Λίγο πριν την πολυαναμενόμενη επιστροφή της πρωτοπόρας progressive metal κολεκτίβας από τη Γερμανία στην Αθήνα, στις 28 Οκτωβρίου στο Fuzz Club, η Αρετή Αποστόλου συζήτησε με τον Robin Staps, τον δημιουργό, τραγουδοποιό και κιθαρίστα των The Ocean Collective, για τη μουσική τους διαδρομή, την οπτική τους για την καλλιτεχνική δημιουργία, την αλλαγή μελών ανά τα χρόνια στην μπάντα, τα μελλοντικά τους σχέδια, την επερχόμενη εμφάνιση τους στην Αθήνα, και πολλά άλλα.
Robin, καλώς ήρθες στο Rockin’Athens! Χαιρόμαστε πολύ που σε έχουμε εδώ, και ανυπομονούμε για το live σας στην Αθήνα. Είναι η τελευταία στάση στο Ευρωπαϊκό σας tour με τους This Will Destroy You. Πώς είναι να τελειώνει ένα tour; Και πώς ήταν αυτό το tour μέχρι στιγμής;
Ήταν πολύ ωραία. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα πάει όταν ξεκινάς ένα tour με μια μπάντα που δεν γνωρίζεις προσωπικά, και έχουμε ζήσει ό,τι μπορείς να φανταστείς, από πραγματικά άσχημες, μέχρι και φοβερές στιγμές, και αυτό το tour ανήκει στη δεύτερη κατηγορία μέχρι το τέλος του, ήταν τέλεια. Πολύ ωραία live, αλλά και η ενέργεια μέσα στο λεωφορείο, όλοι τα πήγαιναν πολύ καλά μεταξύ τους. Νιώθω ότι υπάρχουν πολλά κοινά, αλλά και πολλά κοινά βιώματα, και σε μουσικό και σε προσωπικό επίπεδο. Φοβερές συζητήσεις και πολύ ωραία πάρτυ. Όπως μπορείς να δεις και από τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου, δεν έχω κοιμηθεί πολύ. Βρισκόμαστε σε αυτή την ενδιάμεση φάση του tour που όλοι αρχίζουν και αρρωσταίνουν. Ήπιαμε και παρτάραμε πολύ, οπότε τώρα είμαστε όλοι λίγο πεσμένοι και με πιο αργούς ρυθμούς για μερικές μέρες, και – ελπίζω – μέχρι την Αθήνα να είμαστε όλοι καλά, γιατί αυτό θα είναι ένα τέλειο πάρτυ για το κλείσιμο του tour. Το τελευταίο μας live στην Αθήνα, πέρυσι στο Fuzz, ήταν καταπληκτικό, το θυμόμαστε πολύ καλά…
Ναι, ήταν καταπληκτικά, ήμουν κι εγώ εκεί!
Α ναι; Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά, το ίδιο venue με αυτό που θα παίξουμε και φέτος, και το κοινό της Αθήνας μας υποδέχεται πάντα πολύ ζεστά. Με κάποιο τρόπο αυτό που κάνουμε έχει μεγάλη απήχηση στο ελληνικό κοινό…
Ναι, η αλήθεια είναι ότι σας αγαπάμε πολύ εδώ.
Ναι, είναι τέλειο. Έχετε μια πολύ δυνατή σκηνή στην ενδιαφέρουσα «βαριά» μουσική.
Ναι, και η εγχώρια σκηνή στην Ελλάδα είναι πολύ δυνατή. Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τις θεματικές σε όλα σας τα άλμπουμ. Φαίνεται πάντα να ασχολείστε με θέματα σχετικά με την ψυχολογία, την επιστήμη, τον ανθρώπινο ψυχισμό, και πολλά άλλα. Είναι στόχος σας η μουσική σας να είναι πολυεπίπεδη, ή προκύπτει οργανικά από τα ενδιαφέροντα που έχετε γενικότερα;
Ναι, πρόκειται για θέματα που πραγματικά με ενδιαφέρουν, και πάντα με ενδιέφεραν. Όταν γράφω στίχους, μου αρέσει να έχω ένα concept γύρω από το οποίο θα κινηθώ, μου δίνει μια καθοδήγηση, ώστε να επενδύσω σε βάθος και να ασχοληθώ πραγματικά, αλλά και να μάθω κάτι κι εγώ μέσα από αυτή τη διαδικασία. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αυτό, οπότε πάντα θέλω να έχω ένα πλαίσιο πριν αρχίσω να γράφω. Αυτό συμβαίνει μέχρι στιγμής με όλα τα άλμπουμ μας, το ότι αποφασίζω γι’αυτό πριν αρχίσω να γράφω. Κάποιες φορές έχει προκύψει και κατά τη διάρκεια, γιατί μπορεί να γράφω για ένα θέμα και αυτό να με οδηγήσει σε κάτι άλλο, και έτσι να ασχοληθώ σε βάθος με άλλα πράγματα με αφορμή αυτό. Θέλω, πάντως, να υπάρχει ένα νήμα που να τα συνδέει όλα αυτά, και λίγο-πολύ αυτό έχει συμβεί με όλα τα άλμπουμ των The Ocean ως τώρα. Όχι τόσο στις πρώτες μας δουλειές βέβαια, αλλά από το “Precambrian” και μετά, δούλευα κυρίως με αυτόν τον τρόπο.
