Είναι μερικά lives τα οποία υπερβαίνουν τη στενή έννοια του όρου, και γίνονται συλλογικές εμπειρίες που κρατάμε στη μνήμη μας για πάντα. Το περασμένο Σάββατο, οι The Ocean παρέα με τους This Will Destroy You μας χάρισαν μια τέτοια αξέχαστη εμπειρία, που έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά για τις επόμενες συναυλίες αυτής της σεζόν.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Έναν χρόνο – και κάτι – μετά το εκρηκτικό τους live, ξανά στο Fuzz, η επιστροφή των The Ocean ήταν κάτι παραπάνω από πολυαναμενόμενη, αφού όσοι ήμασταν εκεί πέρυσι θυμόμαστε πολύ καλά το χαμό που έγινε. Και όχι μόνο εμείς, αλλά και ο Robin Staps, όπως μας είπε στη συνέντευξη που μας έδωσε πριν από λίγο καιρό, στην οποία μας μίλησε και για το παρεΐστικο κλίμα με τους This Will Destroy You στο tour, που έκλεισε με πανηγυρικό τρόπο, τελικά, στην Αθήνα.
Το βράδυ του Σαββάτου ο κόσμος είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς να μαζεύεται έξω από το Fuzz, κάτι που μαρτύρησε και την προσέλευση του κόσμου από την αρχή, που μέχρι την εμφάνιση των This Will Destroy You στις 21:15, όπως ήταν προγραμματισμένο, είχε γεμίσει τον κάτω, αλλά και τον πάνω χώρο του venue. Ξεκινώντας με το “The Mighty Rio Grande”, ένα από τα πιο αγαπητά τους κομμάτια, και με τα φώτα να παίζουν ένα πολύ ταιριαστό παιχνίδι στην ατμοσφαιρικότητα της μπάντας, αποκαλύπτοντας μόνο αυτό που πρέπει, φιγούρες, κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή όλων μας και να μας πάρουν μαζί τους σε αυτό το ονειρικό σκηνικό.
Με τις κατάλληλες νωχελικές δόσεις του post rock, αλλά και τα απαραίτητα βίαια ξεσπάσματα του είδους που αγαπάμε, ο χρόνος του setlist κύλησε σαν νερό, χωρίς να μας κάνει να βαρεθούμε καθόλου. Είναι λεπτή η γραμμή για μια τέτοια μπάντα να χάσει τον κόσμο από κάτω, όμως οι This Will Destroy You κατάφεραν να μας «ζεστάνουν», χωρίς να κάψουμε την ενέργεια που θα έπρεπε να φυλάξουμε για τη συνέχεια. Αυτό νομίζω ότι είναι και το ζητούμενο σε περιπτώσεις όπως αυτή, που αν η δυναμική τους ήταν ίδια με τους The Ocean, θα χανόταν η ισορροπία του live.
Παρ’όλα αυτά, δεν λειτούργησαν ως support. Το setlist ήταν χορταστικό, με διάρκεια περίπου 70 λεπτά. Πολύ ωραίες στιγμές τους ήταν το “Dustism”, το “Weeping Window”, το “A Three-Legged Workhorse”, και φυσικά το “Little Smoke”, με το οποίο οι εντάσεις ανέβηκαν και όλη η μπάντα έδωσε τα ρέστα της, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει.
Καθώς έπρεπε να προλάβουν την πτήση τους αμέσως μετά το live, μας άφησαν λίγο πριν μας πουν ότι σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ, με τους The Ocean να ανεβαίνουν στη σκηνή και να αγκαλιάζονται όλοι μεταξύ τους, επιβεβαιώνοντας το bonding για το οποίο μας είχε μιλήσει και ο Robin.
Από την ώρα που οι This Will Destroy You κατέβηκαν από τη σκηνή, ένιωθες στον αέρα την προσμονή του κόσμου για τους The Ocean. Δεν συμβαίνει συχνά να βλέπεις να υπάρχει τέτοια χημεία μεταξύ μιας μπάντας και του κοινού της, και μάλιστα μιας μπάντας που δεν έχει έναν mainstream ήχο. Με την κυκλοφορία του “Holocene”, που είχαμε συζητήσει και στη συνέντευξη ότι ήταν ένα εντελώς διαφορετικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους, και με δεδομένο ότι αυτό το tour ήταν αφιερωμένο σε μεγάλο βαθμό σε αυτό, περιμέναμε όλοι να δούμε πώς θα αποτυπωθεί αυτός ο νέος ήχος τους ζωντανά.
Ξεκινώντας με το “Preboreal” και το “Boreal”, ο πιο ήπιος ήχος της μπάντας ήταν κάτι νέο για όλους μας, αλλά ταυτόχρονα και μια ομαλή μετάβαση στα πιο παλιά και «βαριά» κομμάτια τους που ξέραμε ότι θα ακολουθήσουν, κάτι που προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου. Ο κόσμος, όπως ήταν λογικό σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μπορούσε να συμμετέχει με τον ίδιο τρόπο, αλλά βρισκόμασταν όλοι μπροστά σε μια νέα, ή διαφορετική τέλος πάντων, εκδοχή μιας μπάντας που πειραματίζεται, πάντα στο φάσμα του σύμπαντος στο οποίο βρίσκεται, και αυτό είναι όπως και να έχει ενδιαφέρον. Ήταν μια συνέχεια των ατμοσφαιρικών This Will Destroy You, αλλά με πολύ μεγαλύτερη δυναμική κατά τη γνώμη μου, αφού ακόμα και σε τέτοιου είδους κομμάτια, οι The Ocean έχουν τη μαεστρία των συνθέσεων, και των παύσεων, όπου πρέπει.
