Σάββατο 17 του μήνα (Σεπτέμβρη) και η 2η μέρα του Burger Fest φιλοξενεί τους Άγγλους hip hoppers The Four Owls και τον ντόπιο Λόγος Απειλή. Ευκαιρία για απογευματινή βόλτα προς τα βόρεια λοιπόν αν και, είναι γεγονός πως, δεν είμαι τεράστιος φαν του χιπ χοπ γενικότερα. Δυστυχώς, αυτό φαίνεται και από την έλλειψη των setlists από μέρους μου, να με συγχωράτε.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Φτάνοντας στον χώρο, σχετικά νωρίς, παρατηρώ πως δεν υπήρχε και τόσος πολύς κόσμος, πράγμα που ανάγκασε το live να ξεκινήσει με πάνω από μισή ώρα καθυστέρηση, σε σχέση με το ανακοινωμένο πρόγραμμα. Ο Λόγος Απειλή ανέβηκε στην σκηνή περίπου στις εννέα παρά είκοσι και για μια ώρα σχεδόν το πάλεψε με τα 100-120 άτομα που είχε για κοινό. Τίμια απόδοση γενικά και δυνατό guest από τον Sifu Versus ο οποίος έμεινε στη σκηνή για 4-5 κομμάτια. Εδώ νιώθω την ανάγκη να αναφέρω 2 πραγματάκια, το ένα μουσικό το άλλο όχι. Το πρώτο, το μουσικό, έχει να κάνει με τον Sifu Versus και σίγουρα για κάποιους θα ακουστώ κακός. Παίδες, εγώ τον guest τον ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο. Καλύτερα πατήματα, πολύ δυνατό το freestyle, δυναμική και επικοινωνία σε ανώτερο επίπεδο και γενικότερα μου έκανε πιο πολύ “κλικ”.
Το δεύτερο θέμα στο οποίο θα σταθώ είναι κάποια πράγματα που είπε ο Λόγος Απειλή (κατά κόσμον Χρήστος Καλιαμπάκας). Στην αναφορά που έκανε στον Παύλο Φύσσα και το πολιτικό/κοινωνικό μήνυμα που ξεκίνησε να λέει (ενώ από κάτω ακούστηκαν και 1-2 αντιφασιστικά συνθήματα) αλλά κατέληξε σε μια απολίτικη θέση μπλέκοντας τους θανάτους άλλων ραπερ. Αλήθεια, τι σχέση έχει η δολοφονία του Παύλου Φύσσα με το τροχαίο του Mad Clip; Ειλικρινά δε ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως το “όχι άκρα δεξιά ούτε άκρα αριστερά” που ακούστηκε από το μικρόφωνο βγάζει σε ίσες αποστάσεις. Όπως και να έχει, προχωράμε.
Ώρα για τους The Four Owls λοιπόν. Με, σαφέστατα, πολύ περισσότερο κόσμο μπροστά τους και στην ώρα τους, περίπου στις δέκα, βγήκε η τετράδα στη σκηνή και η φάση πήρε φωτιά (αργότερα κυριολεκτικά, είδαμε μια εναλλακτική λύση για τους πυρσούς στο κοινό – σπρέι και αναπτήρας κυρίες και κύριοι!). Πολύ ορεξάτοι, δεν σταμάτησαν στιγμή να πηγαινοέρχονται στη σκηνή δίνοντας για μιάμιση ώρα τους καλύτερους εαυτούς τους. Δυστυχώς δεν είχα πάει στην προηγούμενη συναυλία τους στην Αθήνα και δεν μπορώ να έχω ένα μέτρο σύγκρισης των εμφανίσεων. Μπορώ με ευκολία να πω, όμως, πως αυτή τη φορά ήταν εξαιρετικοί, και δεν έχω και λόγο να αμφιβάλλω και για το προηγούμενο live τους. Έπαιξαν και ένα καινούργιο κομμάτι του οποίου δεν νομίζω να ανέφεραν τον τίτλο, τουλάχιστον εγώ δεν το άκουσα. Έκλεισαν με το ομώνυμο τους κομμάτι αφήνοντας τους πάντες 100% ικανοποιημένους, τα πηγαδάκια και τα χαμόγελα μετά το τέλος της συναυλίας μου το επιβεβαίωσαν.
ΥΓ. 9 χρόνια, δεν ξεχνάμε – δεν συγχωρούμε.
