Μετά το επιτυχημένο διήμερο στο Τριανόν τον περασμένο χειμώνα, οι Last Drive μπαίνουν σ’ ένα ακόμη ακουστικό ταξίδι. Αυτή τη φορά λίγα μέτρα πιο κάτω, στον όμορφο χώρο του ΙΛΙΟΝ plus, με νέες προσθήκες στο playlist και τη συνοδεία φίλων guests. Παρόντες ήταν όσοι δεν το πρόλαβαν και το ζούσαν πρώτη φορά, καθώς και όσοι θέλαν να το ξαναζήσουν…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Τα φώτα σβήνουν, οι μελωδίες του “Planet Caravan” στα ηχεία προσπαθούν να “γλυκάνουν” την αναμονή και λίγο μετά τις 22:00 οι The Last Drive ανεβαίνουν στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus, ξεκινώντας με μία συνάντηση του μακρινού παρελθόντος με το όχι και τόσο μακρινό (“Hell To Pay”, “Maureen”). Απο τα πρώτα κιόλας λεπτά ήξερες οτι κάτι μαγικό συνέβαινε, ακόμη κι αν βρισκόσουν στο διήμερο του Ιανουαρίου, σε αυτό βοήθησε και η πολύ καλή ακουστική του χώρου, καθώς και η αμεσότητα σε σχέση με το Τριανόν.
Στο playlist υπήρχαν κάποια στανταράκια απο τις προηγούμενες εμφανίσεις, όπως τα “Joe Esposito’s Gun”, “Devil May Care”, “Have Mercy”, καθώς και η διασκευή στο “Straight Ahead” του Greg Sage όπου ξεκίνησε η παρέλαση των guests με τον Νίκο Κεντζέα (Distortion Tamers, BLML, ex-Rockin’ Bones) στο μπάσο (και που ο Alex αφιέρωσε στις δομές αλληλλεγύης για τους πρόσφυγες καθώς και όσους τις στηρίζουν). Ακολούθησαν δύο ακόμη ευχάριστες προσθήκες διασκευών στο “Bad Moon Rising” των Creedence Clearwater Revival, καθώς και στο “Pablo Picasso” των Modern Lovers με τον Φώτη Σιώτα να εμφανίζεται guest στο βιολί, και τη παρουσία του να δένει αρμονικά με το υπόλοιπο συγκρότημα, τόσο στα προαναφερθέντα όσο και στα “Valley Of Death”, “Blue City Shores” αλλά και στην ανατριχιαστική εκτέλεση στο “Dagger Moon” των Dead Moon (το οποίο η μπάντα αφιέρωσε στον πρόσφατα αποθανών drummer Andrew Loomis).
Τη παρουσία των guests συμπλήρωσε επιτυχώς ο Γιάγκος Χαιρέτης με το λαούτο του ήδη γνωστό απο τα καινούργια τραγούδια της μπάντας “Always The Sun” σε μία ακόμη πιο ατμοσφαιρική εκτέλεση που σε κάνει ν’ανυπομονείς για τον καινούργιο δίσκο της μπάντας, ενώ τα δύο φευγάτα jam (με Χαιρέτη, Σιώτα και Digital Alchemist επί σκηνής) έκλεισαν θριαμβευτικά το set. Οσο για το encore η μπάντα είπε καληνύχτα με τη διασκευή στο “Everybody Mones” των Died Pretty και “I Love Cindy”.
Τα φώτα ανάβουν, η μπάντα υποκλίνεται μαζί με τους guests στο κοινό της και ένα μεγάλο χαμόγελο σκάει στα πρόσωπα όλων. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό όταν ένα ιστορικό group της Ελληνικής σκηνής εκτός απο ενεργό παραμένει και ανοιχτό σε πειρασμούς και αρνείται πεισματικά κάθε συμβιβασμό με όρια και στεγανά, με το τελικό αποτέλεσμα να τη δικαιώνει. Ο πήχυς ανέβηκε ακόμη πιο ψηλά σε σχέση με το Τριανόν, και παρά τα δύσκολα φεγγάρια το ταξίδι συνεχίζεται.