Τρίτη απόγευμα, περιμένοντας να αρχίσει η παράσταση των Tiger Lillies, το πρώτο που παρατήρησα ήταν το ετερόκλητο κοινό: πιτσιρικάδες, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, γυναίκες, άντρες, μεταλάδες, κουλτουριάρηδες. Απ’ όλα είχε ο μπαχτσές.
Ανταπόκριση: Βαγγέλης Σαριδέλης
Οι Tiger Lilies είναι ένα τρίο από τη Βρετανία, πολύ αγαπητοί στο ελληνικό κοινό. Δημιουργήθηκαν το 1989 από τον Martyn Jacques (φωνή, ακορντεόν, πιάνο κ.ά.), θεωρούνται «πατέρες» του Brechtian Punk Cabaret και μάλλον αγαπούν εξίσου την Ελλάδα αφού έχουν εμφανιστεί ήδη 4 φορές στη χώρα μας. Στη σημερινή τους σύνθεση τον Jacques πλαισιώνουν οι Adrian Stout (μπάσο, δεύτερα φωνητικά κ.ά.) και Jonas Golland (ντραμς, κρουστά, δεύτερα φωνητικά). Μέχρι να βρεθώ σε αυτή τη ζωντανή εμφάνισή τους είχαν ακούσει 2-3 κομμάτια τους και είχα διαβάσει ότι οι εμφανίσεις τους είναι ατμοσφαιρικές και ταξιδιάρικες, αλλά μέχρι εκεί. Δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά και δεν είχα ιδέα τι να περιμένω.
Παρ’ όλη τη ζέστη ένα απαλό αεράκι δρόσιζε ευχάριστα την ατμόσφαιρα. Το σκηνικό απλό: ένα ακορντεόν, ένα λιτό σετ ντραμς, ένα μπάσο, λίγο πιο πίσω ένα πιάνο και φυσικά…. το μουσικό πριόνι. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό «όργανο» αυτού του σχήματος. Ένα πριόνι για ξύλα τοποθετημένο ανάμεσα στα πόδια του Adrian Stout, ένα δοξάρι κι η κατάλληλη κλίση της λάμας από το ελεύθερο χέρι δίνουν ήχο σίγουρα ιδιαίτερο. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να είναι τόσο λυρικό ένα εργαλείο κοπής δέντρων.
Δεν θες και πολλά παραπάνω. Όλα αυτά είναι υπεραρκετά για το θέαμα που προσφέρουν. Τα φώτα έσβησαν και εκείνοι εμφανίστηκαν στη σκηνή. Οι ήχοι τους γέμισαν το θέατρο και σαν να ήταν προβαρισμένο, τα τζιτζίκια του Άλσους Παπάγου συνόδευαν σαν «εξωτερικοί συνεργάτες» την παράσταση. Η φωνή του Martyn Jacques, ιδιαίτερη και σκοτεινή, σε ταξιδεύει όπου ο ίδιος επιθυμεί. Εκείνη τη βραδιά, μας ταξίδευε στο Παρίσι του ’30, στα βήματα που έκανε η Édith Piaf. Τραγούδια εμπνευσμένα από την ταραγμένη ζωή της και την καριέρα της, δοσμένα μέσα από το jazz-λυρικό-θεατρικό καμπαρέ ύφος των Tiger Lilies.
Μια αίσθηση ότι σε κλειστό χώρο το όλο θέαμα θα «έδειχνε» περισσότερο ήρθε στο μυαλό, αλλά δεν έμεινε. Δεν σε άφηναν εκείνοι να προλάβεις να σκεφτείς κάτι αρνητικό. Τελειώνει και να τοι. Στέκονταν στην είσοδο, πρόθυμοι να μας χαιρετήσουν λες και μας είχαν καλέσει στο σπίτι τους. Χαμογελαστοί όπως και οι θεατές τους μετά την παράστασή.