Οι αγαπημένοι Ιρλανδοί του ελληνικού κοινού επέστρεψαν με ένα από τα καλύτερα albums που έχουν συνθέσει ποτέ. Τόσο απλά και ωραία. Ο λόγος για τους Therapy?, οι οποίοι αν και μας ψάρωσαν ευχάριστα με το προ τριετίας “Disquiet” , δείχνουν να μην έχουν καμία διάθεση να χαλαρώσουν δισκογραφικά ούτε για μια στιγμή. Χωρίς να χρειάζεται πλέον να αποδείξουν τίποτα, η δέκατη πέμπτη κυκλοφορία τους, βρίσκει τη μπάντα σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της.
Σε μια εποχή που το noise – rock τείνει να γίνει η νέα μόδα, το “Cleave” έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να υπενθυμίσει στους παλιούς -και να διδάξει τους νέους- πως οι Therapy? δεν ήταν ποτέ τυχαία μπάντα. Ξεφεύγοντας διακριτικά από την cult αφάνεια της Amphetamine Reptile Records -η οποία όρισε το είδος πίσω στα 90’s-, οι Therapy? παρέα με τους Helmet ήταν οι μπάντες που έμπασαν το είδος στα mainstream σαλόνια. Ο νέος δίσκος των Ιρλανδών κάνει ένα εντυπωσιακό πισωγύρισμα, χωρίς να του λείπει η φρεσκάδα και η έμπνευση που χρειάζεται η εποχή. Χωρίς εξυπνάδες και τάσεις εύκολου εντυπωσιασμού, το “Cleave” είναι δισκάρα. Αμέ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Τα “Wreck it Like Beckett” και “Kakistocracy” θα έκαναν τον Page Hamilton να κοκκινίσει από τη ζήλεια του εν έτει 2018. Πράγμα που το χρειάζεται μπας και σοβαρευτεί ποτέ. Το -σχολής Semi – Detached– πρώτο single “Callow”, αν και δε γεμίζει το μάτι με την πρώτη ακρόαση, έχει μια από τις πιο κολλητικές και χαρακτηριστικές μελωδίες που θα συναντήσεις σ’ αυτό το album, ενώ το “Expelled” έχει κάτι από την μαγεία των πρώτων κυκλοφοριών της μπάντας. Τα “Crutch” και “Save me from the Ordinary” είναι οι κλασσικές mid–tempo Therapy? συνθέσεις που σε έκαναν να τους αγαπήσεις. Και πάει έτσι έως το τέλος. Χωρίς να χάνει στροφές από πουθενά, τα σχεδόν 35 λεπτά του “Cleave” έχουν την ποιότητα και την ένταση που χρειάζεται μια κυκλοφορία για να κολλήσει στο repeat.
Το εντυπωσιακό με τους Therapy? είναι πως όσο και αν έχεις ξεπεράσει την φάση τους και το έχεις πάει αλλού μουσικά, έχουν πάντα τον τρόπο να σου υπενθυμίζουν τους λόγους που σε έκαναν να τους αγαπήσεις όταν ήσουν πιτσιρικάς. Όσο και αν έχουν αλλάξει οι εποχές, οι Ιρλανδοί συνεχίζουν τη δισκογραφική τους πορεία με την ίδια σοβαρότητα και αγάπη που είχαν από τα πρώτα βήματα της πολύχρονης καριέρας τους. Και αυτό είναι κάτι που αξίζει να το σεβαστείς είτε είσαι fan της μουσικής τους, είτε όχι.