Καταρχάς ενός λεπτού σιγή για όλα τα ξανθά παιδάκια με μπλε μάτια, που ζούσαν σε μια χώρα με πετρέλαια, λεφτά, οργάνωση, πράσινο, κοινωνικό κράτος και τα σέα και τα μέα και μετα άρχισαν να ακούνε Turbonegro και έγιναν λουμπενιάρηδες αλκοολικοί χασίκλες, που κοπανάνε και ρεκάζουν για αυνανισμούς υπό την επήρεια xtc και παρεμφερών.
(περίμενε ένα λεπτό πριν συνεχίσεις το διάβασμα)
(σου είπα να περιμένεις)
(μην είσαι μαλάκας)
(ε είσαι μαλάκας…)
Έτσι λοιπόν έχουμε μια νορβηγική hardcore μπάντα, με εμφανή στοιχεία από Turbonegro, αλλά και Kvelertak (πρώτο δίσκο, όχι το δεύτερο το μέτριο ή τη φόλα την τρίτη), αλλά και burning love, αλλά και πιο pop σημεία που θυμίζουν αρκετά Fidlar, αλλά και άλλα τέτοια αμερικάνικα, αλλά και λίγο πιο old skool φάσεις που φέρνουν σε Casualties.
Σε γενικές γραμμές μου έκανε φουλ εντύπωση ότι κατάφεραν να μου αρέσουν τόσο. Η αλήθεια είναι ότι έβαλα το δίσκο δυο τρεις φορές στη σειρά και τον άκουσα. Και γιατί όχι δηλαδής, αφού είναι ένας δίσκος με ντάπα ντούπα, πιασάρικες μελωδίες και gang vocals, ωραία ριφακια, ενέργεια, στίχους για ναρκωτικά και άλλα τέτοια πιασάρικα, ωραία σολάκια, ωραίο εξώφυλλο και γενικά ωραίο πράμα ρε παιδί μου. Highlights κομμάτια όπως το χουλιγκάνικο “Ripe for the Grave”, ύμνοι στη ντόλτσε βίτα όπως το “I Need a Place to Drink “ (and not to think προσθέτει, βρίσκοντάς μας σύμφωνους ο τραγουδιστής), τουρμπονεγκρίσια πράματα όπως το “Universal Asshole”, καθώς και…
Βασικά ποιον κοροϊδεύω το πράμα γαμάει, του βαζω τβια, πηγαίντε να πεθάνετε.