Έξι χρόνια από την τελευταία επίσκεψή τους στη χώρα μας, οι The Raveonettes επιστρέφουν στο Gagarin 205, το Σάββατο 6 Μαΐου, για ένα live, που ενώ έχει προωθηθεί ως “best of”, χρησιμοποιεί και προβάλλει το εξώφυλλο του ντεμπούτου mini album τους “Whip It On” (2002), το οποίο επετειακά (20 χρόνια μετά), αποτέλεσε και μέρος των εμφανίσεών τους, κατά την περιοδεία τους το 2022. Από το κλειδί του B-flat minor, στο B-flat major, οι αντιδιαστολές πολλές.
Μολονότι ο ήχος που γενικά τους απασχολεί κυμαίνεται μεταξύ garage και noise pop, ο πειραματισμός σε κλίμακες-ύφη άλλης αισθητικής στέκει πεντακάθαρος στο δια ταύτα. Ας δούμε λοιπόν, με παραδείγματα, επιλέγοντας τρία από τα album της δισκογραφίας τους, τους λόγους της επιτυχημένης, πολύχρονης και πολυεπίπεδης καριέρας τους.
Pretty In Black (2005)
Εφόσον το “Love In A Trashcan” εκτόξευσε τη δημοσιότητά τους ως τραγούδι-σταθμός των 00’s, σε συνάρτηση με το garage-rock revival που αντιπροσωπεύει, δικαίως, ο συγκεκριμένος δίσκος του δίδυμου Sune Rose Wagner και Sharin Foo, είναι αδύνατον να μη συμπεριληφθεί σε οποιαδήποτε αναφορά σχετικά με τη μπάντα. Αξιόλογο το “Seductress Οf Bums”, αφουγκράζεται τις μπαλάντες του rock n’ roll σε ένα dream-sqeeze mode που δημιουργούν οι μελωδίες και οι ταξιδιάρικες two-part vocal πινελιές. H επανάληψη του ρυθμού που προσθέτει το “Sleepwalking”, προδιαθέτει το μπλέξιμο με τη neo-psychedelia και έτσι αυτή, λίγο αργότερα, κελαηδά μέσα από το “You Say You Lie”. Ενώ η σκέψη του απόλυτα ρομαντικού “Ode To L.A.” νοσταλγεί τα 50’s και ενισχύει το «μακάρι» να ήταν όλα τα Christmas songs τέτοια (μιας και έχουν κυκλοφορήσει και από αυτά), το “Twilight” φέρει το ντετεκτιβικό δαιμόνιο και μια ορχηστρική κυκλοθυμία. Mε εξτραδάκι το “Somewhere In Texas”, για τη hard-edge electric κιθαριστική δροσιά της folk.
Observator (2012)
Παρόλο που το πανέμορφο “Heart Of Stone” (και όχι μόνο), βρίσκεται εντός του “In And Out Of Control” του 2009, νικητής στη μεταξύ τους επιλογή θα βγει στο σύνολό του το “Observator”. Ρωτάς γιατί, απαντώ: Γιατί εναρμονίζει το mellow και ψυχεδελικό προφίλ της μπάντας, με την εναλλακτική, indie ακουστική. Xαρακτηριστικό hit-παράδειγμα, το υπέροχο “Curse The Night”. Στα επίσης, γιατί φλερτάρει ξεκάθαρα με την post και εμφανίζει άκουσμα από πιάνο, σχεδόν πρωταγωνιστικό, που ενώ δεν το συνηθίζουν, θετικά μας εκπλήσσει. Μιλάω για το “Observations”, κομμάτι σπάνιο και από τα λίγα. Αγριεύουν για το “Sinking With The Sun” και με κρατημένο ένα χίπικο λίκνισμα στο χορό, “She Owns The Streets”, σηματοδοτούν τη νίκη τους απέναντι στα κουτάκια-πρότυπα, που τους θέλουν αυστηρούς στη γραμμή των ορίων και των ειδών. ‘You Hit Me (I’m Down)”.
Pe’ahi (2014)
‘Εντονος και δριμύς δίσκος, (αντι)δραστικός, που καταρρίπτει την πιστή καθαρότητα και την ομαλή διαδοχή των ηχοχρωμάτων κατά την παραγωγή των συνθέσεων. Αντ’ αυτού, γεμίζει με θόρυβο και παραμορφώσεις τα όργανα και τις χροιές στα φωνητικά, ερεθίζει το αυτί και τις αισθήσεις, ενώ συγχρόνως αποπνέει ενέργεια και ζωντάνια με τις πολλαπλές εναλλαγές στο tempo. Εθιστικό το “Endless Sleeper”, φόρος τιμής στο “Break On Through”, υπνωτίζει, κολλάει στο repeat και στη μνήμη. “Sisters” και “Killer In The Streets”, όσο τα οξύμωρα σχήματα προκαλούν τις δονήσεις, τα ξαφνικά γυρίσματα στα θέματα των μουσικών μερών, πλαταίνουν ή διαστρεβλώνουν τους τόνους, ανατρέπουν και ανατρέπονται, “Τhe Rains Of May”, “Kill!”. Τα σκοτεινά σημεία δεν παραλείπονται, οι μουσικοί ορίζοντες επεκτείνονται στα παράσιτα ενός δίσκου όταν παίζει στο πικάπ, ποιητικά, “When Night Is Almost Done” και τα ανάποδα παιξίματα από τα τύμπανα καταστρώνουν το τέλος του “Pe’ahi” με το χαοτικό “Summer Ends”. Κυκλοφορεί και σε commentary edition.