Το αφιέρωμα στο “Holocene” συνεχίστηκε, με τα “Sea of Reeds”, “Atlantic” και “Subboreal”, με το τελευταίο να δίνει ένα διαφορετικό tempo γι’αυτό που θα ακολουθούσε, ένα από τα πιο ξεχωριστά και αγαπημένα μου κομμάτια από τον δίσκο, που κλιμακώνεται υπέροχα. Ένα κλείσιμο ματιού, θα λέγαμε, για τη συνέχεια. Το setlist ήταν εξαιρετικά μελετημένο, ώστε να μην έχει παραφωνίες, και να χτίζεται σιγά-σιγά. Για όσους σκέφτονταν ακόμη μέχρι εκείνη τη στιγμή τους The Ocean πριν το “Holocene”, το “Permian: The Great Dying” γέμισε αμέσως μετά το χώρο, με τα φοβερά – όπως πάντα – φωνητικά του ασυγκράτητου Loic να αντηχούν παντού και να κάνουν τον κόσμο να παραληρεί, με τον ίδιο να κάνει ένα από τα πολλά stage dive της βραδιάς. Η προσθήκη του “Statherian” από το “Precambrian” ήταν η αποκλιμάκωση που χρειαζόταν, με μέλη της μπάντας να κάθονται αυτή τη φορά, και να μας συνεπαίρνουν σε αυτό το μουσικό ταξίδι.
Και μετά το “Statherian”, το χάος. Η συνέχεια ήταν σαρωτική, με το αργόσυρτο και δυναμικό “Miocene | Pliocene” να μας κάνει όλους να συνεχίζουμε το headbanging, και τον Paul Seidel να αποδεικνύει ότι δίνει το ρυθμό και την ψυχή του στην μπάντα με τα ντραμς. Ένας από τους πιο ταλαντούχους και παθιασμένους ντράμερς που έχω δει. Ο Paul τα έσπασε και στο αμέσως επόμενο “Abyssopelagic I: Boundless Vasts”, που έκλεισε – προσωρινά – τη setlist, πριν τα 2 encore που ακολούθησαν. Στα πρόσωπα του κόσμου έβλεπες την ενέργεια και την αδρεναλίνη που είχαμε όλοι από αυτήν την εμπειρία, κάτι που δεν θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο και από την μπάντα. Πολύ γρήγορα, κάπου ανάμεσα στις κραυγές του κόσμου, επέστρεψαν στη σκηνή με την κομματάρα “Pleistocene”, και την uber κομματάρα “Jurassic | Cretaceous”, στην οποία είναι δύσκολο να περιγραφεί το τι έγινε στο Fuzz. Τα λόγια είναι φτωχά. Όλος ο κόσμος σε ένα συντονισμένο headbanging, τα φώτα της σκηνής να δημιουργούν ένα ψυχεδελικό σκηνικό, o Loic φυσικά ξανά αγκαλιά με το κοινό, και να τραγουδάμε όλοι μαζί σε αυτό το 13λεπτο έπος. Σοκ και δέος.
Το δεύτερο encore έγινε με το “Cambrian II: Eternal Recurrence”, ένα ακόμα κομμάτι-διαμάντι στη δισκογραφία τους, που έκανε τον Loic να φύγει από τη σκηνή, να σκαρφαλώσει (κανείς δεν κατάλαβε πώς) στον δεύτερο όροφο του Fuzz, και να κάνει βουτιά από εκεί πάνω στον κόσμο. Όντας όλοι ντοπαρισμένοι από την κατάσταση, δεν καταλάβαμε καν πώς φτάσαμε στο τέλος του live. Είχαμε χάσει το μέτρημα των stage dives του Loic, την αίσθηση του χρόνου που δεν καταλάβαμε πώς πέρασε, και κοιταχτήκαμε μεταξύ μας γι’αυτό που είχαμε ζήσει.
Οι The Ocean, επίσης ντοπαρισμένοι, το έβλεπες στις αντιδράσεις και στα πρόσωπα τους, μας ευχαρίστησαν πολλές φορές για το ιδανικότερο φινάλε σε αυτό το tour, έβγαλαν φωτογραφίες με τον αλαφιασμένο κόσμο από πίσω, ενώ μερικοί έμειναν και μετά το live, για να μιλήσουν και να βγάλουν φωτογραφίες με όσους είχαν απομείνει στο venue. Κάποιες φορές, δεν υπάρχουν λόγια, οι φωτογραφίες ίσως μιλάνε από μόνες τους. Μόλις τελείωσε το live, σκέφτηκα πότε άραγε θα ξαναδώ τους The Ocean ζωντανά, και αυτό νομίζω είναι που τα λέει όλα. Cheers!
