Εδώ και καιρό ασχολούμαστε συνεχώς με τους λόγους που το rock πεθαίνει, χάνει (έχει χάσει, μην γελιόμαστε) την μάχη με το rap και διαβάζουμε κατεβατά και εκθέσεις για το θέμα. Προσωπικά πιστεύω πως τα πράγματα είναι απλά. Πριν 20-30 χρόνια που το rock n’ roll ήταν ακόμα edgy, αντιδραστικό και φρέσκο, ο κάθε νέος είχε λόγο να το αγαπήσει και να το κάνει μέρος της “επανάστασής” του. Από την στιγμή που τώρα πια στο rock/metal υπάρχουν τόσοι κανόνες, τόσα “πρέπει”, τόσο ανακυκλωμένες απόψεις και τόσο safe συνθέσεις και στίχοι, η κουλτούρα αυτή δυστυχώς δεν είναι πια ελκυστική για κανένα παιδί μεγαλώνοντας. Έτσι, όταν εμφανίζεται μια μπάντα που ξεφεύγει από αυτά τα αποστειρωμένα δεδομένα τραβάει αμέσως την προσοχή όποιου την ακούσει, και μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι The Good the Bad and the Zugly.
Aκόμα σχετικά άγνωστοι εκτός Σκανδιναβίας, οι Νορβηγοί GBZ μετρούν ήδη 4 albums, αρκετά splits & EPs’, καθώς και ένα Noρβηγικό Grammy για το καλύτερο rock album του 2018! Και με το φετινό “Algorithm & Blues” δεν ξέρω πώς γίνεται να μην το επαναλάβουν…
Ξεκινά το “Welcome to the Great Indoors” με το Thunderstruck-meets-Welcome to the jungle intro και πιστεύεις ότι οι GBZ σε τρολλάρουν. Και πιθανόν όντως να το κάνουν, μέχρι το main riff που είναι αυτό που οι Turbonegro θα εύχονταν να είχαν γράψει για opener στα τελευταία 2 album. Όταν ειδικά μπουν τα φωνητικά, η κάθε υποψία εξανεμίζεται. Ο Ivar Nikolaisen είναι ο άσος στο μανίκι των GBZ, ένας απίστευτος frontman με πολύ χαρακτηριστική χροιά, (που πλέον “μοιράζονται” με τους Kvelertak) και τους ανέβασε αυτόματα επίπεδο από την στιγμή που μπήκε στην μπάντα. To “Algorithm & Blues” απαρτίζεται από 11 all killer-no filler κομμάτια (και 2 interludes), σε ένα τέλειο cocktail rock & roll και hardcore, που παρασέρνει τα πάντα στο άκουσμά του. Φοβερά hooks, ασταμάτητα riffs, πολύ σωστά και στοχευμένα leads, ενώ οι αυτοσαρκαστικοί στίχοι δεν αφήνουν τίποτα ασχολίαστο, από την ηλικία τους, την χώρα τους, την κοινωνία μέχρι την κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας. Μια ακρόαση στο “Staying with the Trouble” ή το “Corporate Rock” είναι αρκετή για να δείξει στον οποιονδήποτε γιατί οι GBZ ξεχωρίζουν από τον σωρό των clone bands που κυκλοφορούν.
Μπορεί οι ίδιοι να αστειεύονται λέγοντας ότι με τον νέο τους δίσκο αποδεικνύουν ότι είναι καλύτεροι από τους Turbonegro και τους Kvelertak, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν δεν είναι ήδη καλύτεροι, είναι σίγουρα στον σωστό δρόμο να το πετύχουν. ‘Οταν στο “Hadeland Hardcore” αναρωτιόντουσαν “Who Will Save Scandirock?”, μάλλον πήραν προσωπικά το θέμα…
ΥΓ: Όποιος έχει όρεξη ας ψάξει το World Against World των Silver, της προηγούμενης μπάντας του Ivar. Από τα τελευταία πολύ καλά findings του Myspace era.