Οι The Horizon Problem είναι ένα πολύ νέο συγκρότημα, που σχηματίστηκε στην Αστόρια της Νέας Υόρκης. Η πρώτη, ομότιτλη δουλειά τους κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και μόλις βρέθηκε τυχαία μπροστά μου. Οι όμορφες κιθαριστικές μελωδίες ήταν αυτές που αρχικά με τράβηξαν, αν και εν συνεχεία, η όλη εικόνα των κομματιών με κέρδισε.
Το EP αποτελείται από 4 συνθέσεις οι οποίες θα έλεγα ότι κατατάσσονται κάπου στο φάσμα της progressive, alternative rock. Η πρώτη εξ αυτών λέγεται “War maps” και έχει το πιο σκαλωτικό ρεφρέν που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Εξαιρετική η δουλειά στις κιθάρες, που είναι τόσο ανάλαφρες και τόσο άγριες όσο πρέπει· πολύ σωστές οι δυναμικές καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού. Είναι, μάλλον, το αγαπημένο μου από το δίσκο, αν και κονταροχτυπιέται με το “Storm” – θα φτάσουμε και σε αυτό σε λίγο.
Στη συνέχεια συναντάμε το “rifugee”, το οποίο μάλλον είναι ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις riff και refugee (I see what you did there). Περιμένεις σε ένα τέτοιο κομμάτι να πετύχεις ριφάκια που θα σε ξεσηκώσουν και όντως έτσι είναι. Κάπου εδώ συνειδητοποιώ πως ο ήχος τους μου θυμίζει κάπως τους Silverstein (εκείνη την emo/hardcore punk μπάντα που ακούγαμε όλοι φανατικά στα γυμνασιακά μας χρόνια) και για κάποιο λόγο Coheed & Cambria. Γρήγοροι ρυθμοί στα drums και η φωνή χτυπάει εξαιρετικά ψιλές νότες, αν και αυτό γίνεται κάπως άτσαλα. Το οργισμένο guitar solo είναι επίσης αξιοπρόσεκτο.
Το “Foul play” νιώθεις, αρχικά, πως είναι μια ανάπαυλα μετά τα εννέα πρώτα λεπτά σκληρής rock. Ωστόσο, όταν κάνει την εμφάνισή της η φωνή, καταλαβαίνεις πως δεν έχουν σκοπό να σε αφήσουν να χαλαρώσεις. Επίσης αυτό είναι το μόνο κομμάτι, στο οποίο τα φωνητικά υπερπηδούν τα υπόλοιπα όργανα και δεν ακούγονται τόσο συμπιεσμένα. Αυτό είναι το ένα παράπονο που έχω από αυτό το δίσκο. Η επεξεργασία στις μελωδίες της φωνής την κάνει να καταπνίγεται και σαν να κρύβεται πίσω από τα υπόλοιπα όργανα. Δεν ξέρω αν αυτή είναι μια σκόπιμη κίνηση από την μπάντα ή αν οφείλεται σε περιορισμούς λόγω budget, όμως προσωπικά δε με ικανοποίησε απόλυτα. Ίσως τα φωνητικά να είναι κάπως άγαρμπα σε κάποια σημεία (εκεί στο πέρασμα από mixed σε head voice), αλλά νιώθω πως αυτός δεν ήταν σωστός τρόπος για να τα «τιθασεύσεις».
Το κλείσιμο του δίσκου γίνεται με έναν γίγαντα που λέγεται “Storm” και διαρκεί 9 λεπτά. Αυτό είναι το πιο προσεγμένο κομμάτι τους, το πιο στιχουργικά άρτιο. Τέλεια ισορροπημένες οι αλλαγές στις δυναμικές και στα διάφορα θέματα, που συνθέτουν το παζλ που λέγεται “Storm” και που σε παρασέρνει με τα σκαμπανεβάσματά του. Αυτή είναι η σύνθεση, στην οποία το μπάσο λάμπει με μερικές από τις πιο ερωτεύσιμες γραμμές όλου του δίσκου.
Κλείνω λιτά: να τους ακούσετε.
Υποσημείωση: Ο τραγουδιστής τους είναι Έλληνας!