Αυτό το live δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Οι Morlocks έρχονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από 35 χρόνια ύπαρξης τους, γεμάτα με live εμφανίσεις, δίσκους, διαλύσεις κι επαναδημιουργίες, ναρκωτικά, “θανάτους” κι άλλα πολλά. Το ζωντανό τοτέμ του καλιφορνέζικου garage punk και rock ‘n’ roll, Leighton Koizumi μαζί με την παρέα του που αποτελείται από fuzz masters ήταν αρκετοί για να προσελκύσουν πολύ κόσμο στο Κύτταρο, διάφορων ηλικιών κι αντοχών αλλά με ένα κοινό στοιχείo: την νοσταλγία για το αυθεντικό rock ‘n’ roll των 80’s και 90’s. Έτσι, ήταν αναμενόμενο να γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά ο χώρος μέχρι τις 23.15 περίπου, ώρα που ανέβηκαν πάνω στην σκηνή οι Morlocks για να “ταρακουνήσουν” την Αθήνα.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
ριν μιλήσουμε, όμως, για αυτό το ταρακούνημα, προηγούνται οι ξεχωριστοί -κατ’ εμέ- After Midnight Popular Music. Εμφανίστηκαν γύρω στις 22:00, δηλαδή μια ώρα αφότου είχαν ανοίξει οι πόρτες για το κοινό. Η προσέλευση του κόσμου ήταν ισχνή ακόμα αλλά μέχρι να τελειώσει το set τους, είχε γεμίσει σχεδόν το venue οπότε τα τελευταία κομμάτια τους έτυχαν της ακρόασης όλων των θεατών. Οι A.M.P.M. ήταν ακριβώς αυτό που περιμένω από ένα opening act. Ζέσταναν το κοινό όσο έπρεπε και δεν έπαιξαν περισσότερο από τον χρόνο που τους αναλογούσε πάνω στο stage ώστε να κάψουν τα vibes που άφησαν. Ήταν πολύ καλοί μουσικοί με καλογραμμένες συνθέσεις και φαινόταν, πραγματικά, πως απόλαυσαν αυτή τους την εμφάνιση στο 100%.
Ξεχώρισα, σίγουρα, τα drums που είχαν απίστευτα καλές δυναμικές και ρυθμικές διακυμάνσεις, τα φωνητικά που ανέβαζαν το μουσικό αποτέλεσμα αρκετά επίπεδα μέσω της σκληρότητας κι αρτιότητας τους αλλά και το γεγονός πως δεν μπόρεσα να τους κατατάξω σε ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος. Είχαν experimental στοιχεία, ψυχεδελικά στοιχεία, κομμάτια που παρέπεμπαν σε μπαλάντες και σίγουρα μια γενικότερη rock ‘n’ roll διάθεση. Όσον αφορά τα αρνητικά της εμφάνισης τους, δεν θα σταθώ στα μικρολαθάκια αλλά μόνο στο ότι τα πλήκτρα ήταν φανταστικά στα δυνατά κομμάτια όπου έδιναν βάθος κι ατμοσφαιρικότητα αλλά όταν έβγαιναν μπροστά στις μπαλάντες ή στα χαλαρά μελωδικά μέρη των τραγουδιών, θύμιζαν πλήκτρα metal μπάντας λυκείου αντί να παίζουν ίσως ένα ωραίο ψυχεδελικό riff ή ένα “πλιμπλίκι” τέλος πάντων. Τελειώνοντας με το πιο ωραίο και δυναμικό κομμάτι τους, το “Scare my Day”, o κόσμος ήταν πολύς πια κι η αναμονή για τους θρύλους του garage punk ήταν στο κατακόρυφο.