Δεν είναι ότι πηγαίνω στη βιβλιοθήκη και ψάχνω για το επόμενο θέμα του άλμπουμ, είναι θέματα για τα οποία πραγματικά ενδιαφέρομαι, και αυτά τα θέματα ποικίλουν. Για παράδειγμα, τα άλμπουμ “Anthropocentric” και “Heliocentric”, αφορούν την κληρονομιά του χριστινιασμού μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, σε πολύ φιλοσοφική βάση, με εμβάθυνση σε θέματα που είναι θεμελιώδη για τα χριστιανικά πιστεύω, και τις αντιφάσεις που ενέχουν αυτά. Τα “Phanerozoic” άλμπουμ και το “Precambrian” ήταν η συνέχεια, κάτι που δεν ήταν προγραμματισμένο από την αρχή. Το “Precambrian” γράφτηκε το 2007, τότε πίστευα ότι θα είναι απλά ένας δίσκος, και μετά το 2017, όταν άρχισα να γράφω το “Phanerozoic”, συνειδητοποίησα ότι κάποιες από τις μουσικές ιδέες είχαν αναφορές στο “Precambrian”, και έτσι σκέφτηκα γιατί να μην το συνεχίσουμε; Αφού υπήρχαν πολλά κεφάλαια να προστεθούν μετά το “Precambrian”. Και έτσι, βασικά, οδηγηθήκαμε στο “Phanerozoic”. Θα πρέπει, επίσης, να το δεις και με μια πιο αφηρημένη έννοια, ο στόχος δεν είναι η κυριολεξία στις αναφορές. Επομένως, το “Precambrian” δεν αφορά μια εποχή στη γη προτού εμφανιστούν οι άνθρωποι, ή πριν την εμφάνιση της ζωής γενικότερα. Θα πρέπει να το αντιμετωπίσει κανείς αρχικά με σκεπτικισμό, αλλά και με μεταφορές που χρησιμοποιούνται για κάποια γεγονότα που συνέβησαν κάποτε, αλλά πάντα υπάρχει μια σύνδεση με το τώρα, με πράγματα με τα οποία μπορούμε να συνδεθούμε. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό, αν θέλεις να έχεις άλμπουμ με στίχους που έχουν συναισθηματικό αντίκτυπο, θα πρέπει να έχουν μια σύνδεση με την εποχή, αλλιώς είναι κάπως άχρηστα.
Πολλές φορές υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για τον καθένα, και αυτή είναι και η γοητεία. Θα πρέπει να επιτρέπεις στους ανθρώπους να κάνουν τους δικούς τους συσχετισμούς, και να νιώθουν το κομμάτι σου, ή την όποια τέχνη γενικότερα, όπως οι ίδιοι νομίζουν. Πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό, αλλιώς είναι απλώς ένα κήρυγμα. Είναι σημαντικό να κρατάς κάποια πράγματα αφηρημένα, και να μην εξηγείς τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, γιατί αυτό θα τα κατέστρεφε όλα.
Αυτό είναι το συναίσθημα που παίρνει όποιος ακούει κάποιο κομμάτι των The Ocean, μπορεί να ταυτιστεί με πολλούς τρόπους και για διάφορα θέματα για τα οποία γράφετε, και σχετικά με την εποχή που ζούμε τώρα.
Ναι, υπάρχουν πολλές καθημερινές αναφορές, πολλές εμπειρίες από τα tour, όλων μας αλλά και εμένα προσωπικά, που ασχολούμαι με το να γράφω τους στίχους. Για παράδειγμα, το “Permian: The Great Dying” αναφέρεται στη γνωστή εποχή στην ιστορία (the Permian extinction), αλλά αφορά και μια πολύ προσωπική ερωτική ιστορία. Επομένως, υπάρχει αναφορά στην ιστορία της γης, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια πολύ προσωπική ιστορία. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους στίχους. Από αυτή την άποψη, νομίζω ότι το πιο εννοιολογικό άλμπουμ ήταν το “Pelagial”. Εκεί έχουμε ένα ταξίδι μέσα στην άβυσσο του ανθρώπινου ψυχισμού και του μυαλού, και για παράδειγμα, το κομμάτι “Signals of Anxiety” είναι το αντίστοιχο “Permian” αυτού του δίσκου, ενέχει μία πολύ προσωπική ιστορία. Αυτή είναι η γενικότερη προσέγγιση μου όταν γράφω στίχους, να συνδυάζω αυτά τα δύο με κάποιο τρόπο.
Δεδομένου αυτού που λες, ότι συνδυάζετε γεγονότα με προσωπικές σας εμπειρίες, έχετε βρεθεί ποτέ μπροστά σε δημιουργικό αδιέξοδο; Και ως μπάντα, αλλά και εσύ προσωπικά.
Ναι ναι, εννοείται, πολλές φορές. Υπάρχουν πολλά «πεθαμένα» κομμάτια στο αρχείο μας, που ξεκινήσαμε και δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Κάποιες φορές λειτουργεί, και κάποιες άλλες όχι. Υπάρχουν κομμάτια και μουσικές ιδέες που έμελλε να έχουν τη δική τους ύπαρξη, χωρίς όμως να γίνουν ένα ολοκληρωμένο κομμάτι, που σημαίνει ότι δεν θα ακουστούν ποτέ από κάποιον εκτός της μπάντας. Αυτή είναι η φύση της συγγραφής, βασικά. Κάποιες φορές έχεις μια εξαιρετική ιδέα, αλλά αν δεν βρεις τον τρόπο να την εντάξεις στο πλαίσιο ενός κομματιού, δεν έχει αξία. Κάποιες φορές απλά δεν λειτουργεί, και θέλει προσπάθεια και πειραματισμό. Το “Jurassic | Cretaceous” ήταν ένα τέτοιο κομμάτι, που το δούλευα νομίζω περίπου 4 χρόνια. Δεν τελείωνε ποτέ, και ένιωθα πάντα ότι υπήρχε κάτι που δεν μου άρεσε, για διαφορετικούς λόγους. Είχα, όμως, πάντα το κίνητρο να γυρίσω πίσω αργότερα και να ασχοληθώ ξανά μαζί του, και να πω OK, αυτό δεν λειτουργεί, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Τελικά ολοκληρώθηκε, και έγινε και ένα κομμάτι με το οποίο τελειώνουμε το set μας σχεδόν κάθε βράδυ, είναι μια σταθερά μας πλέον αυτή.
Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια σας, από τα αγαπημένα μου.
Ναι, είναι ένα κομμάτι που πάντα περιμένει ο κόσμος, και ήταν ένα από τα πιο δύσκολα να ολοκληρωθεί και να γραφτεί. Και μετά υπάρχουν μέρες που γράφονται κομμάτια μέσα σε λίγες ώρες, και νιώθεις ότι είναι τέλειο. Ακόμα και αν το ακούσεις κάποιους μήνες μετά, νιώθεις ότι αυτό έπρεπε να είναι, ότι δεν χρειάζεται καμία αλλαγή. Γενικά, η δημιουργία σε οποιαδήποτε τέχνη είναι ένα μυστηριώδες και παράξενο μαύρο κουτί. Υπάρχουν πολλά πράγματα που βάζεις μέσα, και ιδανικά, θα βγει κάτι ουσιώδες και καλό, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Κάποιες φορές βάζεις τα τέλεια υλικά, αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει αξία. Άλλες φορές βάζεις τυχαία πράγματα, από την καθημερινότητα, και το αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατό και με βάθος. Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει σε αυτό το μαύρο κουτί, και είμαι χαρούμενος που δεν ξέρω.
Ναι, νομίζω ότι είναι πιο ενδιαφέρον έτσι, γιατί δεν ξέρεις ποτέ πού θα σε οδηγήσει η συγγραφή.
Ακριβώς. Και νομίζω ότι είναι σημαντικό να μην αφήνεις να σε παίρνει από κάτω αν δεν λειτουργήσει στο τέλος. Υπάρχουν μέρες που δουλεύεις πάνω σε κάτι και νιώθεις ότι δεν οδηγεί πουθενά, είναι ένα αδιέξοδο. Παράτησε τα όλα, και ξεκίνησε πάλι από την αρχή. Είναι σημαντικό να μάθει κανείς να αγκαλιάζει αυτή την πλευρά και να μην το σκέφτεται από μια άποψη του ότι έχασε άδικα το χρόνο του. Είναι λανθασμένος τρόπος σκέψης αυτός, είναι όλο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας που τελικά θα σε οδηγήσει κάπου. Κάποιες φορές τρως τα μούτρα σου, και πρέπει να ξανασηκωθείς.
Ναι, μαθαίνεις πολλά και από την αποτυχία.
Ακριβώς.
Κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον για μένα, είναι ότι ανά τα χρόνια έχετε αλλάξει πολλά μέλη στη μπάντα. Πώς έχει επηρεάσει αυτό τη μουσική σας; Εάν την έχει επηρεάσει.
Σίγουρα την έχει επηρεάσει, με πολλούς τρόπους. Όταν ξεκινήσαμε, η μπάντα ήταν μια ανοιχτή κολεκτίβα ανθρώπων κάτω από τη δική μου καθοδήγηση, γιατί πάντα έγραφα τη μουσική εκείνη την περίοδο, οπότε έψαχνα ανθρώπους να μάθουν τις ιδέες μου και να παίξουν. Στην αρχή ήταν δύσκολο να βρούμε μουσικούς, και γιατί δεν είχαμε πολλά να προσφέρουμε. Δεν μας ήξεραν ως μπάντα, δεν είχαμε ατζέντη ή δισκογραφική, οπότε ήταν δύσκολο να βρούμε καλούς μουσικούς, γιατί τι μπορούσαμε να προσφέρουμε τότε; Αυτό έκανε δύσκολο το να έχουμε μόνιμα μέλη, και αυτό οδήγησε στη λογική του να χρησιμοποιήσουμε όποιον ήταν διαθέσιμος, δεν ήταν ανάγκη να είναι πάντα τα ίδια άτομα. Για λίγο αυτό λειτουργούσε μια χαρά, αλλά στο τέλος με αυτή τη λογική πρέπει να κάνεις πολλές πρόβες, γιατί πρέπει να βρεις τα πατήματα σου με κάθε νέο μέλος, και τελικά παίζεις πολύ λιγότερο. Όταν το συνειδητοποίησα, είπα ότι δεν το θέλω πια αυτό.
Ήδη από το 2007 είχαν αρχίσει να υπάρχουν κάποια σταθερά μέλη που έμειναν για κάποια χρόνια. Το line-up όπως είναι αυτή τη στιγμή υπάρχει ήδη το λιγότερο 7 με 10 χρόνια, και το να έχεις ένα στάνταρ line-up έχει φέρει μια σταθερότητα, τα κάνει όλα πιο εύκολα, και σε μουσικό και σε προσωπικό επίπεδο. Γνωρίζει ο ένας τον άλλον και στηρίζεται πάνω του, ο καθένας έχει το ρόλο του, και όλο αυτό συνεχώς εξελίσσεται. Το να έχεις γύρω σου ανθρώπους που συμπαθείς, επίσης πολύ σημαντικό, γιατί περνάμε πάνω από το μισό χρόνο μαζί στο δρόμο. Έχω βρεθεί σε τέτοια θέση, που να μην μου αρέσει πλέον η φάτσα του άλλου, και είναι ό,τι χειρότερο. Ασχολούμαστε με αυτό γιατί το αγαπάμε, οπότε είναι πολύ σημαντικό να είσαι με άτομα με τα οποία νιώθεις άνετα και το απολαμβάνεις.
