Σε σχέση πάντα με αυτά που ξέρουμε ή καλούμαστε να συγκρίνουμε… Το live ξεκίνησε κατά τις 22:30 και εξ αρχής φαινόταν ως πιο «γειτονικό». Με ήρεμη και χαλαρή αυτοπεποίθηση αλλά και κάποια όντως καλά στοιχεία μεταξύ του “Fake story” και του “I do deserve a drink”, η αίσθηση σαν κάτι να θέλουν να μας πουν μα δεν αφήνονται.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Lina Koshka
Βρισκόμαστε στο σημείο όπου μία καθημερινή μπάντα σε μία ημέρα καθημερινή θα επιλέξει από τον καθημερινό κόσμο να της δώσει μία “Chance” με ηχόχρωμα. Ή καλείται να την αρπάξει επί των πλείστων από μόνη της. Γιατί κάποια τεχνικά γυρίσματα από τα drums τα διαθέτει, η επιμονή του μπάσου φάνηκε επιπλέον στο “Ride” και τα μεμονωμένα αλλά πετυχημένα παιξίματα στις στιγμές όπου απουσιάζουν τα φωνητικά – και έτσι ο frontman δίνειπαραπάνω σημασία στην κιθάρα του – δηλώνουν πως μπορούν να δέσουν ακόμη καλύτερα ότι έχουν ήδη δουλεμένο με το υλικό που διαθέτουν. Παρουσιάζεται η ικανότητα να προσθέσουν φυσαρμόνικα για να εμπλουτίσουν τον ήχο τους, να κοτσάρουν το ντέφι για να τον γεμίσουν και να πειραματιστούν παίζοντας και αλλάζοντας τη φόρμα τους από ηλεκτρική σε ακουστική. Έτσι με χαμηλωμένο το φωτισμό, το “Brother” μοιάζει ένα σωστό μελωδικό hit-άκι όταν το setlist αγγίζει το 9ο (;) κομμάτι.
Το Tiki ένα όμορφο και με ζεστό το κλίμα και την ατμόσφαιρα bar, μπορεί να υποστηρίξει μπάντες που έχουν τριφτεί μεταξύ τους όσο και με τις διαμορφωμένες για “live” σκηνές της πόλης – και όχι μόνο – να τις προσαρμόσει στο χώρο του και ανάλογα να τους προσθέσει μία διαφορετική ακουστική προσέγγιση, είτε πιο εξωτική είτε πιο μυστηριακή. Δεν μπορεί όμως να τις βοηθήσει επιπλέον ως προς την ενέργεια και τα γκάζια που θα ήθελαν να εξωτερικεύσουν. Όσοι βέβαια έχουν την αντίστοιχη εμπειρία τα καταφέρνουν και με το παραπάνω. Έτσι οι νεότεροι στο χώρο “The Randen”, δυστυχώς ή ευτυχώς χρειάζονται το extraδάκι για να ανταπεξέλθουν και να ανταγωνιστούν. Έχουν τη θέληση (κι αυτό εννοείται πως το επικοινώνησαν) και κάπου εκεί δηλώνουν “Dog” που όντως είναι δυνατό αν και cool.
Κατά το τέλος επιταχύνουν για να μας καληνυχτίσουν με πιο καμπανάτα και μεταλλικά χτυπήματα από τα drums, συνθέσεις διακριτές από την κιθάρα και αρκετά “Visions” από το μπάσο συν τα ενεργητικά πλην τσίτας προσαρμοσμένα φωνητικά και να μας ευχαριστήσουν. Μας αφήνουν δηλαδή στο φινάλε με μία επιθυμία για ανταπόκριση από τους ίδιους στις προσδοκίες τους αρχικά, μα και συμπληρωματικά ώστε να ανέβουν κατηγορία και να κινηθούν ανάμεσα στις λεγόμενες της «Α’ Εθνικής» ομάδες.