O Sergio Lorenzo Pizzorno, ο βασικός κιθαρίστας και τραγουδιστής των Kasabian, άρπαξε την ευκαιρία του «κενού» της μπάντας και κυκλοφόρησε το πρώτο solo album του, προσθέτοντας το άρθρο “the” στα διακριτικά αρχικά του, που πλέον δεσπόζοντας, εκφράζουν πως το project που επιχειρεί, αντανακλά τις ακραίες μουσικές πλευρές της προσωπικότητάς του, σαν την πρίζα που τον κρατάει ζωντανό. Ηχογραφημένο στο studio του και με εξώφυλλο τον ίδιο…(μα γιατί κουρεύτηκε;)
Μία λεπτή δέσμη από κίτρινο φωσφορούχο «φως» τέμνει κάθετα το πρόσωπό του, καθώς τόνοι έντονης μωβ glitter σκιάς χρωματίζουν την περιοχή κάτω από τα μάτια του και πινελιές από βαθύ μπλε διαπερνούν τα μάγουλά του και φτάνουν μέχρι και τον κρόταφο. “Where do I fit into this?”, η ερώτηση που ηχεί στ’ αυτιά μου, πριν ακόμα ξεκινήσω την ακρόαση, αφού όμως έχω ήδη ακούσει κάποια κομμάτια που δόθηκαν στη δημοσιότητα.
“Meanwhile… In Genova”, ένα υπέροχο «αλλά» The Budos Band, ορχηστρικό εναρκτήριο με καλωσορίζει. Κινηματογραφική η ατμόσφαιρα, western spaghetti σκηνικό. Μια “Lockdown” ιστορία επικής αντίθεσης, κερδίζει με τη μελωδία της πόντους, λίγο πριν μπει σε αυτό το χορευτικά εκστασιασμένο “((trance))” mood. Psychedelic χοροπηδητό κρύβει το “Wu”, acid rock οι μνήμες του “Youngest Gary”, ενώ 90’s club feel απορρέει το “Soldiers 00018” με τα παφλάζοντα synths συν τα αυθάδη ανθεμικά φωνητικά.
“Meanwhile…At The Welcome Break”, οι στίχοι από τον Slowthai θαρρείς πως φτάνουν ελαφρώς παραμορφωμένοι μέσα από έναν κώνο και έτσι παραπέμπουν σε ακόμη ένα κινηματογραφικό τέχνασμα, με πλούσια ταραγμένες μελωδικές στιγμές. Το “Nobody Else” απρόβλεπτα εξελίσσεται από το πιάνο της αρχής, στο μετέπειτα dance floor όταν το “My Favourites”, από τα πιο καυτά rap σημεία του δίσκου, σε συνεργασία με τη Little Simz μιλάει για τη ψηφιακή αλλοτρίωση, τα ψεύτικα προφίλ και την αποξένωση. “Kvng Fv”, αφιερωμένο στην ενός λεπτού δημιουργική ηρεμία.
“Meanwhile…In The Silent Nowhere”, μία δόση μελαγχολίας, αντί δόξας, μοιάζει να τον οδηγεί σε αυτό το ήσυχο πουθενά. Ένα σχετικά μικρής διάρκειας καλοδομημένο stylish pop και άναρχο indie electro album, που αφήνει την αίσθηση της αναζήτησης, της συνέχειας και τέλος, μίας αέναης υπόσχεσης. “We keep moving till our eyes roll back”. Εγκρίνω, χωρίς να συγκρίνω.