Σε έναν μουσικό κόσμο που συχνά επιλέγει την ασφάλεια του επιφανειακού, οι The Ruckus Habit βουτάνε με το “Pain & Other Alibis” κατευθείαν στο σκοτάδι και το κάνουν με πάθος, δύναμη και ειλικρίνεια. Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, η μπάντα από την Αθήνα αποδεικνύει πως η ωριμότητα δεν σημαίνει εξημέρωση. Το νέο τους άλμπουμ δεν προσπαθεί να εξηγήσει απλώς εκθέτει. Είναι μια ψυχολογική χαρτογράφηση με τραγούδια που λειτουργούν σαν συναισθηματικά άλλοθι, όπου η αγωνία, η απώλεια και ο θυμός μεταφράζονται σε ήχους και στίχους που σε κοιτούν στα μάτια χωρίς να αναβοσβήνουν.
Με επιρροές από Radiohead και Interpol μέχρι τους σύγχρονους ήχους των Idles ως τους Nothing But Thieves, οι The Ruckus Habit επιστρέφουν πιο πολυδιάστατοι, πιο ανθρώπινοι και πιο επικίνδυνοι από ποτέ. Όχι επειδή κραυγάζουν, αλλά επειδή ψιθυρίζουν πράγματα που δεν τολμάς να πεις ούτε στον εαυτό σου.
Καλώς ήρθατε στο Rockinathens Ruckus! Το “Pain & Other Alibis” φαίνεται να εμβαθύνει σε σκοτεινά συναισθήματα και εντάσεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Ποια ήταν η κύρια έμπνευση πίσω από αυτό το άλμπουμ;
Ευχαριστούμε πολύ! Το Pain & Other Alibis γεννήθηκε από την ανάγκη να δώσουμε φωνή σε όσα δεν λέγονται εύκολα. Δεν εστιάζει απαραίτητα στις προσωπικές σχέσεις, αλλά περισσότερο στις καταστάσεις και τα συναισθήματα που όλοι κάποια στιγμή αντιμετωπίζουμε άγχος, θυμός, απώλεια, σύγχυση, ανάγκη για κάθαρση. Κάθε τραγούδι, από το Symptom μέχρι το Creatine, λειτουργεί σαν ένα ξεχωριστό alibi μια αιτιολογία πίσω από τον πόνο ή τη συμπεριφορά. Μαζί, όλα αυτά τα κομμάτια δεν εξηγούν απλώς εκθέτουν. Δεν γράφουμε για να δώσουμε απαντήσεις. Γράφουμε για να μη νιώθουμε μόνοι όταν τις ψάχνουμε.
Πώς εξελίχθηκε ο ήχος σας από το προηγούμενο άλμπουμ Night of the Living Dead στο τωρινό; Υπήρξαν συγκεκριμένες μουσικές ή προσωπικές επιρροές που διαμόρφωσαν αυτή την αλλαγή;
Το Night of the Living Dead ήταν πιο ωμό, πιο άμεσο γεμάτο οργή και ενέργεια. Στο νέο άλμπουμ κρατήσαμε την ένταση, αλλά προσθέσαμε περισσότερα layers τόσο μουσικά όσο και συναισθηματικά. Μας επηρέασαν μπάντες όπως οι Radiohead και οι Interpol, αλλά και πιο σύγχρονοι ήχοι όπως οι Nothing But Thieves, οι Idles και πολλοί άλλοι.
Έχοντας ξεκινήσει το 2012, πώς βλέπετε την εξέλιξη της ελληνικής alternative/indie rock σκηνής και τη θέση σας μέσα σε αυτήν;
Έχουμε δει τη σκηνή να ωριμάζει απίστευτα. Πλέον υπάρχει ποιότητα, συνέπεια και ένα κοινό που στηρίζει. Εμείς νιώθουμε κάπως σαν “παλιοί” πλέον, αλλά αυτό μας τιμά. Χαιρόμαστε που συμβάλαμε, έστω και λίγο, στο να αποκτήσει η σκηνή φωνή και ταυτότητα.
