Η νέα κυκλοφορία των Smashing Pumpkins είναι η χαρά του hype και της μουσικής φρενίτιδας. Ο Rick Rubin αναλαμβάνει την παραγωγή, ενώ οι James Iha και Jimmy Chamberlin επιστρέφουν μετά από καιρό στα πόστα τους. Η D’Arcy μάλλον δε σήκωνε το τηλέφωνο. Αν και αυτό το κατά ¾ δισκογραφικό reunion ζέχνει 90ίλα από μίλια μακριά, το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που νομίζεις. Το Shiny and Oh So Bright, Vol. 1…(μπλα, μπλα) είναι ένας μέτριος δίσκος, που γλυτώνει το φιάσκο τραβώντας απ’ τα μαλλιά δυο τρεις καλές στιγμές και τίποτα παραπάνω.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το εισαγωγικό “Knights of Malta” αν και έχει μια γλύκα με τα χορωδιακά πίσω φωνητικά του, θυμίζει μέτρια σύνθεση του Everlast. To “Silvery Sometimes” κλέβει λίγο από την αίγλη του προ εικοσαετίας “1979” και μια ρομαντζάδα στην προκαλεί. Με διαφορά το καλύτερο single του δίσκου. Το “Travels” σου προκαλεί μια radio friendly αισθητική του σωρού και μάλλον εκεί θα μείνει. Το “Solara” δίνει χώρο στον Chamberlin να κάνει το κομμάτι του και μόνο αυτό το συγχωρεί. Το “Alienation” είναι το χειρότερο filler δίσκου που κυκλοφορεί εκεί έξω. Το “Marchin’ on”, αν δεν είχε πέσει τόσο λούστρο από πλευράς παραγωγής (σκηνικό που συναντάς σ’ όλο το album) θα μπορούσε να ήταν μια καλή ζόρικη στιγμή. Το μελαγχολικό “With Sympathy” έχει όλα τα Billy Corgan εμμονικά κλισέ που αγάπησες μικρός, αλλά δε του βγαίνει. Για το τέλος, το “Seek and You Shall Destroy”. Και πάλι, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Και αυτό ήταν όλο.
Η προσπάθεια των Smashing Pumpkins αν και είναι φιλότιμη (και safe as fuck που λένε), δε θα συγκινήσει κανέναν παραπάνω πέρα από τους die hard οπαδούς της μπάντας. Σίγουρα, το “Shiny and Oh So Bright” έχει λίγο σφυγμό και κάποια click έμπνευσης παραπάνω από τις δουλειές του Corgan την τελευταία δεκαετία, αλλά όχι κάτι που να δικαιολογεί την τρέλα γύρω απ’ αυτό το reboot.