Μετά το περσινό ακουστικο “διάλειμμα” οι Last Drive επιστρέφουν στα γνωστά λημέρια με την καθιερωμένη συναυλία του Μαΐου. Οπως ήταν αναμενόμενο το Gagarin γέμισε απο άτομα κάθε ηλικίας. Εκείνους που ακολούθησαν τη μπάντα απ’ τα παλιά, αλλά και τους νεότερους (που απ’ οσο είδα αυτή τη φορά ήταν πιο πολλοί). Για να δούμε τι έγινε…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Το ξεκίνημα έγινε με τους Bazooka, του οποίους έβλεπα για τρίτη, η τέταρτη φορά και με μεγάλη μου χαρά δισπίστωσα ότι καλυτερεύουν ολο και περισσότερο. Ενα setlist βασισμένο στο “Useless Generation”, που κυκλοφόρησε πέρυσι, βουτηγμένο στην βρώμα των Stooges/MC5 και λοιπών συγγενών. Έστω και με τον ελληνικό στίχο (που ενδεχομένως να ξενίζει λίγο ορισμένους ακροατές) οι συνθέσεις τους είναι αρκετά δυνατές και live ακούγονται ακόμη καλύτερα, όπως διαπιστώσαμε για τα 50 περίπου λεπτά που βρισκόντουσαν επί σκηνής.
Kαι η ώρα για τους The Last Drive έφτασε. Το ξεκίνημα έγινε με τη διασκευή στο “Final Kick” των Tall Boys που ως επιλογή ήταν πολύ καλή, ενώ για τη συνέχεια η μπάντα έδωσε βάρος στο “Blood Nirvana” ένεκα της πρόσφατης επανακυκλοφορίας, με ξεσηκωτικές εκτελέσεις στα “Overloaded”, Holy War”, “Chain Train” “Bad Roads”, “Gone, Gone, Gone” (αμφότερα σε medley με αφιέρωση στους Bazooka που άνοιγαν τη βραδιά), αλλά και τραγούδια του δίσκου που είχαν καιρό ν’ ακουστούν ζωντανά, σαν τα “Cool Spine” και “Slave to the Brave” (το δεύτερο με αφιέρωση στον Νικόλα Τρανταφυλλίδη για την υποστήριξη που έδιξε στη μπάντα).
Σειρά έχουν τρία κομμάτια απο τον επερχόμενο νέο δίσκο. Το “White Knuckle Jam” που είναι ήδη γνωστό απο την ταινία “Φασισμός ΑΕ” και τα προπέρσινα live της μπάντας (εδώ σε μία πιο “μαζεμένη” εκτέλεση συγκριτικά με τις πρώτες) όπου ο Αλέξης είπε πως “δέν πρέπει να ξεχνάει κανείς τα εκατομμύρια θύματα του φασισμού πρίν δεκαετίες”. Την τριάδα των καινούριων συμπλήρωσαν το επίσης γνωστό “Always the Sun” αλλά και το “Snake Charmer” που παρουσίασαν live για πρώτη φορά.
Ακολούθησε μία ακόμη βόλτα στα παλιά και αγαπημένα της μπάντας, τα “Devil May Care”, Blood From a Stone” και το “Killhead Therapy” που έκλεισε το πρώτο μέρος. Οσο για το encore αυτό ήταν ένας ακόμη καταιγισμός με τα επίσης αγαπημένα “Have Mercy, “Night of the Phantom”, τη διασκευή στο “Pablo Picasso” των Modern Loers (με guest τον Νίκο Κεντζέα των Rockin’ Bones στο μπάσο) και το “I Love Cindy” που έκλεισε μία ακόμη ονειρική εμφάνιση, μαζί με μία υπόκλιση της μπάντας στο αγαπημένο της κοινό που προσπαθεί (και καταφέρνει) να μην απογοητεύει ποτέ.
Έστω κι αν έχεις παρακολουθήσεις μια συναυλία των Last Drive το κλίμα είναι γνωστό μα πάλι θες να το ζεις και να το ξαναζείς. Μια δίωρη rock n’ roll πανδαισία, μέσα σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα, απο ένα group που αγαπάμε και θα αγαπάμε μέχρι να σταματήσουν όλα τα ρολογια του κόσμου.