Εντάξει, κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Το νέο album των Prodigy είναι ένα μέτριο -έως κακό- sequel της επιτυχίας του “Invaders Must Die”. Τα μέσα και η διάθεση είναι περίπου τα ίδια, αλλά ο τελικός απολογισμός σου αφήνει την εντύπωση πως μπούκαρες ακάλεστος σε λάθος πάρτι… Απ’ αυτά τα πάρτι που οι μπύρες έχουν τελειώσει απ’ τις 11:00 και όλοι αράζουν στους καναπέδες ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς την έξοδο.
Τους Prodigy σίγουρα τους αγαπάμε. Πούλησαν τρέλα την κατάλληλη εποχή και κατάφεραν να συγκινήσουν μέχρι και τον πιο σκληροπυρηνικό metalhead. Το χορευτικό rock / punk attitude τους, μας έφερε σε πρώτη επαφή με τη rave κουλτούρα της εποχής, η οποία έως τότε πέρναγε σχεδόν απαρατήρητη. Η τεράστια επιτυχία των “Music for the Jilted Generation” και “The Fat of the Land”, αλλά και οι εξαιρετικές live εμφανίσεις τους, έστειλαν την μπάντα από το Essex στην κορυφή του παγκόσμιου μουσικού χάρτη. Θέση την οποία κουτσά-στραβά απολαμβάνουν έως και σήμερα.
Το “No Tourists” θα ευχαριστήσει τους fans και μόνο. Χωρίς να προσπαθούν καθόλου (μα καθόλου όμως) να κάνουν ούτε μισό βήμα παραπέρα, εκμεταλλεύονται τις “δάφνες” τους, ανακυκλώνοντας ακόμη μία από τα ίδια. Αν υπήρχε λίγο ίχνος έμπνευσης παραπάνω, αυτή η τακτική θα μπορούσε να τους είχε βγει σε καλό. Δυστυχώς όμως, πέρα από κάνα δυο συμπαθητικά singles (“Light Up The Sky”, “Need Some1”), αυτή η κυκλοφορία κάνει τη χαρακτηριστική “Prodigy” φασαρία να ακούγεται σαν μια κακοστημένη φάρσα. Πολύ κακό (και πολύ attitude) για το τίποτα. Τα υπόλοιπα tracks του δίσκου, μάλλον θα λειτουργήσουν σωστά σε ένα live set, αλλά μόνο σαν fillers αυτών που θες πραγματικά ν’ ακούσεις από τους Βρετανούς.
Το “No Tourists” ίσως ήταν Ok αν κυκλοφορούσε ως μια συμπληρωματική bonus έκδοση παρέα με το “Invaders must Die”… Ίσως έτσι να τους το συγχωρούσαμε.
