Την Πέμπτη το βράδυ, βρεθήκαμε στο Temple, για ένα live παρουσίασης (release show), εκμεταλλευόμενοι την πρόσκληση του Theodore και της μπάντας του, να ταξιδέψουμε παρέα, μέσα από τον μουσικό τους αγωγό, μέχρι το διάστημα, αλλά και τη βαθύτερη έννοια του εαυτού μας. Το “Voyage”, ως το πιο πρόσφατο υλικό της δουλειάς του, έχει την τιμητική του. Η διάταξη των μουσικών του συνοδοιπόρων, επιμένει να χρησιμοποιεί το πίσω κομμάτι του κεντρικού τμήματος της σκηνής για την κιθάρα (Ντένις Μόρφης) και το μπάσο (Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος), ενώ τα τύμπανα (Ντένις Παναγιωτίδης) και τα κρουστά, συν drum pad, συν σύνθια, laptop, samples (Κώστας Ζάμπος), θα πιάσουν τις γωνίες της.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Βασιλική Σκοπέλλου
Το σπιρτόζικο beat του “Man And His Tools”, είναι μόνο η αρχή, για την αποψινή μας διαφυγή. Η φωνή του Theodore, σαν τραγουδιστικοί ψίθυροι που διαθέτουν τη δύναμη να διεισδύσουν στην συνείδηση, ‘I feel I’m stuffed but I want more’, βγάζει τόσο συναίσθημα, που είναι αδύνατο, να μην σε συγκινήσει. Η ατμόσφαιρα που σχηματίζεται μέσα από τα πλήκτρα, σε χαλαρώνει, ένα περίεργα όμορφο, γεμάτο αγάπη touch. Η ακουστική είναι άψογη, η σφαίρα – σχήμα καλπάζει σε chill-αριστές μελωδίες φωτεινές, που μεγαλώνουν και αυξάνουν τις εντάσεις, post – σταδιακά, όπως πρέπει. Εγρήγορση, θέληση, δράση, εξέλιξη, ότι εκλαμβάνω από το vibe. Στο κάδρο, η θέα είναι όμορφη, όταν συνειδητά, αφήνουμε πίσω μία κατάσταση, με στόχο να προχωρήσουμε παραπέρα.
Αυτήν την αίσθηση όρεξης, συμμερίζομαι και από τις μουσικές τους τοποθετήσεις, ως σύνολο. “Frame Of Reference”, μαγικά και ασυναίσθητα, το ένστικτο σε πιάνει θαρρείς από το χέρι και σου ανοίγει την πόρτα της περιπλάνησης, είναι όλα τόσο διαθέσιμα, ανοιχτά και απέραντα, αφέσου, δοκίμασε, σαν να σου μεταφέρει την έμπνευση. Τα τύμπανα ακούγονται άλλοτε ξύλινα και πότε μεταλλικά, στιγματίζουν. Τα φωνητικά, ερωτεύσιμα, με την διακριτική τους βραχνάδα, εκφραστικά σε γεμίζουν. Η διατύπωση- εκφορά του λόγου, καθάρια. Η κιθάρα και το μπάσο διατηρούν το ηλεκτροφόρο rock πλαίσιο, όταν ο ήχος στα πλήκτρα, επιμένει στην μινιμαλιστική, piano-driven ατμόσφαιρα. Ο πειραματισμός με τα στοιχεία από την ambient, συντελεί στη διαμόρφωση.
‘This is a travel of the mind… Hold your breath quit the fight’ στις σύντομες οδηγίες από το ομώνυμο κομμάτι του album, όπου η φωνή ανεβαίνει στις κλίμακες και οδηγεί στην υπέρβαση. Tο light show, που δημιουργούν οι ενσωματωμένοι στην σκηνή, έξτρα στήλοι φωτός, συμπληρώνει αρτιστικά την performance. Η πορεία-οδύσσεια που κατακτάται ζωντανά, κατά το “Transcedence Of Man”, με καθηλώνει. Απαραίτητος ο ρόλος της κιθάρας, γειώνει στο “Floating”, όταν τεχνικά, τα φωνητικά επεκετείνονται σε δύο μικρόφωνα και η κατεύθυνση trip-άρει σε βάθος και χρόνο. Χορεύω, δεν αντιστέκομαι και νιώθω όντως, λες και επιπλέω.
Περισσότερο τραχύ, ωμό και ατίθασο ως προς τον ηλεκτρονικό παλμό, το “Spit Blood Out”, ανατρέπει την αφήγηση, σε ύφος και τόνους. Η κίνηση, χτύπος του ποδιού του, ταιριάζει τόσο με την παρουσίαση, όσο και με την παρουσία του ίδιου του Theodore, προσθέτει έμφαση και τονισμούς. Καλπάζοντας με τόλμη, “Run”, τα συναισθήματα εκτοξεύονται για να πιάσουν το peak τους, λίγο αργότερα, κατά το “Disorientation” μεγαλείο. Για το τέλος, “Towards”, θα εντρυφήσουν στην τεχνολογία των εφέ, θα χαθούν για λίγο και θα επιστρέψουν για το καληνύχτα και τα ευχαριστώ. Εμείς ευχαριστούμε.
