Σάββατο βράδυ, 16 του Νοέμβρη. Παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου και της εξέγερσης. Όλα μοιάζουν κανονικά, ενώ δεν είναι. Το ‘Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’, ηχεί το ίδιο επίπονα και στο σήμερα. Ένα live στο Gazarte, είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα να έχω προγραμματίσει για την ημέρα. Θα αναζητήσω τις αλήθειες μου μαζί με αυτές των Echo Tides κι έπειτα θα τις χορέψω στους πιο σκοτεινούς, electro-post ρυθμούς των The KVB. To λες και μουσικοθεραπεία.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Το ρολόι δείχνει 21:30. Στην ώρα τους, Άγγλοι, τα Echo Tides. Το βλέμμα μας, δύσκολα κατόπιν, ξεκολλάει από την Καλλιόπη Μητροπούλου, αφού το αυτί, μας χαιδεύει τρυφερά. Αυτόματα, εστιάζουμε στην πηγή της φωνής και στα νοήματα των λεγομένων της. Aesthetic – pop – electronica, θα χαρακτήριζα τη μουσική τους τάση, μία εναρμονισμένη ασυγχρονία, εφόσον χρησιμοποιεί κλασικής παιδείας φωνητικά, παλμικά πλήκτρα και εμμονικές λούπες, ρυθμικά, ζωντανά τύμπανα, ενώ μπάσο ή κιθάρα, αντιδρούν. Στον τελευταίο τους δίσκο ”Στον Δρόμο Που Φυτρώνουν Φράουλες”, προστίθεται ένας, από τα χαοτικά-ροκ, σκοπός.
Τα σκληρά λόγια των στίχων του Π. Πανταζή, φέρουν αλήθειες, κι έτσι, χρήζουν μελωδικής ή και disco-pop, μουσικής υπόκρουσης, ώστε να μπορέσουμε να τα αντέξουμε. Η ποιητική προσέγγιση, επίσης, καλλιεργεί την αισθητική κατά την διατύπωση και κατά συνέπεια, ελαφραίνει και το βάρος των προτάσεων, καθώς αυτές ξεδιπλώνονται. Αγωνίες που αφορούν την ύπαρξη, το τραύμα, τους δεσμούς και τα δεσμά, ο πόνος, η αγάπη, ο αγώνας επιβίωσης, η ποιότητα ζωής, όλα κοινά, δημιουργούν ταύτιση. Μία “Αόρατη Κορδέλα” ενώνει τους ανθρώπους, ‘είτε βάζουνε φωτιά στο τώρα, είτε δίνουν στο παιδί νερό’.
Από το album “Ανδρομέδα FM”, θα αναφέρω αυτά που ξεχώρισα -με βάση την συγκεκριμένη, live, παικτική τους εφαρμογή. “Φάρος” για τη μελαγχολική ματαιοδοξία του, “Αρχάγγελος” για την ανατριχίλα και κατάληξη στο ελaφρύ reverb. ‘Καθώς φτάνεις προς την γη, ίσως να μην σου λείπει τίποτα’, “Έξοδος”, μεταφορικά, πετυχαίνει το νοητικό sci-fi ταξίδι καθώς εμπνέει ευγνωμοσύνη και φως. Στην άκρη του “Τούνελ” υπάρχει ροζ ουρανός. “To Μαγικό Τραίνο” συνεπαίρνει με τον θόρυβο, τα παράσιτα και τα κρεσέντα παροξυσμού. Από το νέο τους εγχείρημα, με άγγιξε το εναρκτήριο “Ραντάρ” που ψάχνει επαφή, το “Εύθραστο/Άθραυστο” για το στριφνό, post ηχόχρωμα και η “Βροχή” για τον διχασμό, την αποδοχή, τον χορό στο φινάλε.
Όπως η Καλλιόπη σχολίασε κατά τη μέση του set, ‘μοιάζει με μουσική δωματίου’. Δεν μας εξήγησε το γιατί, μα αυτό που εγώ εισέπραξα, ήταν μία άρτια, ναι μεν, εμφάνιση, μα υπήρχε ένα gap, εκεί στο γέμισμα του ήχου με το χώρο, στην επί τόπου αγκαλιά από το κοινό. Σαν να τους χαζεύαμε από τον καναπέ μας.
Με τόσο εύκολη την πρόσβαση στην αυλή του Gazarte, ο κόσμος βγήκε για ένα τσιγάρο, τουλάχιστον, προτού επιστρέψει στα ενδότερα. Η μινιμαλιστική, dark-electro των Nicholas Wood (φωνή/κιθάρα) και της Kat Day (πλήκτρα/φωνητικά), έχει ύφος shoegaze. Η αλληλοεπίδραση – σχέση του ήχου με την visual art, είναι ξεκάθαρη και δημιουργεί ατμόσφαιρες, συνδέοντας το άκουσμα με την εικόνα. Κυρίως αρχιτεκτονική η γραφή, κτίρια παρελαύνουν στο video wall, προσόψεις, κατόψεις και τομές. Γεωμετρικά τα σχήματα, μετρημένα, αυστηρά, επιβάλλονται. Βουνά, χαράδρες ενδιάμεσα, σηματοδοτούν την προοπτική. ”Tremors”, η αρχή με το ομώνυμο track από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους.
Προηχογραφημένα τύμπανα και beat-ια, εξυπηρετούν το duo από τo Λονδίνο, να γεμίζουν με όγκο τον ήχο τους, για ένα δεμένο και σφιχτό αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, δέχονται τα live σχόλια των ερμηνευτών και επηρεάζονται ανάλογα, “Always Then”. Αιχμές και κυκλοθυμία, αντιθετικά στα soft φωνητικά και τα reverbs. “Labyrinths”, σκαλίζει με cuts και αποπνέει ένα παράπονο στον τόνο. Η συνδυαστική τους στα φωνητικά, ομορφαίνει την συνθήκη, “Structural Index” και “Unbound”, εφόσον η dream electro καταθήκη, μας γλυκαίνει και μαλακώνει την αίσθηση. Φυσικό επακόλουθο το “Unite” με αντανάκλαση στο χορό που είναι δεδομένος πλέον από το κοινό.“Never Enough”, classic και χαρακτηριστικό δείγμα έκφρασης του σχήματος.
Το απέραντο, ως στοιχείο άντλησης και έμπνευσης, συναντά τη θάλασσα που μοιάζει φαινομενικά flat. Σαν υπενθύμιση προβάλλεται στην οθόνη, πριν επιστρέψει στο αστικό τοπίο με το τραχύ “Shadows”, κομμάτι που πρωτοπαίξανε στο Τiki και στην παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας, πίσω στο 2012. To “Above Us” παρουσιάζεται ως το τελευταίο της παρουσίασης, ‘but you know how it goes’, άρα το encore, σχεδόν κατευθείαν, “On My Skin”, “Medication” και “Dayzed”, διαδοχικά, γίνονται ένας υπέροχος θόρυβος που διέπεται από μελωδία και μας παρασέρνει στον ρυθμό και στο όραμά του για να σφραγίσει τη λήξη της βραδιάς. Αν δεν τους έχεις ξαναδεί on stage, σίγουρα θα γοητευτείς εξτρά.