Και σε μουσικό επίπεδο όμως, έχει γίνει πολύ σημαντικό αυτό, γιατί πλέον όλοι καταλαβαίνουν αυτή την μπάντα, αλλά και τα περιθώρια που υπάρχουν για εξέλιξη. Το “Holocene” είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα, ένα άλμπουμ που βρίσκεται μέσα στο σύμπαν των The Ocean, αλλά πάει και πέρα από αυτό, δοκιμάσαμε καινούργια πράγματα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν κατανοείς τη μουσική οντότητα στην οποία βρίσκεσαι, και αν συμβεί αυτό, τότε μπορείς να τραβήξεις τα όρια, θεωρητικά. Εκεί, συνήθως, συμβαίνουν και τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Θα ρωτούσα τώρα για το Holocene, γιατί δεν ήταν ένα τυπικό άλμπουμ των The Ocean. Ήταν πολύ πιο synth, με «καθαρά» φωνητικά. Είχες πει ότι το γράψατε στη φάση του Covid, το 2020. Πώς ήταν η διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ; Ήταν τόσο διαφορετικό, που αναρωτήθηκα αν σκοπεύετε ίσως να αλλάξετε τον ήχο σας στο μέλλον.
Ναι, δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση αυτή. Η διαδικασία δημιουργίας αυτού του άλμπουμ ήταν κάπως διαφορετική από τα προηγούμενα. Όλα τα κομμάτια βασίζονται σε ιδέες του Peter (Peter Voigtmann). Δούλευε πάνω στο άλμπουμ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν εγώ βασικά δούλευα πάνω σε ένα άλλο άλμπουμ, που δεν έχουμε ηχογραφήσει ακόμα. Μου έστειλε αυτές τις ιδέες, με ενέπνευσαν και ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτές. Οπότε ήταν η πρώτη φορά που δεν ξεκίνησα από το μηδέν να γράφω τους στίχους για ένα από τα άλμπουμ μας, αλλά δούλευα πάνω στις ιδέες κάποιου άλλου, και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα. Άλλη προσέγγιση, άλλες προκλήσεις, έπρεπε να διαχειριστώ ένα υπάρχον υλικό, με διαφορετικό tempo. Γι’αυτούς τους λόγους το άλμπουμ είχε διαφορετικό ήχο.
Δεν ήταν, όμως, συνειδητή η απόφαση, και βασικά δεν ξέραμε καν στην αρχή ότι αυτό θα είναι ένα άλμπουμ των The Ocean. Ο Peter μου έστειλε το υλικό, μου άρεσε, και είπα ότι θέλω να κάνω κάτι με αυτό. Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι, αν και είναι ένα νέο κεφάλαιο, είναι ένα άλμπουμ που βρίσκεται στο φάσμα της μπάντας. Δεν θα έλεγα ότι είναι μια γενικότερη κατεύθυνση αυτή. Όπως έλεγα, έγραφα ένα δεύτερο άλμπουμ την περίοδο του Covid, με τον κλασικό τρόπο που γράφουμε πάντα. Αυτό θα είναι το επόμενο, δεν το έχουμε δουλέψει ακόμη, γιατί θέλαμε να επικεντρωθούμε στο “Holocene”, και μόλις ξεκινήσαμε το tour γι’αυτόν τον δίσκο. Ελπίζω ότι θα το ηχογραφήσουμε του χρόνου.
Για το “Unconformities” στο “Holocene”, πώς προέκυψε η ιδέα για τη συνεργασία με την Karin Park;
Ήμουν φαν της Karin για πολύ καιρό, μέσω της μπάντας της “Årabrot”, που κυκλοφόρησα και στην Pelagic Records, και κάναμε και tour μαζί τους. Έχει μια καταπληκτική φωνή, και ήθελα να συνεργαστούμε εδώ και καιρό. Το “Unconformities” ήταν το μοναδικό κομμάτι που νιώθαμε και εγώ και ο Loic ότι δεν οδηγούσαν κάπου τα φωνητικά μας. Είχαμε και οι δύο κάποιες ιδέες, αλλά δεν λειτούργησαν. Είπαμε ότι εδώ χρειαζόμαστε βοήθεια από κάποιον άλλον, και η Karin μου ήρθε πρώτη στο μυαλό. Την προσέγγισα και της έστειλα το κομμάτι, την ενδιέφερε, και δεν έκανα καμία παρέμβαση, το προσέγγισε εντελώς ελεύθερα. Δεν το πειράξαμε σχεδόν καθόλου, αυτό που μας έστειλε ήταν τρομερά δυναμικό και υπέροχο, και πολύ διαφορετικό από ό,τι είχαμε φανταστεί, αυτό ήταν το ωραίο.
Νομίζω ότι γενικά με τα guest vocals αυτή είναι η καλύτερη προσέγγιση. Με τον Jonas των Katatonia έγινε ακριβώς το ίδιο. Του δώσαμε το κομμάτι και του είπαμε να δει τι μπορεί να κάνει με αυτό. Είναι πολύ ενδιαφέρον να αφήνεις τους ανθρώπους να το προσεγγίζουν με τη δική τους φρέσκια ματιά.
