Οι The Skull, το doom metal supergroup που σχηματίστηκε μετά το σχίσμα των Trouble, κυκλοφόρησαν το δίσκο που θα έπρεπε να είχαν βγάλει οι Sabbath (αντί του μετρίου “13”) και οι Trouble (αντί του, μάλλον απογοητευτικού, “The Distortion Field”). Τελεία. Η κριτική θα μπορούσε να σταματήσει κάπου εδώ.
Είναι κρίμα και άδικο όμως να ορίσουμε την αξία του δεύτερου album των Αμερικανών βάσει άλλων κυκλοφοριών. Και αυτό γιατί το “The Endless Road Turns Dark” είναι ένας doom metal παράδεισος. Και εδώ μιλάμε για METAL, καλοπαιγμένο, ευφάνταστο, μελωδικό, αλλά και θεόβαρο, χωρίς stoner ευκολίες και classic metal αναχρονισμούς. Ό,τι αγαπήσαμε στον ήχο των Trouble βρίσκεται και εδώ, αβίαστα, όμως, εξελιγμένο και αποδομένο στον ακροατή μέσα από την υποδειγματική, για το είδος, παραγωγή του Sanford Parker.
Η προσθήκη του Rob Wrong (Witch Mountain) στο roster της μπάντας διευρύνει τον ηχητικό καμβά στις κιθάρες με πιο bluesy χρώματα και συμπληρώνει τις σολιστικές δεξιοτεχνίες του Lothar Keller (Sacred Dawn). Οι δύο τους λειτουργούν, πότε ενισχυτικά αποδίδοντας shuffle riffs μεγατόνων και πότε σε αρμονική αντίστιξη χρωματίζοντας μελωδικά τα αυτάρκη solos. Ο δε αρχιερέας Eric Wagner κηρύττει τις “καταδικασμένες” λιτανείες του με το ύστερο “κουρασμένο doom” ύφος που έχει υιοθετήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Μπορεί να μην έχει πλέον τη δύναμη να αγγίξει τα υψίπεδα του παρελθόντος, διαθέτει όμως μια πολύ προσωπική, ζεστή, ψυχεδελική χροιά που κάνει το άκουσμα ιδιαίτερα οικείο.
Όσο για τις συνθέσεις… εδώ δεν έχουμε ούτε ένα filler, καθώς ο δίσκος είναι φτιαγμένος με τον παλιομοδίτικο τρόπο, ώστε να αντιμετωπίζεται σαν ολότητα με 8 κομμάτια και 45 λεπτά διάρκεια, όπως πρέπει δηλαδή. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποια από τα τραγούδια θα επιλέγαμε το δυναμικό ομώνυμο που ανοίγει το album, το καλπάζον sabbath–ικο “Ravenswood”, αλλά και το «πιο Trouble δεν γίνεται» “The Longing”. Όλα τα tracks οδηγούνται πότε με αργόσυρτους ρυθμούς και πότε με έντονες δυναμικές από τον Brian Dixon (Cathedral).
Το “The Endless Road Turns Dark” είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος στο χώρο του doom και λαμβάνει ήδη σοβαρή υποψηφιότητα για album της χρονιάς. Απαραίτητο!