Οι συναυλίες που διεξάγονται σε χώρους πέραν των κλασσικών, όπως μουσικές σκηνές και διάφορα μεγάλα venues, πάντα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο από κοντά. Η πρώτη φορά που τα κατάφερα ήταν η συναυλία του Sivert Hoyem στο Ηρώδειο, που χαρακτηρίστηκε από μια καταπληκτική ακουστική και στο σύνολο αποτέλεσε μια μαγευτική εμπειρία. Όμως, μου έλειπε ένα live σε έναν αστικό χώρο, τύπου εργοστάσιο ή σε κάποιο μέρος όπου η υπόσταση του δεν είναι μουσική. Έτσι, όταν άρχισαν τα church sessions στην Αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου, βρήκα αυτό που έψαχνα. Δεν μπόρεσα όμως να συντονιστώ και να πάω σε κάποιο, οπότε η σειρά συναυλιών “Taste the Music” ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επισκεφθώ αυτόν τον χώρο και να νιώσω την αίγλη και το δέος που σε κατακλύζει, λόγω του χαμηλού φωτισμού, της απόλυτης ησυχίας και της επιβλητικότητας του ναού, εσωτερικά κι εξωτερικά. Και τι καλύτερο θα μπορούσα να ακούσω από τον Theodore, έναν Έλληνα καλλιτέχνη με μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό, μια υπέροχη φωνή, έναν πολύ καλό πιανίστα κι όλα αυτά συνδυάζονται με μεγάλες δόσεις εξέλιξης και ταπεινοφροσύνης.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Ορέστης Σεφέρογλου
Οι πόρτες άνοιξαν από τις 20:00, αλλά ο ναός άνοιξε τις πύλες του στις 21:00 ακριβώς. Μέχρι τότε, το κρασί από τα οινοποιεία Σκούρα σε συνδυασμό με το καταπράσινο περιβάλλον και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της εκκλησίας, «κράτησαν παρέα» σε όλες τις αισθήσεις μου. Όταν μπήκα στο ναό, αντίκρισα το ιερό περιστοιχισμένο από μουσικά όργανα και φωτισμένο στα χρώματα της αφίσας του event. Μόλις μπήκαν οι πρώτες νότες του “Run”, κατάλαβα ότι η ηχητική του χώρου σε συνδυασμό με την μελωδικότητα της φωνής και του πιάνου του Theodore, θα είχαν ανατριχιαστικά αποτελέσματα. Κι έτσι έγινε. Η λυρική ερμηνεία του προαναφερόμενου κομματιού κι οι χορωδιακές δεύτερες φωνές από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας απογείωσαν το αποτέλεσμα κι η ψυχεδέλεια που ακολούθησε μέσω των «απόκοσμων» εφέ όλων των οργάνων πήρε απίστευτη ώθηση από την ακουστική του ναού. Το παίξιμο του πιάνου ήταν λιτό στα κομμάτια που έπαιζε όλη η μπάντα μαζί, αλλά πρελουδιακόm με πολύ ωραίες κλιμακώσεις στα τραγούδια που ο Theodore έπαιζε μόνος του. Επίσης, τα drums ήταν φανταστικά σε τεχνική και δυναμικέq, με ένα άνευ προηγουμένου βάθος, που προσέδιδε στο setlist την επιβλητικότητα και την «αγριότητα» που του χρειαζόταν, ώστε να μην γίνει μονότονο.
Highlight της βραδιάς ήταν η διασκευή στο πασίγνωστο κομμάτι του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου, «Το δίχτυ», όπου ο μόνος λόγος που δεν τραγουδούσε όλο το κοινό ήταν ο σεβασμός προς τον θρησκευτικό χώρο που βρισκόμασταν. Αφού μεσολάβησε ένα ορχηστρικό, κατά κόρον, κομμάτι που ήταν αρκετά ατμοσφαιρικό, λόγω του clean ήχου των κιθάρων, ακολούθησε το “Naive”, ξεκινώντας με μια δυναμική μπότα και συνεχίζοντας με ενορχήστρωση που θύμισε Coldplay. Το downtempo και το μπάσιμο όλων των οργάνων, στη συνέχεια, ήταν η πιο μουσικά έντονη στιγμή της βραδιάς κι η πρώτη φορά που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και το μπάσο, το οποίο δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου πρωτύτερα. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως η κινησιολογία του Theodore, παίζοντας με κλειστά αυτιά στο δεύτερο μισό του παραπάνω κομματιού, μου θύμισε έντονα Παύλο Παυλίδη, τόσο σε ερμηνεία όσο και σε σκηνική παρουσία.
Πριν το τελευταίο κομμάτι, ο Theodore ευχαρίστησε τους πάντες, από τους μουσικούς του μέχρι τους ηχολήπτες και τελευταίους τους θεατές που είχαν μείνει αποσβολωμένοι από μουσικό αποτέλεσμα της βραδιάς, ενώ παρουσίασε και τα επόμενα sessions αυτής της σειράς συναυλιών, που θα πραγματοποιηθούν στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Η βραδιά έκλεισε με το “More Than One”, το οποίο παίχτηκε λίγο πιο γρήγορα και «μεστά», ενώ το χαρακτηριστικό που ήταν τελείως διαφορετικό ήταν τα drums, με τον Ashley Hallinan να παίζει τα ρυθμικά του στη στεφάνη των τυμπάνων. Το χειροκρότημα ήταν καθηλωτικό σε τέτοιον βαθμό, που ο Theodore βγήκε μόνος του για ένα encore, παίζοντας και τραγουδώντας το μαγευτικό “Not for You”. Οι στίχοι κι η αισθαντική φωνή του μπορούσαν να σου δημιουργήσουν μόνο ρίγος κι αυτό ήταν το συναίσθημα μου μέχρι να βγω από την καγκελόπορτα του ναού.
Μια πολύ ωραία εμπειρία με μικρή διάρκεια μεν, αλλά τόσο γεμάτη σε εικόνες, μελωδίες και συναισθήματα. Ένας Theodore γεμάτος ενέργεια, εμπειρία πλέον και πολύ καλή επικοινωνία με τον κόσμο. Κρατάω την υπόκλιση του μπροστά στο κοινό και θεωρώ πως έχει μέλλον που δεν μπορούμε να φανταστούμε ακόμα κι ίσως ούτε κι εκείνος. Νομίζω πως όλα τα παραπάνω δεν μπορούν παρά να σας πείσουν για το ταλέντο αυτού του μουσικού όντος και για το πόσο πολύ αξίζει να επισκεφτείτε την Αγγλικανική εκκλησία Αγίου Παύλου σε μια μελλοντική συναυλία. Εγώ θα είμαι εκεί στην πρώτη ευκαιρία πάντως!