Αναφέρθηκες στην Pelagic Records, πώς προέκυψε η ιδέα να δημιουργήσεις το δικό σου record label; Ήταν όνειρο σου να το κάνεις, ίσως και πριν τους The Ocean;
Όχι, δεν ήταν ποτέ το όνειρο μου αυτό, απλώς προέκυψε επειδή βασικά χρειαζόταν. Ήθελα να επανακυκλοφορήσω το “Fluxion”. Σε εκείνη τη φάση ήμασταν στη Metal Blade Records, αλλά το “Fluxion” είχε κυκλοφορήσει πριν από αυτή τη συνεργασία. Τους ρώτησα εάν ήθελαν να το επανακυκλοφορήσουμε, δεν ήθελαν τελικά, γιατί ήμασταν και μια νέα μπάντα τότε και δεν ήξεραν αν θα πουλήσουμε, οπότε μου είπαν γιατί δεν το κάνεις εσύ; Οπότε το έκανα, χωρίς να ξέρω τίποτα γι’αυτή τη βιομηχανία και για τις κυκλοφορίες. Δημιούργησα ένα δίκτυο στο οποίο θα κυκλοφορούσα αυτά που ήθελα, με μια εταιρεία που χρεοκόπησε 5 μήνες μετά, και έτσι μετά έπρεπε να μαζέψω τους δίσκους μου, που ήταν διασκορπισμένοι σε όλη την Ευρώπη. Η πρώτη πολύ άσχημη κατάσταση ήταν αυτή.
Ο δεύτερος δίσκος που κυκλοφόρησα ήταν της μπάντας “Nebra” από την Ελβετία, της οποίας ήμουν τεράστιος φαν, και η τρίτη κυκλοφορία ήταν με τους God Is an Astronaut, το “All Is Violent, All Is Bright”, που το κυκλοφορήσαμε και σε βινύλιο. Άρχισα να το απολαμβάνω πολύ όλο αυτό, και εξελίχθηκε αργά και σταθερά. Στην αρχή ήμασταν σε ένα υπόγειο, που έκανα εγώ ο ίδιος το πακετάρισμα. Πλέον είμαστε μια εταιρεία με 9 εργαζομένους, και είναι πια μια full-time δουλειά, μου παίρνει περισσότερο χρόνο από την ίδια την μπάντα. Δεν είναι, δηλαδή, κάτι που μπορώ να σταματήσω όσο είμαι σε tour, έχουμε εργαζομένους και ευθύνες. Μαθαίνεις όμως πολλά πράγματα, δουλεύεις με διαφορετικούς ανθρώπους, γνωρίζεις και το marketing και το management κομμάτι της δουλειάς. Μαθαίνεις γιατί κάποια πράγματα λειτουργούν τόσο άσχημα στη μουσική βιομηχανία, το βρίσκω και αυτό πολύ ενδιαφέρον.
Όλη αυτή η ενασχόληση με πιο διαδικαστικά κομμάτια, δεν αφαιρεί από τη μαγεία, από μια πιο καλλιτεχνική άποψη; Ίσως έχει γίνει πιο σοβαρό από ό,τι θα ήθελες;
Ναι, υπήρξε μια φάση που έγινε πιο σοβαρό από ό,τι είχα σκεφτεί ότι θέλω να είναι. Ήταν όταν συνειδητοποίησα τις ευθύνες, και την περιπλοκότητα του να έχεις εργαζομένους. Δεν θα πω ψέματα, δεν απολαμβάνω τις φορολογικές δηλώσεις, αλλά δεν το κάνω εγώ πια αυτό έτσι κι αλλιώς. Δυσκολεύομαι πολλές φορές να μην έχω τον έλεγχο σε όλα και να τα δίνω σε άλλους να τα αναλάβουν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, και έχω βελτιωθεί τα τελευταία 4-5 χρόνια, έχω ανθρώπους που εμπιστεύομαι για να κάνουν διάφορα πράγματα, οπότε έχει φύγει πολύ βάρος από πάνω μου. Τώρα μπορώ να συγκεντρωθώ σε αυτά που απολαμβάνω, δηλαδή το να υπογράφω με νέες μπάντες, να ασχολούμαι με το product design, το packaging, και όλα αυτά που αγαπώ, τα πιο καλλιτεχνικά.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο σου άλμπουμ, αν μπορείς να ξεχωρίσεις μόνο ένα;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ένα, είναι πολλά φυσικά. Και πρέπει πάντα να το σκεφτώ για ποια στιγμή της ζωής μου μιλάμε, τον 13χρονο εαυτό μου, τον 20χρονο, ή τον 30χρονο;
Ας πούμε αυτή τη στιγμή!
Αυτή τη στιγμή, για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακούσει πολλή μουσική όσο είμαστε σε tour. Έχω ακούσει κυρίως ακυκλοφόρητο υλικό που μου έρχεται στο mail για πιθανές κυκλοφορίες μας. Ακούω πολύ το νέο άλμπουμ των “Glassing”, είναι μια μπάντα από το Austin του Texas, που έφτιαξε ένα φανταστικό heavy άλμπουμ. Θα κυκλοφορήσει Απρίλιο-Μάιο από την Pelagic. Δεν το έχει ακούσει κανείς ακόμη, οπότε θα πρέπει να με εμπιστευτείτε σε αυτό! Επίσης, άκουσα πολύ το άλμπουμ των “Insect Ark”, που επίσης δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη και είναι τέλειο.