Ποια ήταν η πιο αξέχαστη στιγμή σας κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του Pain & Other Alibis;
Όλο το Pain & Other Alibis ήταν μια αξέχαστη εμπειρία από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε μία μόνο στιγμή, γιατί κάθε στάδιο της διαδικασίας είχε κάτι δικό του από τις πρώτες ιδέες μέχρι την τελική μίξη. Περάσαμε υπέροχα με τον Δημήτρη στα Εξάρχεια, στο Electricity Studio, που πια το νιώθουμε σαν δεύτερο σπίτι. Υπήρξαν στιγμές έντασης, γέλιου, συγκίνησης… και φυσικά, πολύς καφές και πολλές μπύρες. Ήταν μία από εκείνες τις σπάνιες περιόδους που νιώθεις ότι κάτι πραγματικά ξεχωριστό γεννιέται.
Στο παρελθόν έχετε συνεργαστεί με άλλες ελληνικές μπάντες όπως οι Aliko Means Red και οι Mr. Trickster. Υπάρχουν σχέδια για μελλοντικές συνεργασίες ή κοινές εμφανίσεις;
Πάντα είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασίες, ειδικά με μπάντες που μοιράζονται το ίδιο πάθος και την ίδια ενέργεια πάνω στη σκηνή. Στο τουρ είχαμε την τύχη να παίξουμε με πολύ δυνατά σχήματα όπως οι Spitback και οι Candyflip, ενώ στην Αθήνα, το Σάββατο 26/04/2025, θα μοιραστούμε τη σκηνή με τους Run Zeus Run και τους TheFlip. Υπάρχουν πολλές μπάντες που αγαπάμε, έχουμε ήδη συνεργαστεί ή θα θέλαμε πολύ να συνεργαστούμε στο μέλλον όπως οι Bad Blood Orchestra, οι Countown, οι Cherry Ties, και πολλοί ακόμη. Η σκηνή έχει φοβερή ενέργεια και το να μοιράζεσαι τη σκηνή με ανθρώπους που τα δίνουν όλα, είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια της εμπειρίας.
Το κοινό σας είναι γνωστό για την ενέργειά του στις συναυλίες. Πώς αισθάνεστε όταν βλέπετε αυτή την ανταπόκριση από τους θαυμαστές σας;
Είναι το απόλυτο καύσιμο. Κάθε φορά που βλέπουμε τον κόσμο να τραγουδάει μαζί μας, να χάνεται μέσα στα κομμάτια, νιώθουμε ότι όλα άξιζαν. Αυτή η αληθινή, ακατέργαστη σύνδεση είναι το πιο δυνατό μας σημείο.
Ποιο τραγούδι από το νέο άλμπουμ θεωρείτε ότι αντιπροσωπεύει καλύτερα την τρέχουσα μουσική σας ταυτότητα και γιατί;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε μόνο ένα τραγούδι, γιατί το Pain & Other Alibis λειτουργεί ως ενιαίο σύνολο κάθε κομμάτι είναι και ένα ξεχωριστό alibi, πέρα από τον πόνο. Παρότι το Borderline, το Creatine και το Symptom ξεχωρίζουν για διαφορετικούς λόγους και έχουν ήδη αγαπηθεί πολύ, η μουσική μας ταυτότητα δεν εκφράζεται από ένα μόνο ύφος.
Το Borderline είναι ίσως το πιο ωμό και συναισθηματικά φορτισμένο, το Creatine φέρνει μια πιο σωματική, επιθετική ενέργεια, ενώ το Symptom είναι το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ πιο γρήγορο, πιο “επιθετικό” ρυθμικά, σαν ηλεκτροσόκ. Είναι η είσοδος στον κόσμο του άλμπουμ το σύμπτωμα που σε οδηγεί στα υπόλοιπα alibis. Η τρέχουσα μουσική μας ταυτότητα βρίσκεται στο σύνολο. Στο πώς τα τραγούδια επικοινωνούν μεταξύ τους και συνθέτουν έναν ψυχολογικό και συναισθηματικό χάρτη.
