίγο το κοινό, άντε και το “And I Shall Find My Home”. Κατά τα άλλα, άπειρα προ-ηχογραφημένα όργανα και υλικό ανέμπνευστο.
Η ώρα είχε έρθει για τους μέγιστους Therion, οι οποίοι μπήκαν με το “Theme of the Antichrist” από την τελευταία τους (3 ωρών metal opera – ευτυχώς που δεν την παρουσίασαν ολόκληρη) κυκλοφορία. Χρειάστηκε μισό τραγούδι για να φτάσει ο ήχος στο κορυφαίο επίπεδο, στο οποίο διατηρήθηκε σε όλη την εμφάνιση. O mainman Christofer Johnsson εμφανίστηκε με το γνωστό ημίψηλο καπέλο του και μαύρα γυαλιά, ενώ ο τεράστιος Thomas Vikström ντυμένος στρατηγός άλλης εποχής. Στα “The Blood of Kingu” και “Din” (με την πολύ καλή συμμετοχή στα growls της Elli Berlin από τους Null Negativ) το κοινό παρακολουθούσε αποσβολωμένο τις άψογες εκτελέσεις. Δύο κομμάτια από το τελευταίο album (τα οποία εντάσσονται άψογα στο setlist παιγμένα live) και επίσκεψη στο υπέροχο “Secret of the Runes” με τα “Ginnungagap” και “Nifelheim” να μας ταξιδεύουν στην εποχή των Vikings.
Οι φωνές τόσο του Vikström όσο και των δύο σοπράνο απέδιδαν τα μέγιστα, δίνοντας κορυφαίες επαγγελματικές εκτελέσεις, ενώ όλοι οι τραγουδιστές δεν παρέλειπαν, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία, να επιδοθούν σε οπερετική πρόζα. Μικρό πέρασμα από το “Lemuria” με τα “Typhon” και “An Arrow from the Sun” (υπέροχο) και είχε έρθει η ώρα για την πρώτη επίσκεψη στο κλασσικό “Vovin” με το “Wine of Aluqah”, στο οποίο έγινε ο σχετικός χαμός. Από εδώ και μετά είχαμε διαρκή αλληλουχία κορυφαίων στιγμών, οι οποίες βοηθούμενες από τον απίστευτο ήχο και τις άψογες εκτελέσεις οδήγησαν το κοινό σε έκσταση. Η συγκίνηση στο “Lemuria” δεν περιγράφεται, όπως και η ενέργεια στο “Cults of the Shadow” από το τεράστιο “Theli”. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το “My Voyage Carries On” από το τελευταίο album, αλλά και το “The Invincible” από το “Degial”. Το κυρίως set έληξε μετά από μιάμιση ώρα περίπου με μια πραγματικά μεγαλειώδη εκτέλεση του “Son of the Staves of Time”. Εδώ όλη η μπάντα λειτουργούσε σαν ένα σώμα κινούμενο από το εξωγήινο rhythm section.
Φυσικά δεν είχε έρθει ακόμη το τέλος και μετά από μία σύντομη ευχαριστήρια ομιλία του Johnson, στην οποία μας παρακίνησε να τα δώσουμε όλα στη συμμετοχή μας στα τελευταία κομμάτια (παρά την τεράστια ποσότητα ‘χόρτου’ που αντελήφθη με τη μύτη του ότι είχε καταναλωθεί), έσκασαν τα υπερκλασικά “The Rise of Sodom and Gomorrah” και “To Mega Therion” για να μας αποτελειώσουν και να γκρεμίσουν το venue. Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι η άψογη εμφάνιση των Therion μας αποζημίωσε από το χλιαρό τρίωρο των support και μας έκανε να ανυπομονούμε για την επόμενη εμφάνισή τους.