Τέλεια, θα τα έχουμε υπόψη μας! Εντωμεταξύ, πλησιάζει η εμφάνιση σας στην Αθήνα. Τι να περιμένει το κοινό εδώ, σε σχέση και με την περσινή σας εμφάνιση στο Fuzz;
Ναι, δεν έχει περάσει πολύς καιρός, έτσι; Δεν θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό set σε σχέση με πέρυσι, θα παίξουμε όμως κομμάτια από το Holocene, σε αυτό έχουμε επικεντρωθεί. Δεν είχαμε πολύ χρόνο για πρόβες, γιατί μόλις γυρίσαμε από την Αυστραλία, όπου παίξαμε το “Phanerozoic II”, γιατί δεν είχαμε πάει εκεί από το 2019. Το setlist θα είναι ένας καλός συνδυασμός παλιών και νέων κομματιών, με τα παλιά να φτάνουν μέχρι το “Precambrian”, και φυσικά τα καινούργια από το “Holocene”. Δεν θα παίξουμε κομμάτια από τα “Centric” άλμπουμ σε αυτό το tour. Θα είναι ένα set 75 λεπτών, και αν κάνουμε και encore, που σίγουρα πιστεύω ότι θα γίνει στην Αθήνα, τότε θα φτάσει τα 90 λεπτά. Και εμείς και οι This Will Destroy You θα έχουμε μεγάλα και καλά μοιρασμένα setlists. Θα είναι ένα μεγάλο μουσικό βράδυ, θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε το μεγαλύτερο κομμάτι από τη δισκογραφία μας, με focus στα πιο πρόσφατα κομμάτια μας.
Σε ευχαριστούμε πολύ, Robin! Ανυπομονούμε να σας δούμε από κοντά στο Fuzz!
Κι εγώ ευχαριστώ πολύ! Τα λέμε εκεί!
***ENGLISH VERSION***
Robin, welcome to Rockin’Athens! We’re really glad to have you here, and we’re looking forward to your show in Athens. It’s your last stop in your European tour with This Will Destroy You. How does it feel when a tour is ending? And how has this tour been so far?
It’s been very good. You never really know once you start a tour with a band that you don’t know as persons, how it’s gonna be. We have experienced pretty much everything you can imagine, from very bad to extremely awesome, and this tour is on the extremely awesome to end. It’s been absolutely great. Really good shows, but also the energy on the bus and everyone’s really getting along very well, and we feel like there is a lot of common ground and a lot of overlapping circles between the bands, musically and personally. Lots of great conversations and good parties. As you can see, from the dark rings under my eyes, I’m pretty sleep deprived and also a bit sick now. So I’m in this middle of the tour phase, where everyone is getting the flu. We’ve been drinking a lot and partying a lot, so everybody’s having a bit of a low time, taking it slow for a few days, and then – hopefully – for Athens we’ll be fit again, because that is gonna be a great final party. Our last show at Fuzz Club last year was amazing, we still remember it very well…
Yes, it was great, I was there too!
Oh yeah? It was a special night, and the venue is the same. The Athens crowd is always very welcoming. Somehow, what we do really resonates with the Greek crowd, so that’s great…
Yeah, the truth is we love you very much here.
Yeah, that’s great. You seem to have a very strong scene for interesting heavy music.
Yes, the Greek scene is also very strong here. I would really like to talk about the themes in all of your albums. You always seem to be delving into something deep. Either psychology, the human psyche, science, and many more. Is it your goal for your music to have many layers, or is it something that comes organically because of your personal/the band’s interests in life?
Yeah, it’s all things that I’m genuinely interested in, and have always been. When I write lyrics for a record, I like to have some sort of conceptual frame to go along, that just gives me guidance, to get deeper invested and involved, and learn something along the way also. I always find that very interesting. I really like to have a framework before I start writing, and that has been the case pretty much for all of our records so far. I usually decide that before I even start getting into writing lyrics. Sometimes it has happened along the way, because with certain songs we touched on a certain topic, and that led to other things. I like to have that “red thread” that goes through everything, and I think for all Ocean albums so far this has been more or less the case. With the very early works not so much, but ever since “Precambrian”, I’ve done it that way pretty much. I don’t go to the library and search for the next nerdy topic to write an album about, it’s all things that I genuinely care about, from a very diverse field.
The “Centric” records were addressing the legacy of christianity from different angles, it’s very philosophical, and going in depth with a lot of ideas that are fundamental for christian beliefs, and the contradictions involved with that. Then, the “Phanerozoic” records and “Precambrian” are kind of a sequence, which wasn’t really planned at the beginning. “Precambrian” was written in 2007, at that time I thought it would just be one record, but in 2017, when I started writing for “Phanerozoic”, I realized that some of the musical ideas made reference to “Precambrian”, and I thought why not continue? Because there were a lot of chapters to be added after the “Precambrian”, and that’s what led to “Phanerozoic” basically. But you also have to look at it in a sense of abstraction. It’s not all meant to be taken literally, so “Precambrian” is not a record about a time on earth long before humans ever appeared, or any kind of life appeared. It is to be taken, first of all, with a grain of salt, and also many times metaphorically. We made reference to certain events that happened, but always establish a connection to the present tense, to things that are relevant for us. If you want to have lyrics or albums that are emotionally impactful, then you need to have some contemporary meaning attached to it, otherwise it would be kind of useless.
It’s a far stretch sometimes, and I think that’s part of the charm actually. You need to allow people to have their own associations, and to feel your song, or any kind of art, with their own meaning. I think that’s very important, otherwise it’s just preaching. I think it’s important to keep things kind of abstract and not always explain everything to the last level of detail, because that would ruin it.