Υπάρχει κάποιο προσωπικό βίωμα που ενέπνευσε συγκεκριμένους στίχους στο νέο άλμπουμ;
Οι στίχοι μας συχνά αποτυπώνουν τις πιο απόκρυφες και περίπλοκες πλευρές των ανθρώπινων σχέσεων, και το Pain & Other Alibis είναι ίσως το πιο ειλικρινές και άμεσο παράδειγμα αυτής της προσέγγισης. Ένα τραγούδι-ορόσημο είναι το Borderline, που πραγματεύεται την οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Οι στίχοι του είναι ένα συναισθηματικό κολάζ, βασισμένο όχι σε μία μόνο προσωπική εμπειρία, αλλά σε αποσπάσματα ζωών γύρω μας φίλων, συντρόφων, και των εαυτών μας.
Το “We cry, we lie” επαναλαμβάνεται σαν μάντρα, αποτυπώνοντας τον φαύλο κύκλο της συναισθηματικής έντασης, της σύγκρουσης και της επιθυμίας για σύνδεση. Η φράση “Pain is just another alibi” λέει πως πολλές φορές ο πόνος γίνεται άλλοθι για συμπεριφορές που ούτε εμείς οι ίδιοι καταλαβαίνουμε. Δεν προσποιούμαστε ότι έχουμε τις απαντήσεις. Αντίθετα, το τραγούδι τελειώνει με το “I don’t know why, we cry, we lie” μια κραυγή απελπισίας που θα μπορούσε να ανήκει στον καθένα μας. Και ίσως η πιο σκληρή δήλωση να βρίσκεται στον τελευταίο στίχο: “Heaven is but a reason to comply.” Για εμάς, αυτή η φράση σηματοδοτεί την απόρριψη του «πρέπει», της επίπλαστης κανονικότητας. Είναι μια κυνική αλλά καθαρή αναγνώριση πως πολλές φορές συμβιβαζόμαστε, όχι επειδή το θέλουμε, αλλά επειδή μας έχουν πείσει ότι πρέπει να κυνηγήσουμε έναν “παράδεισο” που δεν είναι δικός μας. Και αυτό πονάει περισσότερο απ’ όλα.
Μετά από περισσότερα από δέκα χρόνια πορείας, ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε αντιμετωπίσει ως μπάντα;
Το να μείνουμε ενωμένοι. Οι μπάντες δεν διαλύονται μόνο από εξωτερικούς παράγοντες το μέσα είναι που τις φθείρει. Μάθαμε να μιλάμε, να ακούμε, και να δίνουμε χώρο ο ένας στον άλλον. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο αλλά και το πιο όμορφο κομμάτι.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Υπάρχουν σκέψεις για περιοδεία εκτός Ελλάδας ή νέες ηχογραφήσεις;
Υπάρχουν συζητήσεις για εμφανίσεις στα Βαλκάνια, στο Λονδίνο, και στις 10 Αυγούστου θα παίξουμε στο Krokos Open Air Festival. Μέχρι το τέλος του 2025 έχουμε αρκετά πράγματα να δείξουμε. Παράλληλα, ήδη δουλεύουμε σε νέο υλικό, μάλλον δεν μπορούμε να σταματήσουμε να γράφουμε.
Σε ποιες πόλεις θα παρουσιάσετε το νέο σας άλμπουμ και, κατ’ επέκταση, τι θα θέλατε να αποκομίσουν οι ακροατές από την εμπειρία του Pain & Other Alibis;
Κάναμε στάσεις στη Θεσσαλονίκη (Γιαπί Bar), στην Καλαμάτα (Bandapart), στην Κοζάνη (101 Rock Blues Bar), στη Λάρισα (Skyland) και στο Βόλο (Cafe Santan). Μας μένει το μεγάλο live στην Αθήνα, στις 26/04 στο Temple, και η Καρδίτσα στο PeriViou. Γενικά, θέλουμε ο κόσμος να νιώσει ότι δεν είναι μόνος στους εσωτερικούς του δαίμονες. Ότι υπάρχει δύναμη στο να είσαι ειλικρινής ακόμη κι αν πονάει. Αν το πετύχουμε έστω και σε έναν ακροατή, τότε τα καταφέραμε.
