Κάπου συναισθηματικό, κομματάκι μελαγχολικό μα και αρκετά μεθυστικό το παίξιμό τους σε θέση να σου κάνει παρέα στις μοναξιές σου αλλά και να σε προτρέψει σε κίνηση μουσική.
“Only You” για starter. Δυνατό με άφθονο ρυθμό και έντονο το reverb. “Easy to forget” με τρομερά ανοίγματα. Ιδανικό αφού κλείσεις τα μάτια ώστε να του παραδοθείς (αρκεί να υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για να μην τσακιστείς). Μ’ αρέσει, το αντιλαμβάνομαι από την πρώτη μου ακρόαση καθώς έχει ήδη μπει στο επόμενο track. Η σκέψη με οδηγεί στον τίτλο αφού έτυχα όρθια να χορεύω. Με ακρίβεια παίζει το “Dance Alone”. Βρε λες να μην ήταν και τόσο τυχαίο; Όπως και να ‘χει, το “Love Is A Disease” έχει το fuzz που χρειάζεται για να με ξανά προσανατολίσει. Κάθομαι. Ωραίες οι κιθάρες (!), έντιμα τα drones, σταθερά τα drums, συγκεντρωμένες οι μπασογραμμές και τα πλήκτρα σε χαμηλωμένη ένταση γεμίζουν από το βάθος την ελαφριά παραμόρφωση και την καθαρή φωνή της επιφάνειας. “Drinking Song”. “I Warned You” γιατί ήθελα το βαρύ του σημείο να κρατάει περισσότερο όπως και συνηθίζει να συμβαίνει στο είδος του space rock. Καθώς πρέπει το φινάλε του δίσκου “The Arp Made Me Cry”, με αφήνει γλυκά όπως και με ξεκίνησε. Σε σημεία μου θυμίζει και Beatles και δεν κάνω εύκολα κοπλιμέντα. “Strawberry Fields Forever”. Αν νομίζεις πως υπερβάλλω δώσε παραπάνω βάση. Θεωρώ πως το αξίζει όταν το ακούς άνετα μέχρι και τρεις replay.
Λίγο πριν την προγραμματισμένη εμφάνισή τους στο An Club στις 15 Σεπτεμβρίου, οι The Warlocks κάνουν μακροβούτι στη νέο–ψυχεδέλεια και μας καταθέτουν το ολοκαίνουριο album τους. Η επιρροή στη συγχώνευση του whilst πηγάζει από δεκαετίας εκμυστηρεύεται ο Bobby Hecksher και έτσι χαρτογραφεί από τους Brian Jonestown Massacre και The Jesus And Mary Chain μέχρι τους The Velvet Underground και The Zombies (λένε οι κριτικοί) όσο οι ίδιοι δεν το αρνιούνται.