Πέρασαν 8 χρόνια απο την πρώτη φορά που είδα live τους Βρετανούς Godfathers στο Gagarin και περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία την επιστροφή τους στην Αθήνα, για να ξαναζήσω το ίδιο αυθεντικό rock n’ roll feeling εκείνης της βραδιάς. Κάτι τέτοιο φαίνεται να περίμεναν και οι παρευρισκόμενοι που, παρά το κρύο και τις απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τελικά γέμισαν το Death Disco.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Η βραδιά ξεκίνησε με τους 7-Odds, μία μπάντα που, απ’όσο λένε οι πληροφορίες μου, μετράει περίπου 5 χρόνια ύπαρξης, έχουν κυκλοφορήσει ένα EP, ενώ αναμένεται να κυκλοφορήσουν στο μέλλον το νέο τους δίσκο. Το συγκρότημα κινείται σε garage/surf ύφος εντελώς παλιομοδίτικο που ευτυχώς ξέρουν να διαχειρίζονται κατάλληλα χωρίς ν’ ακούγονται μία κακόγουστη ρέπλικα μίας εποχής που ούτε καν έζησαν. Γύρω στα 40 λεπτά κράτησε ετο set τους και περιλάμβανε μπόλικα γκάζια και ένα γνήσιο garage feeling κοντινό σε heroes του είδους όπως οι Fuzztones. Μάγκες!
Για τους The Thriller ισχύουν πάνω-κάτω όσα σας είχα γράψει για την περσινή τους εμφάνιση στο An με τους Distortion Tamers. Το τρίο όρμηξε επι σκηνής με τη διασκευή στο “Rumble” του Link Wray και για την επόμενη μία περίπου ώρα παρέσυρε το κοινό στους ιλιγγιώδεις rockabilly ρυθμούς του με τις γκαζωμένες κιθάρες και τα “τσιμπήματα” του κοντραμπάσου. Όσο για τη διασκευή στο “I Can’t Escape Myself” των Sound, αυτή παραμένει ένα highlight των εμφανίσεών τους.
Εάν τους έβλεπες πρώτη φορά, το πιθανότερο είναι να τους νόμιζες για τίποτα ασφαλιστές ή τραπεζίτες λόγω του χαρακτηριστικού image με τα κουστούμια. Oι The Godfathers, όμως, είναι μία απο τις πιό true και αγνές rock n’ roll μπάντες που βγήκαν στα 80’s. Ίσως τα μεγαλεία των “Hit By Hit” και “More Songs About Love & Hate” να πέρασαν, το line up ν’ αποδεκατίστηκε, όμως ο τελευταίος εναπομείναντας της αυθεντικής σύνθεσης Peter Coyne αρνείται να το βάλει κάτω και με τη συνοδεία νέων μουσικών συνεχίζει να κρατάει ζεστό το όνομα των Godfathers, κι αυτή του η απόφαση φαίνεται να τον δικαιώνει. Στο πλευρό του, o Mauro Venegas (πρώην μέλος των The Rocks) που ήταν και ο πιο υπερκινητικός της παρέας σε αντίθεση με τους υπόλοιπους δύο έγχορδους που κράταγαν μία πιο low profile παρουσία και έναν drummer που εμφανισιακά ήταν φτυστός ο Λάκης Παπαδόπουλος.
Από το ξεκίνημα με το “Cause i Said So” και για την επόμενη μία ώρα και κάτι, το κοινό παραδόθηκε άνευ όρων στους ήχους της μπάντας με ένα playlist απ’ όλες σχεδόν τις φάσεις της καριέρας τους μαζί με 2-3 καινούρια τραγούδια από τον επερχόμενο νέο δίσκο τους που, όπως λένε, αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο (δυστυχώς δεν συγκράτησα τον τίτλο) και που δείχνει αρκετά φιλόδοξος, αν κρίνει κανείς από τις κουβέντες του Coyne. Σαφώς και ο μικρός χώρος του Death Disco τους περιόριζε αρκετά, αλλά δεν έδιεχναν να ενοχλούνται ιδιαίτερα και για την μία ώρα που βρίσκονταν στη σκηνή έβγαλαν αρκετή ενέργεια με αγαπημένα του παρελθόντος όπως τα “Till my Heart Stops”, “Let’s get Higher”, “Johnny Cash Blues” και τα “She Gives me Love” με “I Want Ecerything” που έκλεισαν το set. Όσο για το encore, η μπάντα αποχαιρέτησε το κοινό της με “Sound Reaction”, “This Damnation” (όπου ο Coyne είπε “κάντε φασαρία” σε άπταιστα Ελληνικά) και το πασίγνωστο “Birth, School, Work, Death” που έκλεισε μία αυθεντική rock n’ roll βραδιά.
Ευτυχώς για τους οπαδούς, οι Godfathers είναι ακόμα εκείνο το group που διαθέτει εκείνον τον άκρατο ρομαντισμό που φαινόταν σε αρκετούς στίχους του και που παρά τα 30 χρόνια της ύπαρξης του προτιμάει να κοιτάει στο σήμερα απο το να εμμένει στο παρελθόν. Κι αυτό τους τιμάει.|