That’s the feeling you get when you hear a song from The Ocean, we can relate in a lot of ways and with a lot of different topics you write about, that are also related with the era we’re living in.
Yeah, it’s a lot of everyday life references actually, and a lot of experiences on tour happening to us and to me personally, as the one writing the lyrics. For example, “Permian: The Great Dying”, it is related to the Permian extinction event, the lyrics of that song, but there is also a personal love story involved into it. So there’s a weird fabric that makes reference to earth history, but at the same time it’s a very personal story, and I think for most of the lyrics that is somewhat true. I think, in that sense, the most conceptual record was “Pelagial”, because we have this journey into the abyss of the human psyche and the human mind, and the song “Signals of Anxiety” for example, that would be the “Permian” of “Pelagial” in a way. There is a very personal story involved into it. So I think this is my approach when writing the lyrics, to try and combine that in a way.
So given that you say that in most of your songs you’re combining a lot of themes along with what you have experienced, have you ever struggled with creativity? Have you ever reached a dead end, both you or the band?
Oh yeah, absolutely. Many times. There are definitely a lot of song “corpses” in our archives, that have been started and never finished. Sometimes it ends up as a lucky story, and sometimes it doesn’t. There are musical ideas that are meant to have an existence of their own, but at the same time not make it into a fully executed song, which means they’re never gonna be heard by people outside of the band. That’s the nature of writing, you know? You can have a brilliant idea, but if you can’t figure out how to embed it into the context of a song, it’s worthless. Sometimes it just doesn’t work. Sometimes it takes a lot of trying and fooling around. I remember “Jurassic | Cretaceous” was such a track. It was a song that I was working on over the course of 4 years, and it was never finished. I always felt there was something that I didn’t like, for different reasons, but at the same time I would always be motivated to go back at a later point, and pick it up again, and say okay, this doesn’t work, what else can we do with it? In the end, it was finished, and it became the track that we finish the set with, almost every night, it’s a staple of our show now.
I think it’s one of your best songs, it’s one of my favorites.
Yeah, I think for many people it’s the track they’re waiting for, and it has been one of the most difficult to execute or to write. And then, on other days, there are songs that are written in a few hours, and it’s perfect, and you feel like, even if you listen to it a couple of months later, everything that should have been said is said, and everything is where it should be. Being creative and creating things, whether it’s music or any form of art, it’s a very mysterious and weird black box. There’s a lot of things you put it, and ideally something good is coming out, but that doesn’t always happen. Sometimes you put a lot of awesome ingredients, but the outcome is worthless. And other times the input is just random things, can be anything from everyday life, and the outcome is something really deep and powerful. What happens in that black box, nobody knows, and I’m happy that I don’t know.
Yeah, I think it’s more interesting that way, because you never know where the writing is gonna take you.
Exactly. It’s important to not let yourself be dragged down if it doesn’t work out. There are days when you’re working on something, and you feel like it’s leading absolutely nowhere, it’s a dead end. Screw it all and start from scratch with a fresh idea. It’s important to learn to embrace that, rather than to think about it in terms of wasting your time, that’s the wrong mindset. It’s all part of the process of eventually leading somewhere meaningful. Sometimes you fall on your face and you need to pick yourself back up.
Yeah, you learn a lot from that too.
Exactly.
Another interesting thing, is that throughout the years you have changed a lot of band members. Has that affected your music, and if so, how?
It certainly has, in many ways. So when we started out, the band was more like an open collective of different people under my guidance, more or less, because I was always writing the music at that point, and I was looking for people to learn and play my ideas. In the beginning there was a shortage of musicians, also because we didn’t have much to offer, nobody knew the band, we didn’t have a booking agency, labels, it was very difficult to get good musicians. It made it difficult to have people permanently involved. That’s what led to the approach to use whoever is available, and it doesn’t have to be the same people all the time. For a while, that was working on pretty well, but in the end with this approach you end up rehearsing a lot, because you need to rehearse with every new person to knock it in. That means you don’t play a lot, and I realized that at some point and said I didn’t want this anymore.
The first line-up that lasted for a couple of years came around 2007, and the current line-up is here at least 7 to 10 years. Having a fixed line-up has brought a lot of stability, it makes everything easier, on a musical and on a personal level, as you get to know each other and rely on each other, and everybody takes certain roles. It’s constantly evolving. Having people surrounding you that you like, that is also very important, because we’re spending more than half of the year on the road. I’ve been in that situation before, where I just didn’t like someone’s face anymore, and it’s the most horrible thing. In the end we’re all doing this because we love it, to have a good time, and that requires having people around you that you feel comfortable with, and you enjoy being with.
Musically, it’s a lot better also, because now everyone understands the band, and at the same time understands the room there is to expand. I think “Holocene” is a good expression of that, because it’s definitely within the Oceanic cosmos, but it’s an album that is also pushing to the sides, and trying new things. That is only possible if you realize the artistic entity you’re a part of, and if you do, you’re able to stretch that, potentially. And that’s where the interesting stuff usually happens.
I was about to ask about “Holocene”, it wasn’t a typical The Ocean album. It was a lot more synth, more clear vocals, many things have changed. You said that you have written it during the Covid era, at 2020. How was the writing process for this album? Are you, perhaps, thinking of changing your sound in the future?
Yeah, I don’t think there was a conscious decision behind that. The way that album happened was a bit different compared to previous records. It’s all songs that are based on our synth guy, Peter (Peter Voigtmann), and his ideas. He was working on these ideas during the pandemic, and I was actually working on another record that we haven’t even started recording yet. He sent me these ideas, I listened to them, I felt inspired and started doing stuff with it. So, it was the first record that wasn’t me starting with a blank page writing songs, but working on someone else’s ideas. A totally different approach, different challenges, I had to deal with the tempo of the songs. All that contributed to the album sounding differently than the previous records.