Η ώρα της “έκρηξης” του κοινού είχε έρθει κι αυτό το setlist δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει με ένα κομμάτι κατάλληλο για να ανέβει στην σκηνή με τούμπα ο Leighton Koizumi και να αποθεωθεί. “Sex Panther” λοιπόν κι όλο το Κύτταρο “στο πόδι”. Από τα πρώτα λεπτά, η ένταση και το πάθος πάνω στο stage ήταν διάχυτα κι οι απότομες κι ιδιαίτερες κινήσεις του Koizumi σε γέμιζαν πανεύκολα με ενέργεια και σε ωθούσαν σε headbanging χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις. Συνέχισαν με τα “Killing Floor” και “Teenage Head” κι η φυσαρμόνικα του Leighton δεν θα μπορούσε να λείπει, προσδίδοντας λίγο από rock ‘n’ blues βγαλμένο από τις όχθες του Μισισσιπή. Σε αυτό το σημείο, θέλω να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την πρώτη στιγμή από το μπάσο του Oliver Pilsner και για το σχεδιασμό του (είχε σχήμα ρόμβου και μέγεθος μπάντζου) αλλά και για το απίστευτο fuzz του και το πόσο πολύ αναδεικνυόταν σε κάθε τραγούδι. Μετά από αυτή τη μίνι περιήγηση στους δύο προηγούμενους δίσκους τους, ο εκρηκτικός και γεμάτος όρεξη frontman μας ρώτησε αν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε όλο το νέο album και το κοινό κραύγασε ένα τεράστιο «ναι» . Ο νέος δίσκος των The Morlocks με τίτλο “Bring on the Mesmeric Condition” κυκλοφόρησε την τελευταία μέρα του Αυγούστου του 2018 και πραγματικά κάθε κομμάτι του είναι διαμάντι. Γι’αυτό τον λόγο, χάρηκα ιδιαίτερα για αυτή την ανακοίνωση καθώς περίμενα να ακούσω ΟΛΑ τα τραγούδια στην live εκδοχή τους. Φυσικά, μέσα στο setlist, υπήρχαν κάποια «διαλείμματα» από παλαιότερους δίσκους, τα οποία ξεσήκωναν το κοινό στο έπακρο, καθώς ήταν φυσιολογικό να μην κάνουν όλα τα κομμάτια το ίδιο «γκέλ» στον κόσμο εφόσον μιλάμε για έναν δίσκο πέντε μηνών.
Ο Leighton Koizumi ήταν απολαυστικός, εκρηκτικός, ανεπανάληπτος κι ακόμα πολλά επίθετα που μου έρχονται σκόρπια στο μυαλό. Ήταν μια εμπειρία από μόνος του. Ο τρόπος που διαχειριζόταν τον χώρο της σκηνής και την επικοινωνία με το κοινό ήταν μοναδικός, οι κινήσεις του καθηλωτικές κι όταν πλησίαζε το στόμα του στο μικρόφωνο, ήξερες ότι θα ανατριχιάσεις με την κρυστάλλινη σκληρότητα της φωνής του. Οι ατάκες που έλεγε ανάμεσα στα τραγούδια ήταν άπειρες και περιλάμβαναν συνήθως σεξ, αλκοόλ και ναρκωτικά. Η αφιέρωση του “My Friend The Bird” στον Killah P κι η ατάκα του ότι ξερουν τι ζει η Αθήνα έκαναν το κοινό να υποκλιθεί μπροστά του και να τον χειροκροτήσει εγκάρδια. Πιστεύω ότι μετά από αυτά τα λόγια έγινε ένας από εμάς, τον κόσμο της Αθήνας και των γύρω χωρών που πήγαν να τον δουν.
Σε όλα τα κομμάτια, η ενέργεια ξεχείλιζε από μέρους του κοινού αλλά και της μπάντας οπότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Η ακουστική του χώρου ήταν τέλεια, οι φωτισμοί έβαλαν ένα σημαντικό «λιθαράκι» στην μουσική εμπειρία ενώ τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ήταν άψογοι σε όλο το setlist. Η εμπειρία τους ήταν εξόφθαλμη κι ο καθένας του έκανε το δικό του «κομμάτι» με το κοινό. Επίσης, συγκαταλέγω στα θετικά ότι, στην επιστροφή των αρουραίων στη σκηνή (έτσι είχαν ονομάσει οι Morlocks το encore τους), παίχτηκε και το “Born Loser” από τον δίσκο “Emerge” που κυκλοφόρησε από την προηγούμενη σύνθεση των Morlocks σαν μπάντα. Το γεγονός αυτό έδειξε ότι ο Koizumi κι οι νέοι Morlocks, γενικότερα, σέβονται το παρελθόν της μπάντας και την ανυπομονησία του κοινού να ακούσει κάτι από τα πρώτα βήματα τόσο τη μπάντας όσο και τα δικά τους στον «πλανήτη» του garage punk.
Εν τέλει, ήταν μια, αναμενόμενα, καλή βραδιά γεμάτη rock ‘n’ roll, μπύρες και πολλή τρέλα από όλους όσους βρίσκονταν στο Κύτταρο. Η εμφάνιση αυτών των δασκάλων του garage punk ήταν η απόδειξη ότι η σκοτεινή ενέργεια υπάρχει στο σύμπαν και διέστειλε τις κόρες των ματιών μας και τον χρόνο με το fuzz της και την επιβλητικότητα της πάνω μας. Ή έστω υπάρχει στο αυθεντικό, rock ‘n’ roll σύμπαν των Morlocks…