It wasn’t a conscious decision though, and as a matter of fact when we started writing it wasn’t even clear if that was gonna be an Ocean album. But after 2 weeks, we both realized that it very much sounds like The Ocean, although it’s a new chapter. It does fit into the context of this band. But I wouldn’t take that as a general direction, like I said there is a second record that I wrote at the same time in the conventional ways, just me and my guitar, and it’s gonna be the next one. We haven’t started working on it, because we wanted to focus on “Holocene”, and we just started touring the record, but I hope we’ll record this album next year.
About “Unconformities”, the track in “Holocene”, how did you come up with the idea of the collab with Karin Park?
So, I’ve been a fan of Karin for a long time, through her band “Årabrot”, which I released on Pelagic, and we’ve also toured with them. She has an incredible, one in a million voice, and I’ve been wanting to do something with her for a long time. “Unconformities” was the one song where Loic and me didn’t really feel that our approach to vocals was going anywhere. We both had some ideas, but they didn’t work out. At the end, we said that maybe we need some external help for this song, and Karin was the first one that came to mind. I approached her, I sent her the track, and she was up for it. She approached it completely freely, with her own vocal lines, and we didn’t really encroach much. What she sent us was overwhelmingly powerful and beautiful, and very different from anything we had in mind, and that was the cool thing.
I think with guest vocals that’s usually the best approach, Jonas of Katatonia was the same thing. We sent him the track and told him okay, see what you can do with it. It’s more interesting to let people approach it with fresh ears.
You referred to Pelagic records. How did you come up with the idea to create your own record label? Was it a dream of yours, maybe even before The Ocean?
Not really, actually. I was never dreaming of starting a record label. It just came out of necessity. I wanted to re-press “Fluxion” CDs for The Ocean. At that point we were signed with Metal Blade Records already, but “Fluxion” was still before we signed with them, and I asked them if they wanted to re-issue that. They didn’t want to do it. We were still a new band, they didn’t know if we were going to sell records. So they asked me why don’t you just do it yourself? They said they could give me some distribution contacts. So I did it, I re-pressed it knowing nothing about releasing music, or the music industry. I built myself a little distribution network, with a company that went bankrupt 5 months later, and I had my CDs all across Europe, and I had to get them back. That was the first shitty situation.
The second record I did was a Swiss metal band called “Nebra”, which I was a huge fan of. The third release was with God Is an Astronaut, “All Is Violent, All Is Bright”, and we also got it out on vinyl. Then I really started enjoying it, and from then it started growing slowly, but gradually, from a basement operation where I was packing my own parcels, to a company with nine employees. Now it’s a full-time job, and it takes me more time than the band actually. So it’s no longer something I can pause when I go on tour, and that’s challenging. We can’t do that, because we have employees and responsibilities. But it brings a lot of new knowledge in territories, different people to work with, also dealing with the marketing and management aspect. You understand how the music industry works, why certain things are so shit.
But dealing with all this, does it take out of the magic, in an artistic manner of speaking? Maybe it has gotten more serious than you would like?
Yeah, there was this point where it was more serious than I thought I would like. It was when I started understanding all the responsibilities and the complications of having employees. I’m not gonna lie, I don’t enjoy doing tax declarations, but I don’t do that anymore. But it’s really important, and I have a hard time with that sometimes, to let go of control and assign things to people. I think I’ve got better at that, during the last 4-5 years, I have people that I trust taking care of things, and that takes a lot of workload off my shoulders. Now I can focus on things that I find more enjoyable, like signing new bands, product design, packaging, designing vinyl, more of the artistic things of it.
Do you have any favorite albums, if you could pick only one?
Well it’s very difficult to name one, there are a lot, of course, and I always have to look at what time of my life we are talking about. The 13-year old me, the 20-year old me, or the 30-year old me?
Let’s say right now!
Right now, to be honest on this tour I haven’t been listening to a lot of music that’s out there, I’ve mostly listened to unreleased stuff in my mailbox, for possible consideration of release. I’ve been listening a lot to the new “Glassing” album, that’s coming out on Pelagic next April or May. It’s a band from Austin, Texas, that has made an incredible heavy record that I’m really looking forward to, but nobody has heard it yet, so you have to trust me on that! And I’ve also been listening just recently to the new “Insect Ark” record, which is also not released yet, it’s great.
-Great, we’ll keep these in mind! Your show in Athens is pretty close right now. What should the Greek crowd expect, compared to your last show in Fuzz Club last year?
Yeah well it hasn’t been that long, right? It’s not gonna be an entirely new set, but we will of course play some new “Holocene” tracks, that’s the focus. We didn’t have much time to rehearse before this tour, we just got back from Australia, a week before the tour. In Australia we still played “Phanerozoic II”, because we haven’t been there since 2019. The setlist will be a good mix of old and new, old going back as far as “Precambrian”, and new obviously “Holocene”. We’re not gonna play any tracks from the “Centric” records in this tour. It’s still a 75 minute set, and if we do an encore, which I’m guessing in Athens will probably be the case, then it’s gonna be almost 90 minutes. Both bends, for us and for This Will Destroy You, are built equally, so it’s gonna be a long set for both of us. It’s gonna be a long evening of music, and we’ll try to go through as much of our catalogue as we can, with a focus on the most recent stuff of course.
Thank you very much, Robin! Looking forward to seeing you at Fuzz Club!
Thank you, too! See you there!
